«Θα είναι μέσα στο καλοκαίρι» του αντέτεινε ο Δημήτρης, «μπορεί να μη βγει» επέμενε. Ανένδοτος ο Νίκος. «Κλείστο, κλείσε το». Εκεί ο Βόγλης, να αντιδρά: «Και που θα το κάνουμε; Σε κάποιο καλοκαιρινό χώρο;», Ο Τριανταφυλλίδης το έβλεπε, το είχε δει. «Στο Gagarin ρε», του είπε.

 

Έτσι, φτάσαμε χθες, 19 Ιουλίου, ντάλα καλοκαίρι, να είμαστε μέσα σε ένα κατάμεστο Gagarin, να βλέπουμε (και να χορεύουμε με) τους Budos Band. Χωρίς το Νίκο βέβαια. Χωρίς.

 

Μία μεγάλη νίκη. Πάντοτε το ήθελα, να βλέπουμε συναυλίες σε κλειστούς χώρους το καλοκαίρι. Όπως γίνεται στο Λονδίνο. Θα μου πείτε είναι αλλιώς ο καιρός, εκεί. Σωστά. Το ένα όμως δεν αναιρεί το άλλο. Live και σε ανοιχτούς αλλά και σε κλειστούς χώρους. Να πω πως δεν το απολαμβάνω, θα είναι ψέμα.

 

Χθες ήταν η πρώτη βραδιά μας στο Gagarin (στο σπίτι μας) χωρίς τον Νίκο. Αλλά με ένα γκρουπ που ο ίδιος έφερε. Από εκείνα τα γκρουπ που δεν θα βλέπαμε αν δεν υπήρχε ο Τριανταφυλλίδης. Που δεν υπάρχει πλέον. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που παύει να είναι προσωπικής φύσεως.