Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

Οι Noise Figures έπαιξαν για τους λίγους που κατάφεραν να γλιτώσουν από τις μπόρες της Αττικής και κατά γενική ομολογία ήταν πολύ δυναμικοί. Εμείς τους προλάβαμε στο τέλος, δυστυχώς. Αλλά και ευτυχώς, γιατί μετά είχε μόνο... ήλιο και... ξαστεριά. Closer και λίγο από Suddenly Comes που παραμένει πραγματικά απολαυστικό. Σε γενικές γραμμές όμως δεν μας ενθουσίασαν ιδιαίτερα οι τελευταίοι.
Η συνέχεια ανήκε τους Slowdive • ατμοσφαιρικοί, με πολύ καλό ήχο αλλά ίσως χρειάζονταν και λίγο... σκοτάδι ακόμα. Ένα κόκκινο φόρεμα που θα δείτε στις φωτογραφίες είναι η μετάλλαξη της άλλοτε ασπρόμαυρης frontwoman τους, μην εκπλαγείτε όσοι τους έχετε συνηθίσει αλλιώς. 


 

The Brian Jonestown Massacre, λοιπόν. Ήγγικεν η ώρα. Τους περιμέναμε μετά από εκείνη τη μαγική βραδιά του ’14 στο Fuzz και ήρθε η ώρα να τους απολαύσουμε ξανά. Αυτά τα τυπάκια είναι τόσο ιδιαίτερα, τόσο anticomfort και τόσο βγαλμένα από μια παράλληλη πραγματικότητα. Κι όταν γκρουβάρουν νιώθεις ότι είσαι πάνω στο stage μαζί τους ή ότι κάπως, κάποτε, ήσουν σε κάποιο studio όταν ηχογραφούσαν. Το είπε άλλωστε και αυτό το φαινόμενο που ακούει στο όνομα Anton Newcombe: «guys you could be up here if you try it with your own music». Υπόκωφα αρπίσματα, shoegaze με λίγο ντέφι, η ψυχεδέλεια στο μεγαλείο της • ήταν πολύ καλοί και παραμένουν από τους ελάχιστους ασυμβίβαστους του star system – ότι έχει απομείνει από αυτό, τέλος πάντων. Μεγάλη στιγμή το Anemone, όσο κλασικό κι αν ακούγεται, ίσως γιατί έχει συνοδέψει αρκετές περίεργες αυγές σε φοιτητόσπιτα και καπνισμένες ταράτσες. Εννοείται ότι μία ώρα που έπαιξαν συνολικά ήταν πολύ λίγη για κάθε fan τους που βρέθηκε χθες στην Πλατεία Νερού. Το μόνο που τους έλειπε ήταν ο... κλειστός χώρος. Για να χαθούμε ακόμα περισσότερο στον κόσμο τους.  

Για τη PJ Harvey μπορούμε να μιλάμε ώρες. Βγαλμένη από τις Murder Ballads του Nick Cave, σαν απόκοσμο ξωτικό, «παγωμένη» και ταυτόχρονα απίστευτα εκφραστική, σχεδόν... καθηλωτική. Με εννέα μουσικούς μαζί της- ανάμεσά τους και ο φοβερός John Paris - σε μια performance πολύ διαφορετική απ’ ότι πολλοί θα ανέμεναν. Αυτό, ως συνήθως έχει δύο όψεις και πρέπει να το παραδεχτούμε. Σε αρκετούς έκανε αίσθηση η έλλειψη κιθάρας και έντασης, γιατί την πρώτη ώρα της εμφάνισής της, η αλήθεια είναι, ότι δεν ήταν και τόσο rock ο ήχος της. Θα της ταίριαζε πολύ περισσότερο ένα... δάσος, λίγο γρασίδι, μια περισσότερη... χαλαρότητα στο κοινό. Να μπορέσεις να απολαύσεις αυτό το show που βγήκε από σκοτεινά παραμύθια και που στο όρθιο έχανες κάπως τη μαγεία της ανέλπιστα sexy Polly. Η αλήθεια είναι πως δεν πρόσφερε αυτό το ξέσπασμα που χρειαζόταν μια rock φεστιβαλική βραδιά.



Από το Down By The Water και μετά ανεβάσαμε λίγο παλμούς παραμένοντας πάντα υπό την επήρεια των κινήσεών της –ειδικά στο The wheel-  και της απίστευτης φωνής της που μεταμορφώνεται με ανεξήγητη γοητεία. Τελείωσε ερμηνεύοντας ανατριχιαστικά «It’ s a perfect day Elise» αφήνοντας άλλους να αναζητούν περισσότερη ροκιά και άλλους να παραμένουν εκστασιασμένοι. Έτσι είναι η μουσική • εμπνέει και διχάζει αλλά πάντα ομορφαίνει το χρόνο.
 

Sigur Ros την Δευτέρα. Για να μην ξεχνιόμαστε.