Το θέμα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να μπορείς να σταθείς αξιοπρεπώς. Και το «A Moon Shaped Pool» είναι ένα άλμπουμ που... κάνει για Radiohead. Μετά από τόσα χρόνια και μετά από κάποια δισκάκια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας παρουσιάζουν μία σειρά από... στρωτά τραγούδια. Εμπνευση σε καλά επίπεδα, αρκετά λυρικοί, χωρίς ιδιαίτερους πειραματισμούς. Δεν τρελάθηκα. Δεν μου αρκούν ένα δύο (τρία) ευφυή περάσματα, κάποια ας πούμε «ταξιδιάρικα» στο βάθος, δύο-τρεις ήχοι που μπορούν να σε παρασύρουν. Μέχρι εκεί. Αναρωτιέμαι αν όλοι όσοι το εκθειάζουν θα το έκαναν και αν το άλμπουμ αυτό έβγαινε πριν από 10-15 χρόνια. Άλλες εποχές βέβαια, τώρα οι ενδιαφέρουσες δουλειές είναι μετρημένες πια.   

 

Βέβαια εδώ και χρόνια οι Radiohead είναι πρωτοπόροι στο promotion και στους τρόπους διάθεσης της μουσικής τους. Από τότε που πληρώναμε όσα χρήματα θέλαμε για να αποκτήσουμε το άλμπουμ τους έως τώρα που εξαφανίστηκαν από το internet. Σε αυτό είναι γοητευτικότατοι, την καταβρίσκω μαζί τους, μοναδικοί. Και μου αρέσει που «φτύνουν» και το δωρεάν Spotify, πάντοτε άλλωστε είχαν αλλεργία με τη δωρεάν διάθεση της μουσικής.

 

Θα τους δω live φέτος στο NOS Alive στην Πορτογαλία και θα βγάλω πιο ασφαλή συμπεράσματα. Στο Primavera πάντως δεν ξαναπάω, έχει γιγαντωθεί τόσο το φεστιβάλ που δεν με ενδιαφέρει. Λισαβόνα λοιπόν, το πρώτο βράδυ Chemical Brothers, το δεύτερο Radiohead και το τρίτο Arcade Fire. Άχαστο line up. Το καλύτερο, φέτος, στην Eυρώπη (Foals αρχικά, μετά Tame Impala και τέλος Radiohead ή Robert Plant, μετά Pixies και καπάκι Chemical).

Εννοείται πως οι Radiohead είναι παντού στην Ευρώπη sold out.