Της Δέσποινας Παπαγεωργίου

 

Στην πλειοψηφία τους φυλακισμένους της Ακροναυπλίας, τους οποίους είχε παραδώσει στα μισάνθρωπα χέρια των Ναζί η δικτατορία του Μεταξά, στερώντας τους την επιλογή να αγωνιστούν για την πατρίδα. Και όπου είχαν εκτελέσει εκατοντάδες ακόμα αγωνιστές από ολόκληρη την Ελλάδα.

Είμαι παιδί της Καισαριανής. Και μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες από μπαρουτοκαπνισμένα υπερήφανα γηρατειά για την Αντίσταση. Για τη γειτονιά που κάθε που έπεφτε και μάτωνε, μάζευε όπως όπως τα σπλάχνα της απ’ το απεγνωσμένο χείλος του χαμού, μόνο και μόνο για να ξαναριχτεί στη μάχη• και που κάπως έτσι, ξεγλίστρησε χορεύοντας τον Ζάλογγο στην αγκαλιά της Ιστορίας.

 

Είμαι παιδί της Καισαριανής. Κι η γιαγιά μου μου διηγιόταν, κλαίγοντας πάντα, για το αίμα που έρεε στους δρόμους από τα καμιόνια που μετέφεραν τις σορούς των εκτελεσμένων. Και για τις γυναίκες που έραιναν –όσες άντεχαν- το κόκκινο ποτάμι του θανάτου με λουλούδια. Κανονικά, λοιπόν, θα παρευρισκόμουν με υπέρμετρη συγκίνηση στη φιέστα για την παράδοση του Σκοπευτηρίου στον Δήμο. Γιατί έχει δώσει πολλούς αγώνες ο λαός για να πάρει το Σκοπευτήριο• το Σκοπευτήριο της Καισαριανής• της Ελλάδας• του κόσμου• αντιφασιστικό τοπόσημο, τοπόσημο Ελευθερίας.  Γιατί χρειάστηκαν καταλήψεις, δακρυγόνα, συλλήψεις (εκκρεμούν δικαστήρια) ακόμα και για να στηθεί ένα μνημείο εκεί• να θυμίζει• γιατί ο αγώνας ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη, όπως έγραφε ο Κούντερα. Και η μνήμη του Σκοπευτηρίου δεν ήταν ποτέ βολική για καμία εξουσία.

 

Και, ναι, τα εύσημα οφείλουν να δοθούν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που νομοθέτησε την παραχώρηση του Σκοπευτηρίου στον Δήμο για 40 χρόνια. Ορθώς έπραξε, και ο νόμος αυτός ήρθε ως επιστέγασμα των αγώνων των πολιτών.

ΟΜΩΣ, ο ποιητής αντιλαλεί για το Θυσιαστήριο της Λευτεριάς: «…Εμείς / μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. / Μόνον θυμηθείτε το: αν η ελευθερία / δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, / εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας».

 

Γι’ αυτό δεν παρευρίσκομαι. Γιατί έχει κάτι θλιβερά παράταιρο αυτή η φιέστα. Γιατί οι 200 Δαβίδ, τότε (και άλλοι πόσοι και πόσοι) αναμετρήθηκαν με τον δολοφόνο Γολιάθ και θυσιάστηκαν• για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία. Αλλά τη σαφή υπόσχεση που τους είχε δώσει ο Αλέξης Τσίπρας επισκεπτόμενος το Σκοπευτήριο μόλις ορκίστηκε πρωθυπουργός την αθέτησε. Γιατί η κυβέρνησή του, συνεχίζοντας την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, απεμπόλησε εν μία νυκτί αυτά τα ιδανικά, για χάρη της εξουσίας• μιας εξουσίας που δεν λογοδοτεί καν στον λαό, αλλά στους δανειστές. Και υπέγραψε και υπογράφει (ΚΑΙ αυτή) το ξεπούλημα της χώρας.

 

Κι, έτσι, εκεί «εξακολουθούν να τους σκοτώνουν κάθε μέρα». Χρειαζόταν μια αριστερή κυβέρνηση για να νομοθετήσει για το Σκοπευτήριο. Αλλά αυτή η κυβέρνηση δεν είναι πια αριστερή. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Εμπεριέχει θλιβερή αντίφαση αυτή η γιορτή. Παραπέμπει ελαφρώς σε εθνικές παράτες και παρελάσεις με κάγκελα για την επέτειο του «ΟΧΙ». Που γραπώνονται από το «κέλυφος» , για να μη φανεί ότι πουλούν μπιτ παρά την ουσία. Μια ανελέητη, όμως, ηχώ γιγαντώνει ψιθυρίσματα: εκείνοι που θυσιάστηκαν σ’ ετούτο τον Τοίχο στριφογυρίζουν, ακόμα ανήσυχοι, στα κορφοβούνια της Ιστορίας…