Ήταν, όμως, απίστευτα ρομαντικοί, σαγηνευτικοί και σκοτεινοί όπως ταιριάζει στην Edith Piaf, από την οποία και εμπνεύστηκαν τη νέα τους δουλειά. Ο μεγάλος έρωτας και οι σύντροφοι, η κόρη που εγκατέλειψε, οι καταχρήσεις, τα καμπαρέ, η αρτίστα που ξεκίνησε από το δρόμο και έφτασε στα ηχεία του κόσμου όλου ως μια από τις σπουδαιότερες ερμηνεύτριες, αυτή τη φορά μέσα από τη ματιά των Tiger Lillies που ήταν συγκινητικοί. Παρουσίασαν την αυτοβιογραφία της, το πως σε μια ζωή εναλλάσσεται φως και σκοτάδι. Ο Martyn Jacques, η φωνή που μένει στο μυαλό σου θες δε θες, ο Adrian Stout στο μπάσο, το musical saw και το theremin που προσθέτουν λίγη μαγεία στην ήδη εκφραστική του παρουσία και ο Jonas Golland στα drums να πίνει μπύρες. Αυτοί οι τρεις έφτιαξαν την ατμόσφαιρα στο sold out Κηποθέατρο του Παπάγου, κάτω από τα πεύκα και το φεγγάρι. Μία βραδιά ακόμα χρειαζόταν (και θα γέμιζε), άλλωστε για δύο πήγαινε. 


 

Padam, La vie en Rose, No regrets (No, jene regrette rien), Hymne a I' amour ήταν φυσικά στο πρόγραμμα και για το grotesk της παρουσίασης ακούσαμε και Everytime we say Goodbye και My heart belongs to Daddy. Και για να μην υπάρχουν και παράπονα, μας χάρισαν ένα encore από τα παλιά, παίζοντας Bully Boys, Crack of doom και εννοείται Start a fire! Ήταν από τις συναυλίες που άξιζαν το sold out μιας και οι T.L. παραμένουν δημιουργικοί και avant garde με όλη τη σημασία της έκφρασης, εξελίσσονται, ωριμάζουν και γι αυτό ξεχωρίζουν εδώ και μια 30ετία περίπου. 
 

Γι αυτό θα κλείσουμε το review όπως διάλεξαν οι ίδιοι να κλείσουν το live τους.         «Wouldn’t it be fun, to ring the funeral bell, on our civilization, and watch it burn in Hell?».