Ξέρετε, η προσωπική γνωριμία κι επαφή δημιουργεί κάποιες εξαρτήσεις. Όχι τίποτε σπουδαίες μη νομίζετε, προσωπικής υφής περισσότερο. Η Γαλάνη ωστόσο αποτελούσε μία διαφορετική περίπτωση. Μου κέντριζε το ενδιαφέρον γιατί την έβλεπα σε ένα σωρό συναυλίες. ξένων και άγνωστων ονομάτων. Από το Αν στο Gagarin ανάμεσα σε 150-200 άτομα όλα κι όλα. 

 

Μετά από χρόνια τη γνώρισα από κοντά, αρχίσαμε να κάνουμε και παρέα, ομολογώ πως απολαμβάνω την κουβέντα μαζί της. Από τα πολιτικά μέχρι τα προσωπικά. Δεν έχει τουπέ και, το σημαντικότερο, ξεπέρασε προ πολλού την ανασφάλεια των καλλιτεχνών. Δεν το συνάντησα σχεδόν ποτέ και σχεδόν σε κανέναν άλλον, αυτό. Όχι πως δεν είναι απόλυτα προσηλωμένη στη δουλειά της και δεν τα θέλει όλα στην εντέλεια. Άλλο λέω, αν με καταλαβαίνετε. 

 

Μου έμαθε κάτι πολύ σημαντικό πριν από χρόνια η Γαλάνη. Τα όχι που πρέπει να λέμε. Το όχι που πρέπει να απαντήσουμε άμεσα σε μία πρόταση που δεν μας ταιριάζει αλλά έχει άλλα... οφέλη, οικονομικά ως επί το πλείστον. «Αν δεν απαντήσεις αρνητικά κατευθείαν και κάτσεις να το σκεφτείς, το έχασες το παιχνίδι» μου έλεγε. «Μετά θα βρεις πολλές δικαιολογίες μέσα σου για να απαντήσεις θετικά». Αφορμή για τη συζήτηση αυτή περί Οχι και περί Ναι μία πρόταση που δέχτηκε η Γαλάνη για να εμφανιστεί κάπου με πάρα πολλά χρήματα. Της έδιναν λοιπόν τα εχέγγυα να παίξει εντελώς με τους δικούς της όρους, όπως αυτή ακριβώς το ήθελε. Αλλά δεν της ταίριαζε η φάση. Και απάντησε αρνητικά. Μιλάμε για ένα κάρο χρήματα, δεν μπορείτε να το πιστέψετε. 

 

«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα / που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε / Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει / έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα / πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του / Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει / Aν ρωτιούνταν πάλι όχι θα ξαναέλεγε / Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του».

Τα θυμήθηκα όλα ετούτα σήμερα επειδή η Δήμητρα Γαλάνη παρουσιάζει το απόγευμα το νέο της άλμπουμ. Είναι «Το Βαλς Των Χαμένων Μετά» σε στίχους του Νίκου Μωραΐτη και μουσική του Στάθη Δράκου που κυκλοφορεί από την MINOS-EMI.

 

Το θυμήθηκα και για έναν ακόμα λόγο: σήμερα η Γαλάνη γίνεται 64 ετών. Σκορπίνα, 100%.