Στο συναισθηματικά, πια, φορτισμένο χώρο του Gagarin, μπήκαμε σε μία φάση μουσικής... έκστασης που μας θύμισε καλοκαίρι και Sigur Ros. Και οδηγηθήκαμε από την πιο βαθιά βουτιά στον ωκεανό σε κάποιο φλεγόμενο μετεωρίτη, κάπου στη στρατόσφαιρα, με κομμένη την ανάσα.

To, κατά γενική ομολογία masterpiece τους Wilderness, το έπαιξαν πρώτο απ’ όλα. Κι ακούστηκε σαν πυροβολισμός αφετηρίας σε κούρσα με προορισμό τα αστέρια. Logic of a Dream, Colors in space και Disintagration anxiety, από το ίδιο album, απέδειξαν ότι ο τελευταίος τους δίσκος ξεπερνά κάθε προσδοκία και ανεβάζει τον πήχη της δημιουργικότητάς τους τόσο που, αν δεν ξέρεις την ιστορία τους, μπορείς να πιστέψεις ότι ίσως μόλις ξεκίνησαν την καριέρα τους με αυτό τον εφηβικό ζήλο που τα δίνεις όλα.

 

Your hand in mine και The only moment we were alone από το συγκινητικό The Earth is not a Dead place, ανάμεσα σε καπνούς εξάρτησης και το απαραίτητο παιχνίδι με τους προβολείς. Σου έδιναν την αίσθηση του εξωπραγματικού, του άφταστου, με μια δόση μελαγχολίας, απευθυνόμενης ίσως σε εκείνους που δεν ακολουθούν το ταξίδι προς το άγνωστο που κρύβουν κάπου βαθιά μέσα τους. Οι Explosions In The Sky, σε ένα 90λεπτο non stop setlist έβαλαν τα 600-700 άτομα που βρέθηκαν στο Gagarin σε μία μηχανή του χρόνου. Η οποία όμως δεν ταξιδεύει αλλά σταματάει το χρόνο, ακριβώς εκείνη τη στιγμή που το Yasmin the light μετράει τους χτύπους της καρδιάς σου για να σε παραδώσει σε ένα εκστατικό ξέσπασμα αμέσως μετά.

 

Το ανθρώπινο άγγιγμα που μπερδεύει το distortion στο άρπισμα με κρυμμένες μελωδίες που αποκαλύπτουν ονειρώξεις κρυμμένες, κλιμακωτές εξάρσεις που καταλαμβάνουν το αυτί και το νου, κάτι μαγικό και ανεξήγητο, μια εμπειρία που αξίζει να συμπεριλάβεις στα DO της μουσικής σου περιπέτειας. Και να σκεφτεί κανείς, ότι δεν έχουν γράψει ούτε λέξη. 

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού