Δυστυχώς, ο ήχος ήταν χάλια. Πόσο κρίμα είναι να ακούς κάτι τόσο καλό και να «καίγεται» λόγω του άσχημου ήχου...

Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
 

Πάμε, όμως παρακάτω, έχουμε πολλά να πούμε. Αγαπάμε τους James, σε υπερβολικό βαθμό. Είναι από αυτά τα συγκροτήματα που καθηλώνουν στιγμές το νου και που η προσμονή για τα live τους είναι σαν κάποιο ερωτικό ραντεβού. Κάπως έτσι το βιώσαμε και χθες. Αλλά το αποτέλεσμα δεν μας συγκίνησε όσο περιμέναμε. Ο γλυκύτατος Booth, που πλέον οι 5Rhythms κινήσεις του είναι σήμα κατατεθέν του, μίλησε για τον έρωτα όταν σπάει (εξαιρετικό Dear John, ευρηματικός Peter Vacz) , για τους gay που –επιτέλους- ενώνονται, για την Ελλάδα που είναι το αγαπημένο μέρος των James. Με το χαμόγελο που σε κερδίζει, με βουτιές στο κοινό και με αυτή τη φωνή αισιοδοξίας που ακόμα κι όταν τραγουδάει Were you just born an asshole (To my surprise) σε κάνει να κοιτάς ουρανό. Όμως, ας παραδεχτούμε ότι το Girl at the end of the world, αν και σαφώς πιο ηλεκτρονικό, παραμένει λίγο έως πολύ στις ίδιες φόρμες με τους προηγούμενους δίσκους τους. Σημειωτέον ότι το Nothing but love είναι το hit αλλά το Bitch, το πρώτο κομμάτι του δίσκου, μάλλον το περιμένουν πολλοί να βγει official στο youtube! Κι ας πούμε, επίσης, πόσο πολύ μας έλειψαν κομμάτια τους που ξυπνούν αξεπέραστες αναμνήσεις. Από τα άκρως αγαπημένα μας έπαιξαν μόνο το Sometimes. Μαγεία, δεν μπορούμε να πούμε, αλλά μας άφησαν με το παράπονο. Βέβαια, είναι από τις λίγες μπάντες που θυμούνται να ευχαριστήσουν το ελληνικό κοινό για την παρουσία του παρά τις οικονομικές συνθήκες που βιώνουμε κι αυτό είναι –αν μην τι άλλο- προς τιμήν τους. Αν και ήταν πολύ πιο δυναμικοί από την τελευταία φορά που τους είδαμε, η φράση «δεν χορτάσαμε» ίσως είναι η σωστότερη για να περιγράψουμε τι μας άφησε το live τους.

 

Για τη συνέχεια, θα ξεκινήσουμε από  το Δεκέμβρη –ίσως και νωρίτερα- με μια αναπόφευκτη σύγκριση: επιτέλους απολαύσαμε Editors στην καλύτερή τους παρουσία σε ελληνικό έδαφος! Τι να πούμε τώρα; Για αρχή, Sugar ή Papillon; Ή μήπως A Tone Of Love; Ίσως και παλιότερα διαμάντια, θα μας πείτε.. Munich και All Sparks. Μας αρέσει το album του 15 (In Dream), ίσως γιατί φαίνεται ότι τους πάει ένα βήμα πέρα από την εμπορικότητα των προηγούμενων. Πιο σκοτεινοί αλλά σταθεροί στην πορεία τους ως εναλλακτικοί της indie.  

Έπαιξαν για ένα δίωρο, και χώρεσαν μέσα σε αυτό πολύ δύναμη on stage, με τον ερωτεύσιμο (!) Τom Smith σε έκσταση, αγαπημένα tracks 14 χρόνων αλλά και κάτι extra, έτσι για δώρο: Dancing in the dark στο πιάνο. Μπορεί να μην πήγαμε ως το Μιλάνο αλλά αρκετοί από μας θα το αναφέρουμε για καιρό αυτό το cover. Μας είπαν ότι θα μας ξαναδούν. Θα τους περιμένουμε!
 

Το Ejekt με τις 4-5 χιλιάδες κόσμο έκλεισε με Velix, Dimitri Vegas και Like Mike. Δεν μας άρεσε. Πιο πολύ βαβούρα άλα «Μύκονοοοος» παρά dj sets. Καμία σχέση με τις περσινές επιλογές στο after του. Εντάξει, η ψιλή μαρίδα του κοινού (έως τα 20) ήταν στο θεό. Οι υπόλοιποι, θα προτιμούσαμε να φεύγαμε μετά τους Editors. Για να είμαστε ειλικρινείς η κατάσταση σήκωνε αλκοόλ. Και πολύ μάλιστα. Με 4,5 ευρώ τη μπύρα όμως, σκούρα τα πράγματα.

 

Ετοιμαζόμαστε για Muse. Ξεκινήστε να διαγράφετε μέρες στα ημερολόγια! 14 και μία!