Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

 

Γι' αυτό και θα ξεκινήσουμε ανάποδα. Από το τέλος. Τέτοια θριαμβευτική λήξη του φεστιβάλ ίσως να μην την περίμενε κανείς. Sigur Ros, και θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε τη χθεσινή τους εμφάνιση γράφοντας απλά «τελεία και παύλα». Με δυσκολία περιγράφεται αυτό που ζήσαμε. Βγήκαν πίσω από μαύρες περσίδες, «περιορίζοντας» το stage κι έτσι, όλοι, στριμωχτήκαμε σιωπηλά στη σκηνή, μπροστά, ώστε τους ακούσουμε με χαρακτηριστική ευλάβεια. Κι όταν οι περσίδες έφυγαν και τα video wall γέμισαν με αστρικές πολύχρωμες εκρήξεις, εκτός από μας που βιώσαμε μια πρωτόγνωρη έκσταση, οι Sigur Ros ξύπνησαν και τη φύση. Ξέσπασε βροχή. Η Πλατεία Νερού έγινε μουσική κιβωτός κάτω από έναν κόκκινο ουρανό υπό τους ήχους του αλλόκοτου δοξαριού που ερωτοτροπούσε μυστηριακά με μια ηλεκτρική κιθάρα. Μπερδεύτηκαν οι εποχές, η μέρα και η νύχτα και αυτά τα σπασμένα κέλτικα που δημιούργησαν οι πρωτοπόροι Ισλανδοί ακούστηκαν μέχρι, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, που. Έφεραν τη μαγεία μιας ονείρωξης που σπάνια βιώνει κανείς in real time και έκαναν ακόμα και τις αστραπές να χορεύουν στο άκουσμα των μελωδιών τους. Αν λίγες μέρες νωρίτερα απευχόμασταν να ξεσπάσει καταιγίδα, χθες γίναμε μούσκεμα και το ευχαριστηθήκαμε. Σχεδόν λυτρωτικά, έστω κι αν (για... λίγο) αναζητήσαμε καταφύγιο στα πλαϊνά στέγαστρα. Ήταν από τις στιγμές που η συναυλιακή μέθεξη ξεπερνάει τα όρια του πραγματικού και σε κάνει να πιστεύεις σε υπερφυσικές συμπτώσεις. Πόσω μάλλον όταν η βροχή σταμάτησε λίγο μετά την αποχώρηση των Sigur Ros από τη σκηνή. 



Όλα ξεκίνησαν πάντως στην ώρα τους και σύμφωνα με το πρόγραμμα. Με τους Afformance να μας βάζουν σε αυτή την ψυχεδέλεια που τους χαρακτηρίζει, από το 2006 με το A Glimpse To The Days That Pass ως και το σήμερα. Με λιγότερη ένταση σε σχέση με παλιότερες εμφανίσεις τους αλλά με την ίδια δύναμη της μουσικής τους που θυμίζει soundtrack. Ανοιξαν την τέταρτη μέρα του φεστιβάλ όπως (θα) της ταίριαζε, ανεξαρτήτως συννεφιάς και του λίγου -εκείνη τη στιγμή- κόσμου στο χώρο.
 

Ο Theodore ανέβηκε αμέσως μετά στη σκηνή, καθισμένος στο πιάνο -που τόσο του πάει- και πλαισιωμένος από τους μουσικούς του. Έπαιξαν για μισή ώρα περίπου. Τελευταία φορά τον είδαμε στο Tribute για τον David Bowie και μας άφησε άφωνους με τη φωνή και την παρουσία του. Χθες, όσοι έφτασαν εγκαίρως, απόλαυσαν την προσωπική του δουλειά που αποδεικνύει την υπέροχη ιδιαιτερότητά του σαν καλλιτέχνη. Μισάνοιχτα μάτια, ηδονικές εκφράσεις και μια φωνή που σε ταξιδεύει.

 
Κατά τις 7 και με αρκετό ήλιο πλέον στον ουρανό, ξεκίνησε το line up των συγκροτημάτων του εξωτερικού με τους Αμερικανούς DIIV να τα δίνουν όλα και να σπάνε με... ευθυμία την post rock ατμόσφαιρα του απογεύματος. Από την εικόνα ως τη μουσική τους, ξεχώριζαν, όπως και να το κάνουμε.  Ένας μοναδικός συνδυασμός shoegaze και post punk, ειδικά στο περίφημο Doused το οποίο σε κάνει να κολλάς. Ηρθαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα κι αφήνουν, πια, το στίγμα τους. Ο λαλίστατος frontman τους ενίσχυσε την οικειότητα που αποκτήσαμε από τη rebel εμφάνισή τους και δεν νομίζω ότι κάποιος θα ξεχάσει τo λαχανί έγχορδο που χοροπηδούσε στη σκηνή ακατάπαυστα ή τα rifάκια που ανέβασαν  τους τόνους, ξαφνικά, στην Πλατεία Νερού.
 

Για τη συνέχεια Black Angels. Ολοκληρωτική ψυχεδέλεια. Για ακόμα μία φορά. Για ακόμα μία φορά στο stage που μεταμόρφωσαν με τα haze visuals που σε... ζαλίζουν και τη μουσική που σε κάνει να τριπάρεις χωρίς δισταγμό. Πέρσι κέρδισαν με διαφορά τους Black Keys στο Terra vibe. Χθες τους είδαμε σε πιο χαλαρή έκδοση, μιας και σε πολλούς από τους fans του γκρουπ έλειπε το γκρουβάρισμα.



Παρ' όλα αυτά δεν μπορείς να μην παραδεχτείς ότι έστω και για μια στιγμή δεν... χάθηκες μεταξύ της ημίγυμνης τύπισσας που χόρευε στην οθόνη και της ακουστικής εμπειρίας που χαρίζουν οι μαύροι άγγελοι από το Τέξας.
 

Ήταν η μέρα του Release με τον περισσότερο κόσμο. Γύρω στις 7 χιλιάδες μαζεύτηκαν στο Φάληρο. Αν η χθεσινή βραδιά ήταν λουλούδι θα ήταν τριαντάφυλλο. Το «τριαντάφυλλο της νίκης» που άνθισε και μάγεψε το Release Festival που έριξε αυλαία μεταφέροντάς μας σε μια αιθέρια διάσταση για την οποία θα ανατριχιάζουμε στη θύμησή της.