Ίσως γιατί οι Tindersticks είναι καλοί παίχτες πάνω απ΄ όλα, σπουδαίοι μουσικοί. Φάνηκε. Σου κέντριζαν το ενδιαφέρον, σε κρατούσαν. Βέβαια το setlist ήταν ολίγον τι ύπνος, όχι και πολλά γνωστά κομμάτια, πέντε έξι από το νέο τους δίσκο και σκόρπια παλιότερα. Και έπαιζαν και ακουστικά μερικές φορές, το έκαναν ακόμα πιο... ήρεμο δηλαδή, ίσως για να μας βοηθήσουν να εστιάσουμε στις... λεπτομέρειες, 

 

Το κακό είναι πως καθόμασταν, στη Στέγη κάθεσαι.
Το καλό είναι που μας επέτρεπαν τουλάχιστον να πάρουμε τα ποτά μας μέσα στην αίθουσα.
Το κακό είναι που δεν το ήξερα και μπήκα φουριόζος και δεν πρόλαβα να πάρω.
Το κακό είναι που δεν μπορούσες να βγεις (εύκολα), έπρεπε να κάνεις διαπραγματεύσεις με τις ταξιθέτριες.
Το καλό είναι που μας επέτρεπαν να τραβούμε φωτογραφίες για twitter κτλ.
Το κακό είναι που στέκονταν φρουροί οι ταξιθέτριες μην τύχει και κανένας θεατής βάλει φλας και κάτι έγινε.

 

Ωραία είναι στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, έχει και εξαιρετικό ήχο, αν όμως οι Tindersticks έπαιζαν σε «κανονικό» χώρο, θα ήταν πολύ καλύτερα. Έστω και με αυτό το λιτό και απέριττο στυλ. Στις 10 παρά τέταρτο άρχισε, στις 11 και τέταρτο τελείωσε, εξάρσεις δεν είχε, δε νομίζω πως είναι μία συναυλία την οποία δεν θα έχουμε ξεχάσει μέχρι τη Δευτέρα, μεθαύριο. Άντε την Τρίτη έστω. Τετάρτη, τελευταία ευκαιρία. Δεν το συζητώ. Θα έχει και τον Beirut εκείνη την ημέρα, θα θυμόμαστε τους Tindersticks και θα κλαίμε (από τη χαρά μας που δεν τους ξαναβλέπουμε).