Σύντομα, όμως, εξωθείται σε κυκεώνα ψεμάτων και ακραίων ενεργειών, προκειμένου να μην αποκαλυφθεί η απάτη που τον κυνηγά σε κάθε του βήμα… Και είναι αυτή, τελικά, που τον μεταλλάσσει πλήρως. 

Λίγο πριν δω την ταινία, ο Αλέξης Τσίπρας, από το βήμα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, είχε καλέσει τους συνέδρους να ξαναψηφίσουν, γιατί… είχαν ψηφίσει ενάντια σε εισήγησή του, αφήνοντας σαφή υπόνοια ότι ενδεχομένως δεν κατάλαβαν τι ψήφισαν.
 

Ο συνειρμός, αναπόφευκτος: Ο Αλέξης Τσίπρας πρώτα πούλησε το δημοψήφισμα. Έπειτα ψήφισε Μνημόνιο, χλευάζοντας στην πορεία τους αντιτιθέμενους, ως επιχειρούντες ηρωική έφοδο στον ουρανό (σε αντίθεση με τον «ρεαλιστή» ΣΥΡΙΖΑ) – κι έφερε τα ΜΑΤ μέχρι και στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Και τώρα, στον χώρο του συνεδρίου, αφού ταμπουρώθηκε πίσω από συστήματα ελέγχου ασφαλείας που θύμιζαν αεροδρόμιο και αφού μίλησε για… άμεση δημοκρατία, κάλεσε τους συνέδρους να σκεφτούν να… «διορθώσουν» την ψήφο τους! 
 

Η στάση αυτή είναι απλώς ενδεικτική: όπως ο συγγραφέας της ταινίας, από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να εφαρμόζει το Μνημόνιο ως δική του πολιτική, έγινε «άλλος» και ωθείται σε εκ διαμέτρου αντίθετο με τον προ Μνημονίου ΣΥΡΙΖΑ πολιτικό λόγο και αντίστοιχες ενέργειες, ως συνέπεια της πολιτικής απάτης και προκειμένου -νομίζει- αυτή να συγκαλυφθεί. 
 

«Δεν κατάλαβε ο λαός», λοιπόν, στο δημοψήφισμα. «Δεν καταλαβαίνουν οι σύνεδροι», τώρα. Η «ηγεσία» εμφανίζεται σαν κάτοχος της απόλυτης αλήθειας, μιας μνημονιακής «αλήθειας» που εμπεριέχει τον «σφαγιασμό» της αξιοπρέπειας των πολιτών, τον «σφαγιασμό» της δημοκρατίας.
 

Και στην αρχαία Ρώμη, από την εποχή της αυτοκρατορίας, οι συγκλητικοί (σαν τους συνέδρους, σαν τους Έλληνες πολίτες) είχαν υποβαθμιστεί σε διακοσμητικό ρόλο, αλλά τουλάχιστον η Ρώμη ήταν αυτοκρατορία, δεν ενδυόταν χιτώνιο δημοκρατίας• αν και η σημερινή Ελλάδα είναι ουσιαστικά αποικία και όχι δημοκρατία, αφού πολιτική χαράζει το κουαρτέτο.
 

Χρειάζεται, όμως, να γρηγορούν όσοι εφαρμόζουν αυτή την πολιτική. Το έγραφε κι εκείνος ο Ιταλός που άνοιξε στο πόπολο ένα παραθυράκι με θέα στους μηχανισμούς της εξουσίας, ο Μακιαβέλι: «…ο ηγεμόνας πρέπει να προσέχει και να αποφεύγει πράγματα που τον κάνουν μισητό και καταφρονητέο (…) Μισητός γίνεται (…) όταν είναι άρπαγας και σφετεριστής των αγαθών και των γυναικών των υπηκόων του. Από αυτά πρέπει να απέχει. Και από τη στιγμή που δεν βάζει χέρι στην περιουσία των περισσοτέρων ούτε τους ατιμάζει, εκείνοι ζουν ευχαριστημένοι...»

Το Μνημόνιο μπορεί να μην «αρπάζει τις γυναίκες», αλλά πάντως «αρπάζει» τα αγαθά των πολιτών και τους «ατιμάζει» εξαθλιώνοντάς τους. Υπόλογη για την πολιτική αυτή είναι η εκάστοτε κυβέρνηση που την εφαρμόζει – σήμερα ο (πλήρως μεταλλαγμένος) ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας.
 

Δεν θα αποκαλύψω το τέλος της ταινίας, θα πω μόνο ότι δεν ήταν καλό για τον «μεταλλαγμένο» συγγραφέα. Η απάτη τον είχε στοιχειώσει για πάντα.