Πριν από την έναρξη του live της Τρίτης (5/7) είχα «λιώσει» το youtube, είχα «ζαλίσει» όσους είχαν ξαναπάει, είχα «πρήξει» γνωστούς και φίλους, είχα ονειρευτεί κάθε στιγμή της μέρας που θα τον έβλεπα κι εγώ ζωντανά. Μιλώ για το «αφεντικό» φυσικά, για τον ένα και μοναδικό Bruce Springsteen, το φαινόμενο αυτό της φύσης και της μουσικής (με όποια σειρά και αν τα βάλετε). 

 

Το παρόν review με δυσκολεύει σε ένα βαθμό. Δεν ξέρω αν πρέπει να αραδιάσω κριτικές αποτιμήσεις, μουσικολογικές λεπτομέρειες, επισημάνσεις για παιξίματα, σχόλια για την setlist, επαίνους για το κοινό και τη διοργάνωση και άλλα τέτοια. Λέω να μην το κάνω. Δεν έχει άλλωστε και τόση σημασία. Γιατί, μολονότι όλα τα παραπάνω αποτελούν βασικά δομικά συστατικά ενός πετυχημένου live, μικρό ενδιαφέρον έχουν εν προκειμένω και ίσως ακόμα και να με βγάζουν εκτός θέματος. Άλλωστε, οι συναυλίες του «αφεντικού», ακόμα και όταν απέχουν δυο μέρες μεταξύ τους (όπως τις μέρες που μόλις πέρασαν στο Μιλάνο), δεν μοιάζουν. Μία και μόνη κοινή συνισταμένη έχουν: είναι το ωραιότερο πάρτι που θα πας ποτέ. 3 ώρες και 50 λεπτά κράτησε το live. Να το ξαναγράψω και ολογράφως: τρεις ώρες και πενήντα λεπτά. Χωρίς διάλειμμα. Τέσσερις – σχεδόν – ώρες ασταμάτητης και ατόφιας διασκέδασης, τραγουδιού και χορού. Τέσσερις ώρες στο πόδι στην κυριολεξία. Μέσα στη ζέστη που δεν πτόησε κανέναν από τους παρευρισκόμενους. Τέσσερις ώρες ξελαρυγγιαστήκαμε. Μούδιασε το πρόσωπό μας από το παρατεταμένο χαμόγελο. Πιάστηκαν τα πόδια μας από το χορό. Σφίχτηκε η μέση μας από την πιο γλυκιά ορθοστασία. Και κάθε τόσο, αγκαλιές, φιλιά, high 5 παθιασμένα, κουβέντες με αγνώστους, συγκίνηση και δάκρυα. Και πάλι από την αρχή.

 

Το «αφεντικό», μπροστάρης με τα όλα του: ακούραστος, ασταμάτητος, αειθαλής, με τα φιλαράκια του, την ξακουστή E-Street Band για συμπαραστάτες,  να παίζουν με κλειστά μάτια. Να συνεννοούνται με ανάσες και νεύματα. Χωρίς πολλά – πολλά. Τέσσερις ώρες live. Και τι δεν έπαιξαν. Και τι δεν άφησαν απέξω. Και τί έγινε; Αυτή η μπάντα, που παίζει απλά και στρωτά, που κατέχει την τέχνη του crescendo σε όλα τα επίπεδα (μουσικό, ρυθμικό, ερμηνευτικό, συναισθηματικό – κυρίως αυτό το τελευταίο), που γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά τα τραγούδια μιας καριέρας δεκαετιών,  «στήνει» χρόνια τώρα το πιο επιτυχημένο πάρτι της μουσικής βιομηχανίας. Ένα είναι το μυστικό τους, για μένα: η προσωπική καλοπέραση. Τους βλέπεις να γουστάρουν τόσο πολύ και σε παίρνουν μαζί τους. Ο, δε, Bruce Springsteen, ακόμα και τόσα χρόνια μετά, περνάει καλύτερα στις συναυλίες του ακόμα και από τον πιο φανατικό θαυμαστή του. Το φχαριστιέται ο άνθρωπος και «κάνει μπαμ».

 

Τέσσερις ώρες live. «Χαλάει την πιάτσα». Και «χαλάει και τον κόσμο». Δικαίως. Το καλύτερο live που έχω πάει έως τώρα; Χωρίς αμφιβολία. Μέχρι το επόμενό του, φυσικά. Και για να παραφράσω το παλιό σύνθημα των οπαδών της Νάπολι για το Μαραντόνα: «O mamma, mamma, mamma,  sai perche mi batte il corazon? Ho visto Springsteen, ho visto "the Boss", eh, mamma, innamorato son!» (μτφ: αχ μάνα μου, ξέρεις γιατί χτυπάει η καρδιά μου; Είδα το Springsteen, είδα το «αφεντικό» και, μάνα, είμαι ερωτευμένος). Εις το επανιδείν, λοιπόν.

 

 

 

Setlist – San Siro – 5/7/2016.

 

Meet Me in the City  

Prove It All Night 

Roulette 

The Ties That Bind
Sherry Darling
Spirit in the Night 


Rosalita (Come Out Tonight)
Fire 

Something in the Night 

Hungry Heart
Out in the Street
Mary's Place
Death to My Hometown
The River 

Racing in the Street
Cadillac Ranch 

The Promised Land
I'm a Rocker
Lonesome Day
Darlington County 

The Price You Pay
Because the Night 

Streets of Fire 

The Rising 


Badlands 



 

Encore A:
Backstreets 


Born to Run 


Seven Nights to Rock
Dancing in the Dark 

Tenth Avenue Freeze-Out 

Shout
Bobby Jean 

 

Encore B
This Hard Land