Με άγχος φυσικά. Ήταν η πρώτη συναυλία της περιοδείας της και δεν ήμασταν σίγουροι πως θα πραγματοποιηθεί κιόλας. Θα θυμάστε, υποθέτω τις αναβολές και τις ματαιώσεις. Δεν πειράζει, είπαμε, ξεκινάμε και βλέπουμε. Κι αν χαθούν τόσα έξοδα, no problem στην τελική, θα έχουμε κάνει μία βόλτα στο Βερολίνο. Ήταν πλέον ο αγαπημένος μας συναυλιακός προορισμός με τον Γιάννη Πετρίδη, τον ανακαλύψαμε και μας βόλευε.

 

Τελικά η Amy έπαιξε. Το γεγονός πως ήταν η 1η της συναυλία στη συγκεκριμένη περιοδεία (λίγους μήνες πριν πεθάνει) μας έσωσε. Διότι, μετά, διεκόπη. Μετά από τρία τέσσερα live αν θυμάμαι καλά. Στο Παρίσι δεν έγινε ποτέ. Έπαιξε και αγωνιούσαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Καταρχάς μάθαμε από την εταιρία της εκεί στο Βερολίνο, τη Universal, πως ήταν ήδη στην πόλη. Άρα είχε γίνει το πρώτο βήμα.

 

Θα έπαιζε όμως; Η συναυλία ξεκίνησε με καθυστέρηση μίας ώρας. Σας είπα, αγωνία μέχρι την τελευταία στιγμή. Τελικά βγήκε μετά από κάμποσα γιουχαΐσματα. Ήμουν μπροστά-μπροστά, ο Γιάννης κάθισε στην εξέδρα. Δεν ήταν καλή, δεν ήταν καλά, Χάλια έπαιξε, χάλια και η ίδια.

 

Βγαίνοντας προς τα έξω ρωτούσα τον Πετρίδη να μου πει γνώμη. «Έχω δει και την Janis Joplin να παίζει μεθυσμένη. Αλλά ήταν μοναδική επί σκηνής, μας θάμπωσε όλους».

 

* Σήμερα συμπληρώνονται πέντε χρόνια από το θάνατο της Amy Winehouse - ένα ολόκληρο καλοκαίρι τη θρηνούσαμε κάθε βράδυ σε ένα μπαράκι που έπαιζα μουσική, ανάβαμε καντήλι μπροστά στα cd της (αλήθεια σας λέω). Ήταν από τις αγαπημένες μου τραγουδίστριες. Και το Back To Black ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας του 2000. Το ψήφισα άλλωστε σε ένα επετειακό τεύχος του περιοδικού Status και δεν έχω αλλάξει γνώμη (φυσικά)...