Του Νικηφόρου Γκολέμη

 

Η στάση Κατσίκη στη Βουλή κανέναν δεν εξέπληξε, αφού ο εν λόγω βουλευτής είναι γνωστός για τις θέσεις του και τον «αγώνα» που –όπως διατείνεται- διεξάγει ενάντια στην ομοφυλοφιλία. Ένας αγώνας που φαίνεται να βρίσκει απήχηση στην κοινωνία, η οποία στέλνει –με τις ευλογίες της Εκκλησίας- τον Κατσίκη και τους ομοϊδεάτες του εκ του ασφαλούς στα βουλευτικά έδρανα. 

 

Ο Κατσίκης λοιπόν, όπως και κάθε πολιτευτής που «σέβεται» τον εαυτό του, επιλέγει συνειδητά να ενεργοποιεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα συντηρητικά αντανακλαστικά της μερίδας της κοινωνίας, στην οποία απευθύνεται και από την οποία προσπαθεί να αλιεύσει ψήφους. Με αυτόν τον τρόπο, κρατά τις κοινωνικές αυτές ομάδες σε εγρήγορση και διασφαλίζει ότι δεν θα υπάρξουν ανεπιθύμητες διαρροές.

 

Δεν είναι όμως μόνον ο Κατσίκης, ο οποίος τρέχει να βρει καταφύγιο στις ανοικτές εκκλησιαστικές αγκάλες. Σχεδόν το σύνολο των «επαγγελματιών» της πολιτικής ακροβατούν μεταξύ της εκκλησιαστικής γραμμής αφενός και της κοινωνικής φιλελευθεροποίησης αφετέρου. Ποιος θα ξεχάσει άραγε τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Δημήτρη Κωνσταντόπουλο, ο οποίος, αφού ψήφισε αρχικά το Σύμφωνο Συμβίωσης στη Βουλή, εμφανίστηκε αργότερα ως... ανανήψαντας, ζητώντας συγχώρεση από τον Θεό για την «αμαρτία» που διέπραξε; Το ζήτημα όμως δεν αφορά αποκλειστικά ούτε τους συντηρητικούς πολιτευτές, ούτε ορισμένους αριβίστες που χρησιμοποιούν τις εκκλησιαστικές ψήφους ως διαβατήριο για την ανανέωση της βουλευτικής τους θητείας.

 

Σκίτσο (του; βοηθήστε μας λίγο) πάντοτε επίκαιρο...
 

Αφορά το σύνολο της κοινωνίας και περικλύει τη σχέση αλληλεπίδρασης που διέπει το κράτος με την Εκκλησία. Διότι η στενότητα των σχέσεων είναι αυτή που επιτρέπει τη δυναμική διείσδυση των εκκλησιαστικών θέσεων στην ελληνική κοινωνία. Η απροθυμία του πολιτικού κόσμου να κόψει τους πελατειακούς δεσμούς με την Εκκλησία και η συνακόλουθη συστηματική άρνησή του να προχωρήσει στην πραγμάτωση του διαχωρισμού της από το κράτος κρατά την κοινωνία δέσμια στον συντηρητισμό και επιβουλεύεται την προσπάθεια που καταβάλλουν διάφοροι φορείς για την εξάλειψη τέτοιων ρατσιστικών συμπεριφορών. Ήδη ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για παράδειγμα, ως έκαστος προαλειφόμενος για πρωθυπουργός οφείλει, έχει ταχθεί ενάντια στον διαχωρισμό, αφήνοντας τον φιλελευθερισμό στο... σπίτι.

 

Σε αυτό το σημείο, είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε ότι σκοπός δεν είναι να βάλουμε χαλινάρι στις απόψεις της ορθόδοξης Εκκλησίας και να μετασχηματίσουμε κατά το δοκούν τη θεώρησή της για τον κόσμο. Ακόμα κι αν η επιστήμη και η τεκμηριωμένη θεώρηση των πραγμάτων έρχονται καθημερινά να διαψεύσουν τις εκκλησιαστικές θέσεις, κάθε θρησκεία ανά τον κόσμο δικαιούται να διατηρεί στο ακέραιο τα πιστεύω της. Αυτό που η Εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να κάνει, είναι να διαπλέκεται με την πολιτεία και να εξαπλώνεται μέσω αυτής στην ελληνική κοινωνία. Διότι εδώ παρατηρείται το εξής οξύμωρο: Ενώ η πολιτεία προσπαθεί - με αρκετή καθυστέρηση και επιδεικνύοντας αργά αντανακλασικά- να άρει ορισμένα στερεότυπα που εν έτει 2016 θα έπρεπε να θεωρούνται προ πολλού ξεπερασμένα, η Εκκλησία υποδαυλίζει τις προσπάθειες αυτές, στηριζόμενη στην άνεση και την ευελιξία που της προσφέρει η κρατική χρηματοδότηση! Παράλληλα, διατηρεί ζωντανό τον δίαυλο επικοινωνίας της με το σύνολο των νέων ανθρώπων μέσω του ομολογιακού μαθήματος των θρησκευτικών και εδραιώνει την κυριαρχία της πουλώντας «προστασία» σε όποιον πολιτευτή εναρμονίζεται με τις θέσεις της, λοιδορώντας παράλληλα όλους τους αντιφρονούντες. 

 

Οι δηλώσεις Κατσίκη λοιπόν δεν είναι απόρροια των σκέψεων ενός κολλημένου μυαλού, αλλά η κορυφή του παγόβονου ενός συστήματος που είναι μαεστρικά οργανωμένο και απλώνει τα πλοκάμια του σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου. Όσο δεν βρίσκεται κάποιος, ο οποίος, αψηφώντας το όποιο πολιτικό κόστος, θα πάρει τη γενναία απόφαση να βάλει τέλος στις σχέσεις εξάρτησης που κρατάνε την πολιτεία και την κοινωνία δέσμιες στη μεσαιωνική ειρκτή τόσο δυσκολότερη θα γίνεται η μετάβαση σε μια κοινωνία της αλληλεγγύης και της ισότητας.