Κι εδώ δεν υπάρχει μου αρέσει, δεν μου αρέσει. Αυτή η περσόνα της Σούλης Ανατολής, αυτή η περσόνα που επινόησε η ίδια η Ρένα Μόρφη και οι Imam Baildi αν δεν κάνω λάθος, είναι κάτι το πολύ ωραίο. Νομίζω θα το ξέρετε το στόρι, η Ρένα Μόρφη κυκλοφόρησε έναν δίσκο ως Σούλη Ανατολή - έβαλε το χεράκι του και ο Φοίβος Δεληβοριάς. Και ακούγεται σαν παλιό λαϊκό άλμπουμ, προσαρμοσμένο στο σήμερα. Δεν είναι ο ήχος μου, σας το είπα, αλλά έχει φάση να το(ν) ακούς.

 

Χθες είχαμε και την πρώτη του παρουσίαση. Στο μπαράκι Αφρικάνα στο Γκάζι, ένα καλοκαιρινό μαγαζί μέσα στο χειμερινό Γκάζι. Εκεί ακούσαμε και live τα τραγούδια, τα οποία υπογράφουν ο Δημήτρης Μπαλογιάννης (έπαιζε κιθάρα χθες, όπως και ο σπουδαίος Λάμπης Κουντουρόγιαννης, αλλά και ο Ορέστης Μπενέκας του Παυλίδη στα πλήκτρα) και ο Φοίβος Δεληβοριάς, σε μια παραγωγή των Imam Baildi. Μαζευτήκαμε να ακούσουμε, να μιλήσουμε, να δούμε, να καταλάβουμε. Δεν έπαιξε βέβαια η Σούλη Ανατολή αλλά η Ρένα Μόρφη και αυτό ήταν και το μεγάλο μείον της βραδιάς. Σύντομα όμως θα παίξει ως Σούλη Ανατολή, υπομονή.

 

Ωραίο project, ωραία ιδέα, Έπλασαν μία τραγουδίστρια της φαντασίας τους (έστω και αν υπήρχε-υπάρχει ως πρόσωπο από περασμένες δεκαετίες, γιαγιά της Ρένας στον Βόλο), της φαντασίας μας, φανταστική αλλά με σάρκα και οστά. Είναι κάτι το διαφορετικό πάνω στο οποίο μπορούν να γίνουν πολλά κι ενδιαφέροντα πράγματα. Πεδίον δόξης λαμπρό. 

 

Γουστάρω κάτι τέτοια, προσφέρουν μία πνοή ανανέωσης στο τραγούδι. Φουλ απαραίτητη γενικώς και αυτό το διάστημα ακόμα περισσότερο. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ζούμε σε μία μικρή χώρα, ένα μικρό χωριό από μουσικής απόψεως. Την ώρα που εμείς παλεύαμε χθες βράδυ με την Ανατολή (μας), στη Νέα Υόρκη έβλεπαν τη Lady Gaga και τον Bruce Springsteen. Αδικία; Ναι, αλλά εμείς έχουμε το... ούζο και τον... ήλιο.

Γαμώ την Ανατολή μας μέσα (όχι τη Σούλη).