Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

 

Ας τα πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Φτάνοντας πολύ νωρίς το απόγευμα στην Πλατεία Νερού, διαπιστώσαμε δύο πράγματα: πρώτον, το καλοκαίρι έφτασε με βήμα ταχύ, με φουλ ζέστη και με αυτό το μεσογειακό ήλιο που μας είχε αλήθεια λείψει • δεύτερον, ο Moa Bones είναι από τους γοητευτικότερους indie-folk καλλιτέχνες της εγχώριας σκηνής. Λιτός και μελαγχολικός συνόδευσε με την κιθάρα του και τις μελωδίες που τον έκαναν γνωστό στη σόλο πορεία του, τους λίγους που ήμασταν εκεί τόσο νωρίς, την πρώτη ώρα του φεστιβάλ. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το Release!

 

Αμέσως μετά ακούσαμε την Irene Skylakaki, την αγαπημένη του ραδιοφώνου, με πολύ κόσμο, κυρίως νεαρής ηλικίας, να σιγοτραγουδάει τους στίχους της. Γλυκύτατη και πολύ αισθαντική, όπως ακριβώς και στην ηχογραφημένη της «έκδοση» έδωσε τη σκυτάλη στον Αμερικανό Cass McCombs. Κι εδώ είχαμε το πρώτο μουσικό θέμα προς συζήτηση: ήταν καλός ή βαρετός; Οι γνώμες διίστανται αλλά για να πούμε την αλήθεια η performance του ήταν πολύ καλή • ίσως ήταν αρκετά χαμηλών τόνων για πολλούς, αλλά αυτό χαρακτηρίζει τη μουσική του after all.


 

Καθώς σουρούπωνε, με πολύ κόσμο πια στην «αρένα» και λίγο πριν τα «φτύσουμε» από τη ζέστη, ήρθε το αεράκι και μαζί του οι μαγικοί Daughter στο stage, και η διάθεσή μας ανέβηκε! Αντιθέτως με τους Θεσσαλονικείς, οι Αθηναίοι τους εκτίμησαν ιδιαιτέρως, καθώς σε κάθε κομμάτι το κοινό ήταν ενθουσιασμένο. Έπαιξαν εξαιρετικά, tracks από τα δύο albums  τους που έκαναν θραύση αλλά και κανα-δυο από αυτά που ετοιμάζουν. Θελκτική η Elena Tonra, ειδυλλιακό το Youth, απολαυστικό 60λεπτο.

 

Και η στιγμή που όλοι περιμέναμε, ήρθε, κατά τις 10 και μισή, όταν οι Beirut γέμισαν το stage με τα ηλιοβασιλέματα του Scenic world – παραδοσιακά. Δεν ξέρουμε αν φταίει το τόσο ταπεινό παρουσιαστικό του Zach Condon ή τα χάλκινα / πνευστά / κρουστά ακούσματα που μοιάζουν με εξευγενισμένα βαλκανικά ηχοχρώματα • πάντως, όπως και το 2007, οι Beirut δημιούργησαν ένα κλίμα οικείο, σχεδόν οικογενειακό. Έπαιξαν για περίπου μιάμιση ώρα, όπως γίνεται στις φεστιβαλικές εμφανίσεις –παρακαλούμε όχι παράπονα σε γνωστά πράγματα- και μας έδωσαν αυτό το αίσθημα της νοσταλγίας για ταξίδια και για καλοκαίρια στέλνοντας Postcards from Italy, χωρίς να ξέρουν Who we are και κυρίως Gambling away the fright. Στο encore μας έκαναν και την έκπληξη, ξεφεύγοντας κάπως από τους ρομαντικούς τους ρυθμούς, παίζοντας ένα cover του Serbian Cocek των A Hawk and a Hacksaw και φυσικά το The Gulag Orkestar, αυτό που κάποτε, πριν συμβούν όλα, ηχογραφήθηκε σε ένα δωμάτιο από τον ονειροπόλο Condon. Παραμένουν... «αναλογικοί» ξεχωρίζοντας ανάμεσα στην ηλεκτρονική σύγχρονη μουσική πραγματικότητα, θυμίζοντας πάντα πλανόδιους και φέρνοντάς μας στη μνήμη εικόνες και αναμνήσεις από το παρελθόν.

 

Η πρώτη μέρα του Φεστιβάλ κύλησε κουρδισμένη σαν ρολόι, χωρίς καθυστερήσεις, ούτε στις ώρες εμφάνισης των ονομάτων, ούτε όμως και σε... ουρές για τα ποτά παρόλο που ο κόσμος ήταν αρκετός και η ζέστη –άρα και η ανάγκη για.. πόσιμα υλικά- ιδιαίτερα ανεβασμένη. Γοητευτικές αισθήσεις και συναισθήματα από μία... δεμένη διοργάνωση που ξεκίνησε με τις καλύτερες προδιαγραφές. Get ready for Day 2!

 

P.S. Προς τους συλλέκτες: το Release προσφέρει αναμνηστικά έγχρωμα εισιτήρια (για όσους φτάσουν εγκαίρως). Λείπει σαφώς το αστραφτερό διακριτικό που είχαν εκείνα των παλιότερων εποχών, αλλά, όπως και να ‘χει αξίζει περισσότερο σαν αναμνηστικό από την κλασική τυποποιημένη πρόσκληση με το barcode. Ε;