Ακόμα κι αν όλα στη ρουτίνα σαπίζουν και ξεφτίζουν, όταν θα πάει στο live και θα ακούσει τη μουσική που έντυσε τα όνειρα που κάποτε έκανε σαν παιδί, νιώθει μοναδική έκσταση. Και χθες η Πλατεία Νερού γέμισε από τέτοιους «έφηβους». Πάνω και κάτω από τη σκηνή. Γιατί χαμός από τη μία μεριά, μόνο, δεν γίνεται!

 

Ο Παύλος. Κάθε φορά είναι και καλύτερος, κάθε φορά πιο όμορφος από την προηγούμενη, κάθε φορά αγγίζει κάτι καινούργιο μέσα μας. Έβαλε φωτιά στο σπιρτόκουτο της μνήμης μας, αφιέρωσε και κομμάτι στον Νίκο που από κάπου ετοιμάζει το επόμενο live στο Gagarin και μας άφησε με ένα «ό,τι θες εσύ» στα χείλη, έτσι για να χουμε να φωνάζουμε κάτι ανθρώπινο στις αγάπες που λείπουν. Έφερε το δειλινό στο Φάληρο, μ’ έναν ήλιο που βουτούσε σαν τεράστιο λεμόνι στην πόλη και χάθηκε στο πλήθος, κάπου ανάμεσά μας.. 

 

Οι VIC. Ένα κεφάλαιο στην ελληνική ροκ σκηνή που εξελίσσεται. Τσαμπούνα και ψυχεδέλεια σε μοναδική αρμονία. Χθες βγήκαν αμέσως μετά τον Παυλίδη και πριν τον Αγγελάκα και είναι πραγματικά αξιομνημόνευτο πως μια μπάντα με τόσο μικρή σχετικά πορεία, δεν ήταν μια γέφυρα ανάμεσα στις δύο αυτές μεγάλες μορφές! Έχουν χαρακτήρα δικό τους, ιδιαίτερο, τα σπάνε και δε νοιάζονται. «Μπάτσοι και χωροφυλάκοι, άντε κι ένα φασιστάκι»! Περιμένουμε τη συνέχεια. 

 

Ο Αγγελάκας. Ο Αγγελάκας. Ο Αγγελάκας. Ένωσε δάκρυα και ιδρώτα με μπύρες, ούζα και ντουμάνια. Τα ήπιαμε πάλι με αγνώστους όλων των ηλικιών τραγουδώντας αγκαλιά τα στιχάκια αυτά που κάπου γράφτηκαν για μένα και για σένα, για το γείτονα και τον φίλο, για τους εραστές της ζωής μας. Ένα σαράβαλο ανυπόταχτο, ένας υπέροχος αντιστάρ, ο φτηνός, μικρός, «φριχτός» Αγγελάκας που μιλάει στο μικρόφωνο κι εσύ από κάτω ακούς την αγάπη και ζεις ξανά. Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο; Το ΄παμε μόνοι μας αυτό. Κι έμοιαζε σαν απομυθοποίηση για όλες τις ταξιδιάρες ψυχές που την έκαναν με κάποιο magic bus.

Ο τύπος αυτός ανατέλλει ακόμα. Κι όσοι από τους παλιούς «ΤΡΥΠαραν» τον παραδέχτηκαν σε κάθε του βήμα και ειδικά στην επιλογή της καινούργιας του μπάντας που τον γυρνάει στους σκληρούς ήχους από τα παλιά, σ’ αυτή τη δύναμη του ροκ που σπάει τη σιωπή. Είναι τα κομμάτια του σαν τις παλιές ταινίες τις ασπρόμαυρες, ρε παιδί μου •σου λέει «βάλε φωτιά» και μιλάει σε σένα και σε σαράντα γενιές πιο πίσω. Σου λέει «σιγά μην κλάψω» και φέρνει τον Φύσσα εκεί δίπλα σου ανάμεσα σε 10.000 κόσμο που ήταν χθες στην Πλατεία Νερού, σε μία άψογη και πάλι διοργάνωση. Σου λέει «θα καταστρέφω με τραγούδια της ψυχής σου το μπουρδέλο» και παίρνεις φόρα για νέες ήττες, για νέες συντριβές. Γιάννης Αγγελάκας • κάθε φορά μια υπέροχη ευκαιρία –κι ας μην το λέει.

 

P.S. : «Στην κοιλιά αυτού εδώ περιμένει ένας διαφορετικός κόσμος. Δεν είναι εύκολο να γεννηθεί αλλά σίγουρα ζει μέσα στον κόσμο που υπάρχει τώρα...». Οπότε «βάλε φωτιά, σ’ ότι σου καίει την ψυχή».