Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

Δεν ξέρω πόσοι από το χθεσινό sold out του Παύλου (ξανά, την ερχόμενη Πέμπτη) κυνηγούν Pokemon αλλά σίγουρα χθες κυνήγησαν όνειρα και χρώματα, ψάχνοντας μια πανσέληνο που ίσα που φαινόταν από την ταράτσα του Gazarte.

 

Κεριά και μαξιλάρες για τους πιο ωραίους καθήμενους που είδαμε ποτέ σε live. Και στη μέση ο Παύλος και ο Ορέστης να μας λένε για τη γη των λωτοφάγων. Και όντως, μπαίνοντας στο Gazarte ένιωθες πως βρισκόσουν σ΄ αυτό το δωμάτιο με νεράιδες και κάτι χρώματα. Ένα ακουστικό live που ταιριάζει γάντι στον Παύλο και στο ρομαντισμό που αποπνέει ακόμα κι ο τρόπος που παίρνει τζούρες από το τσιγάρο του. Μια ακόμα στιγμή στο χρόνο που αποτυπώνεται μόνο με φράσεις σαν από σελίδες ημερολογίου... Γιατί αν η παιδική λαχτάρα ήταν μουσική, αυτή θα ήταν του Παύλου.

 

Έπαιξε κομμάτια που τραγουδήσαμε όλοι μαζί από τα Ξύλινα Σπαθιά και από τους B-movies, τη Σιωπή, το Δειλιέν, τον Κηπουρό, την Καταιγίδα, το Βράχο, αυτό που ίσως φτάνει και το άλλο που λέει για τη γαλήνη που βρήκαμε ή ακόμα ψάχνουμε σαν απάντηση γραμμένη στη σελήνη. Είναι οι μουσικές του στο όπλο μας σφαίρα γιατί χαρίζουν ταξίδια χωρίς χάρτες και Ιθάκες· γίνονται η σκιά μας όταν μπορούμε και τις ψιθυρίζουμε ή τις ουρλιάζουμε κι ας δακρύζουμε · κι είναι ίσως αυτή η ξεχασμένη μηχανή που περιμένει κάθε φορά τους παλιούς και τους νέους ταξιδιώτες για δρομολόγια μαγεμένα σαν το χτεσινό. 

 

Μια δίωρη –και ίσως παραπάνω- μέθεξη στα ωραία του Παύλου, που κάλυψε την απουσία ηλεκτρισμού με το θόρυβο από το distortion της κιθάρας του και μας άφησε αρμύρα στα χείλη τραγουδώντας μας ότι ακόμα κι αν «του ενός η φλόγα καίει του άλλου τα φτερά, η  αγάπη θα ΄ρθει.. Η αγάπη θα ΄ρθει.. Θα ΄ρθει. Θα ΄ρθει.».

 

P.S.:  Κάθε φορά προσπαθώ να μη γράψω στίχους στο review. Αλλά πώς μπορείς να βρεις άλλες λέξεις από αυτές που μοιάζουν με κουμπιά που όταν πατιούνται στο κεφάλι σου γεμίζεις πυροτεχνήματα;