Του Γιώργου Μυζάλη

 

Αυτό ισχύει. Όσο πάμε προς τα πίσω συναντούμε λίγες γυναίκες – δημιουργούς. Κοινωνικοί φραγμοί και προκαταλήψεις έχουν παίξει το ρόλο τους προκαλώντας κατά το παρελθόν μια ανισορροπία, η οποία ευτυχώς αποκαθίσταται στην σύγχρονη εποχή, χαρίζοντάς μας ολοένα και πιο συχνά την πολύτιμη «γυναικεία ματιά» στα τραγούδια μας. Έχοντας αυτές τις ανησυχίες, δεν θα μπορούσα να λείπω από το χθεσινοβραδινό live (22/5) των κοριτσιών στη Βαβέλ στο Μαρούσι. Εκεί, ένα γυναικείο γοητευτικό κουαρτέτο αποτελούμενο από τις: Ανδριάνας Μπάμπαλη (κιθάρα, φωνή), Βασιλική Μαζαράκη (βιολί), Μαρί Χασάπη (κοντραμπάσο) και Εύη Μάζη (πιάνο, φλάουτο, φωνή) παρουσίασαν ένα «γυναικείο πρόγραμμα», τόσο από πλευράς «στελέχωσης» όσο και από πλευράς ρεπερτορίου τραγουδιών.
 

Η βραδιά ξεκίνησε κατά τις 22:30 και ολοκληρώθηκε δύο ώρες αργότερα. Ενδιαμέσως, επικράτησε ένα χαλαρό, χαμηλόφωνο νοσταλγικό και ιδιαίτερο playlist που «ταξίδεψε» το ακροατήριο. Τραγούδια από το προσωπικό ρεπερτόριο της Ανδριάνας Μπάμπαλη μπλέκονταν με άλλα, ελληνικά και ξένα (γαλλικά, ιταλικά μέχρι και ένα γιαπωνέζικο), σε απλές περιποιημένες ενορχηστρώσεις, καλαίσθητες και «φιλόξενες». Τα κορίτσια μας ταξίδεψαν μέσα από προσωπικές αφηγήσεις, διακριτικό χιούμορ, χαμόγελα και τη μουσική και το τραγούδι σε πρώτο πλάνο. Τραγουδήσαμε, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, ξαναγελάσαμε, ξανατραγουδήσαμε…

Μου αρέσει η Μπάμπαλη. Είναι απλή, ακομπλεξάριστη, αυτοσαρκαστική και ντροπαλή ταυτόχρονα. Συχνά την πιάνει μια αμηχανία ανάμεσα στα τραγούδια, αλλά δεν προσπαθεί να την κρύψει ή να την «παλέψει». Αφήνεται και αυτό λειτουργεί. Παράλληλα, είναι καλή τραγουδίστρια και τραγουδοποιός (όσο περνούν τα χρόνια αυτή η ιδιότητά της κερδίζει έδαφος), οπότε δεν έχει κάτι να φοβηθεί ουσιαστικά. Οι φίλες/συνοδοιπόροι της επί σκηνής επίσης εξαιρετικές: όμορφα παιξίματα, δεξιοτεχνικά όσο πρέπει, στην πρώτη μάλιστα εμφάνιση του σχήματος. Τα περιθώρια εξέλιξης μεγάλα σε όλα τα επίπεδα και το χθεσινό κατάμεστο μαγαζί, ο καλύτερος οιωνός για την επιμονή και τη συνέχεια της προσπάθειας.
 

Στο κοινό, η Χαρούλα Αλεξίου σιγοτραγουδούσε μαζί μας, στηρίζοντας με την παρουσία και την αύρα της το ξεχωριστό αυτό «κοριτσίστικο» εγχείρημα. Μακάρι, λοιπόν, τα κορίτσια να συνεχίσουν να παρουσιάζουν την ιδιαίτερη αυτή παράστασή τους. Κι εσείς να μην τη χάσετε, όποτε σας δοθεί η ευκαιρία. 

 

Υ.Γ.1. Όπως εκμυστηρεύτηκε από σκηνής η Ανδριάνα Μπάμπαλη, το σχήμα σκέφτεται για όνομα της μπάντας το «Κορίτσογλου». Το υπερψηφίζω. 

Υ.Γ.2. Πολύ μου άρεσε το «Ξανά» (μουσική – στίχοι: Νίκος Καρβέλας) και η ακομπλεξάριστη επιλογή του για το playlist καθώς και η δεύτερη εκτέλεσή του ως encore της βραδιάς. Έλεος, πια, με τους καθωσπρεπεισμούς.