Το στόρι το ξέρετε, από μόνο σε κολλάει στον τοίχο, ο Nick Cave έχασε πέρυσι το ένα από τα δίδυμα αγόρια του σε δυστύχημα. Το έκανε ταινία λοιπόν, το φιλμ μίας ζωής που έφυγε για πάντα. Και των τραγουδιών γύρω από αυτή. Ένιωσε την ανάγκη προφανώς να κάνει ψυχοθεραπεία, δημοσίως. Δεν μας άνοιξε ακριβώς το σπίτι του, δεν έγινε ριάλιτι η ζωή του, αλλά ένα κενό για να μπούμε μας το άφησε.

 

Ξέρετε πως είναι όταν χάνεις έναν κοντινό σου άνθρωπο, έτσι; Ο καθένας το βλέπει διαφορετικά, αντιδρά διαφορετικά. Ο Cave με τα υγρά μάτια και το απλανές βλέμμα, μας γνώρισε και με τη γυναίκα του αλλά και με τον άλλον του τον γιο. Χαμογελούσαν. Πικρά αλλά χαμογελούσαν. Η ζωή συνεχίζεται εκεί έξω, όσα κι αν συμβαίνουν εδώ μέσα. Το ντοκιμαντέρ είναι και γυρισμένο συγκλονιστικά. Ασπρόμαυρο, τρισδιάστατο, δύο ώρες καθηλωτικές. Κορυφαίο, σε αρπάζει και σε γαντζώνει, δεν ξεφεύγεις. 

Στα Village στου Ρέντη πήγα και το είδα (μισοάδεια η αίθουσα, τι sold out έλεγαν; - update: με ενημέρωσαν πως στο Mall ήταν sold out), ήθελα να είμαι κοντά στην Τεχνόπολη. Αμέσως μετά, 11 το βράδυ πια, πετάχτηκα και λίγο από Παυλίδη. Χρειαζότανε, έπρεπε να πάρω μία ανάσα από τη βουτιά στο σκοτάδι του θανάτου. 

Ανέβηκα στη σκηνή, κάθισα πίσω-πίσω και παρακολουθούσα το κοινό περισσότερο (η φωτογραφία από κάτω). Επιστροφή στη(ν) ζωή (το σκίτσο από πάνω - Apollonia Saintclair). Ναι! 

 

Δεν μάζεψε πολύ κόσμο ο Παύλος, γύρω στα 2 χιλιάδες άτομα. Αλλά είχε πολλούς νέους. Μόνο νέους σχεδόν. Τι μαγικό ρε φίλε με τον τύπο αυτόν; Πιτσιρικάδες τραγουδούσαν κομμάτια που γράφτηκαν πριν καν γεννηθούν. Μιλάμε επομένως για κλασικά κομμάτια. Η «Φωτιά στο Λιμάνι» είναι πια ανθολογία, απλώς ακόμα δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. 
 

Επιστρέφω στον Cave. Σήμερα κυκλοφορεί το νέο του άλμπουμ, αυτό που ακούσαμε χθες, το Skeleton Tree. Είναι πολύ καλό - 39 λεπτά και 44 δευτερόλεπτα, από την αρχή μέχρι το τέλος πολύτιμα όλα. Μαύρο και σκοτεινό. «Έχω ένα μεγάλο τραύμα που μου έκλεψε τη θέση της φαντασίας» είπε κάποια στιγμή ο Cave, αν θυμάμαι καλά... Because someone has to sing the stars / someone has to sing the rain / someone has to sing the blood / and someone has to sing the pain..