«Αυτή είναι η άλλη Αμερική – Η πρωτοπορία των ΗΠΑ στη Στέγη», ήταν το σλόγκαν. Με την υποστήριξη της αμερικανικής Πρεσβείας, μπας και λησμονήσουμε για λίγο την απερίγραπτη μαυρίλα της εκλογής Τραμπ…

 

Πήγα στην χοροθεατρική παράσταση των «600 Highwaymen» και ξαφνιάστηκα με όσα είδα. Το «Τhe Record» της Αμπιγκέιλ Μπράουντ και του Μάικλ Σίλβερστοουν εδράζεται σε μία πρωτοποριακή ιδέα. Οι 46 χορευτές / ηθοποιοί που συμμετέχουν συναντούν για πρώτη φορά ο ένας τον άλλον όχι στις πρόβες, αλλά πάνω στη σκηνή!

 

Ο καθένας παραλαμβάνει το δικό του σενάριο και προετοιμάζεται ανεξάρτητα από τους υπόλοιπους, με μοναδικό εργαλείο το χρονόμετρο. Όταν ανεβαίνει στο σανίδι, δεν γνωρίζει το παραμικρό για όσα θα ζήσει στα 61 λεπτά της παράστασης. Τα συναισθήματα και τα βλέμματα του ανυποψίαστου χορευτή είναι μέρος της μαγείας.

 

Και όμως, το «The Record» είναι έτσι σκηνοθετημένο, ώστε να συντονίσει αόρατα και αδιόρατα τους 46 και να δημιουργήσει τον δικό του μικρόκοσμο, τη δική του κοινωνία. Όσοι θεατές προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το σενάριο της παράστασης με συμβατικούς όρους χάθηκαν και έμειναν με την απορία.

 

Αλλά αυτό δεν είναι το νόημα της πρωτοπορίας; Σου προσφέρει έναν ημιτελή καμβά και αναγκάζει το μυαλό σου να σκεφτεί.
Εκείνο που θέλησε να πει ο ποιητής, ήταν ότι όλοι ξεκινάμε από κοινή αφετηρία. Δεν γνωρίζουμε τίποτε από τους ανθρώπους που ζουν γύρω μας και κολυμπάμε στα ίδια βαθιά νερά μαζί τους. Το τυχαίο καθορίζει τη ζωή μας. Κανένας δεν γνωρίζει κανέναν, στο ξεκίνημα της κούρσας. Ορισμένοι από τους 46 χορευτές σχηματίζουν σιγά σιγά κοινότητα, ζευγάρι, φιλία.

 

 Άλλοι τσακώνονται ή γυρίζουν την πλάτη ο ένας στον άλλον. Τα 61 λεπτά της παράστασης μοιάζουν με στιγμιότυπο από τους δρόμους, από το μετρό, από κάποιο μπαρ. Ανάμεσα στους 46 χόρεψαν και τουλάχιστον 3 μαύροι αφρικανικής καταγωγής, αλλά και ένα κορίτσι με ασιατικά χαρακτηριστικά. 

Κάθε ηθοποιός καλείται να φορέσει τα ρούχα που τον κάνουν να αισθάνεται άνετα, χωρίς άλλη εντολή, σαν να ζει την πραγματική του ζωή. Οι περισσότεροι εμφανίστηκαν με καθημερινή ενδυμασία, αλλά μία κοπέλα φορούσε χοντρό μπουφάν, ένας έβαλε βερμούδα μέσα στο χειμώνα και μία άλλη κόκκινο βραδινό φορεματάκι.

 

Στην πρωτότυπη παράσταση, στην Αμερική, επιλέγονται πρόσωπα ηλικίας από 10 μέχρι 75 ετών. Για την Ελλάδα, όμως, αποφασίστηκε να συμμετάσχουν μόνο νέοι. «Θελήσαμε να δείξουμε ότι υπάρχει ακόμη ζωή και μέλλον στη χώρα της», είπαν οι εμπνευστές.

 

Υπάρχει, όμως; Μακάρι να είχαμε επιχειρήματα για να συμμεριστούμε την αισιοδοξία τους. Η ευφορία που γεννιέται στην ψυχή από μία απολαυστική εικαστική παρέμβαση εξανεμίζεται μόλις περάσει κανείς την πόρτα της εξόδου. Η λεωφόρος Συγγρού, έξω από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, ήταν γεμάτη ασφαλίτες και κατεβασμένα μούτρα.