Η διαφορά με τα  προηγούμενα live του, τον τελευταίο καιρό, ήταν ο ανοιχτός χώρος που του ταιριάζει πολύ. Ο ήχος δεν ήταν πολύ καλός γι' αυτό κι εκείνος πολλές φορές ρώτησε το κοινό «ακούτε καλά;». Η φωνή του χανόταν στα μπάσα και αρκετές φορές εκεί μπροστά δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις και πολύ τα πλήκτρα του Βάιου Μαχμουντέ. Είναι, όμως, πραγματικά συγκινητικό, ο τρόπος που η μουσική που γνωρίζεις σε μαγεύει γιατί θυμάσαι μόνος τα λόγια και ψιθυρίζεις τη μελωδία που σου ξυπνάει αναμνήσεις. Κι έτσι, από τους (πάνω από χίλιους) παρευρισκόμενους στη Τεχνόπολη, λίγοι έφυγαν χωρίς χαμόγελο.  


 

«Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα `ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο». Έπαιξε δικά του αγαπημένα αλλά φυσικά και κάποια από Στέρεο Νόβα. Τρυφερός, μελαγχολικός νοσταλγικός. Μία από τις αποδείξεις για το ότι υπάρχει ρομαντισμός στη γη. Εννοείται ότι χορέψαμε κιόλας, μη φανταστείτε ότι μας έπιασαν οι ντροπές. Έτσι κι αλλιώς πάντα στα live του Κ.Β. ο κόσμος δεν έχει ηλικία, φύλο και ταυτότητα, οπότε μπορείς κι εσύ να αφεθείς με την ησυχία σου, να κάνεις αυτό που γουστάρεις χωρίς αδιάκριτες ματιές. Ένα live ό,τι έπρεπε για να καλωσορίσουμε το φθινόπωρο στην πόλη. Καινούρια κομμάτια από το νέο του άλμπουμ «Ομόνοια», Προάστια, Το ταξίδι της Φάλαινας, Ένα κλεμμένο ποδήλατο, Όλο αυτό που ποτέ, Το Κύμα, Εκεί που χάθηκαν όλα τα αντίο, Άστρο...

Κι ένα «Σας αγαπάω όλους! Ευχαριστώ!» για το τέλος. Κι εμείς σ’ αγαπάμε Κωνσταντίνε. Για τα όνειρα που κάνεις ξύπνιος στο σκοτάδι.