Του Γιώργου Μυζάλη

 

Και υπάρχει ένα συσχετισμός εννοιολογικός, ιδιαιτέρως αν ανατρέξουμε στα πιο «σοβαρά» τραγούδια του Γραμμένου. Ο χιουμοριστικός εαυτός του τραγουδοποιού, που έχει επικρατήσει στον τρόπο που τον αντιμετωπίζει το κοινό αλλά και το σινάφι, αδικεί – κατά την προσωπική μου άποψη – τον άλλο, τον «σοβαρό» εαυτό του. Εκείνον που υπάρχει μέσα στους στίχους τραγουδιών του, όπως αυτό που έδωσε τον τίτλο στο δίσκο του ή το άλλο που μιλάει για τους «Φίλους» του (και όλων μας) που έχουν μεταναστεύσει (σας θυμίζει κάτι;) ή το άλλο που λέγεται «Τι με κοιτάς;», το εναρκτήριο του δίσκου που σε φέρνει σε δύσκολη θέση ακούγοντάς το.

 

Σίγουρα, οι μελωδίες του Σπύρου δεν είναι ευφάνταστες, περίτεχνες, πρωτότυπες και δεν διεκδικούν δάφνες καινοτομίας. Κάτι σου θυμίζουν, κάπως μοιάζουν, εύκολες ίσως είναι. Ωστόσο, για το τραγούδι που κάνει, είναι λειτουργικές απολύτως. Και διασκεδαστικές. Η ζωντανή παρουσίαση μιας δουλειάς είναι αδιάψευστος μάρτυρας της λειτουργικότητας ή μη του τραγουδιού. Χθες βράδυ στο «Σπίτι» ακούσαμε όλο το δίσκο στο κατάλληλο κλίμα, στη φυσική του κατάσταση και τα συμπεράσματα ήταν πιο εύκολα. Η προακρόασή του είχε βοηθήσει, σίγουρα, αλλά στο πλαίσιο ενός live διαπιστώνεις κι άλλα πράγματα. Το γενικό συμπέρασμα είναι αυτό πάντως: οι δυο πλευρές του τραγουδοποιού συγκρούονται, πολύ συχνά, αποδυναμώνοντας η μία την άλλη. Παράλληλα, γίνονται και συνειρμοί συγκεκριμένοι, στο μυαλό όλων έρχεται ο Πανούσης και η αντιμετώπιση του κοινού γίνεται άδικη. Γιατί ένας τραγουδοποιός θέλει να έχει την προσοχή σου όταν παίζει τα τραγούδια του και όχι στα διαλείμματα ανάμεσα. Ο Πανούσης το «τραβάει» χρόνια αυτό με αυξητική, μάλιστα, τάση μιας και εξελίχθηκε σε «αναρχικό/αντιεξουσιαστικο/εξωσυστημικό άλλοθι» μιας γενιάς ολόκληρης. Έτσι, την ώρα που παίζει το «Γυφτάκι» και το «Ένα τραγούδι για το χειμώνα», ο κόσμος λαχταρά την επόμενη πρόζα και βρίσκει ευκαιρία να θορυβήσει και να αγνοήσει.

 

Αυτό περνάει και ο Σπύρος Γραμμένος. Αυτός είναι ο δρόμος του, αυτή τη στιγμή. Κακό δεν είναι, αλλά μοιάζει με κάτι, θυμίζει κάτι, και εν τέλει μπλέκει τα πράγματα. Ταυτόχρονα, αποτρέπει τους «ειδήμονες» των ραδιοφώνων από το να «μετρήσουν» ανεπηρέαστοι τα τραγούδια. Κι έτσι, «κόβουν» από τις playlists τους τραγούδια που έχουν αίμα και ζωή. Οι «Φίλοι» του Γραμμένου δεν είναι αριστούργημα, είναι όμως ένα τραγούδι σημερινό. Ένα τραγούδι που μιλάει σε όλους μας. Κι ένα τραγούδι που δεν βρίσκει θέση στις playlists των ραδιοφώνων. 

Από τη μεριά μου, φίλε αναγνώστη, θα σου πρότεινα να αναζητήσεις το «16». Μπες στον κόπο. Βγάλε το δικό σου συμπέρασμα. Δεν θα ανακαλύψεις ένα αριστούργημα. Θα βρεις – όμως και ίσως – μερικά τραγούδια για τις καθημερινές σου ανάγκες. Λίγο είναι αυτό;