Κανονικά θα έπρεπε να γράψουμε τρία review • ένα για όσα έγιναν, ένα για όσα ακούσαμε κι άλλο ένα για όσα φανταστήκαμε...

Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

 

 Ο Omar Farouk Tekbilek έπαιξε με  Έλληνες μουσικούς (εκτός από τον Sener στο κανονάκι), όπως συνηθίζει άλλωστε, κυρίως μελωδίες που δεν ανήκουν στο προσωπικό του ρεπερτόριο. Αυτό από τη μία ήταν θετικό μιας και οι περισσότεροι γνώριζαν τα κομμάτια, αλλά αρκετοί ήταν εκείνοι που δυσαρεστήθηκαν, ειδικά αν τον περίμεναν όπως ήταν στην τελευταία του συναυλία στην Αθήνα.

«Έρημα κορμιά» με τη Μελίνα Κανά, «Κανελόριζα» με τη Βελεσιώτου και μυστικά «σ’ αγαπώ» -ή καλύτερα «Habrban»- με τον Hadjian, που τσιγγάνεψε το βράδυ όπως μόνο αυτός μπορεί. Από τις πιο ωραίες στιγμές της συναυλίας ήταν εκείνες που συνόδεψε με το βιολί η Ευανθία Ρεμπούτσικα, ανάμεσά τους και το «An umbrella over Bosporos» • για όλα αυτά τα ατελείωτα ταξίδια που ξεκινούν από την Ανατολή και ξεχύνονται στη Δύση φορώντας της πολιτισμικούς μουσαμάδες αλλά και για κάθε προσφυγιά που βρίσκει καταφύγιο στα μουσικά μονοπάτια. Φυσικά, τα έδωσαν όλα στο «Shashkin» με τον Κώστα Μερετάκη στο νταούλι να μας ξεσηκώνει. Και για το τέλος, «Ένα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι» και «Sinanay Yavrum», ένα δανεικό τραγούδι για πολλά έθνη της πολιτισμικής γειτονιάς μας. Στίχοι που εναλλάσσονταν από τα ελληνικά στα τούρκικα και μια αγάπη στα βλέμματα και στις κινήσεις των μουσικών • μια ζεστασιά, μια οικειότητα.