Αλλά δυστυχώς όλο το PA ήταν μπροστά στο stage... Αν ήσουν λίγο πιο πίσω, άκουσες το live λες και φορούσες ωτοασπίδες.

 

Ας παραδεχτούμε για αρχή, ό,τι το Fixion στο σύνολό του,  απέχει παρασάγγας από το... έρεβος του παλιού καλού Trentemoller. Εν ολίγοις, ωραίο το Redefine όπως και το Complicated, αλλά όταν υπάρχουν (υπήρχαν) οι Joy Division κι οι Bauhaus γιατί να ακούσω Trentemoller; Οπότε δεδομένου ότι όσοι επέλεξαν να τον δουν χθες -που δεν γέμισαν το Iera Οdos- λογικά θα είναι υποψιασμένοι για τη μεγάλη του αυτή αλλαγή, από τη  dark-ίλα στο new wave του Curtis, δε θα σπαταλήσουμε χρόνο σε album review. Σίγουρα όμως προσέξαμε την αντίθεση ανάμεσα σε ξεσπάσματα που παρέλυαν κορμί και μυαλό και σε «κοιλιές» στο setlist  που σε ξενέρωναν απότομα.

 

Το έχουμε πει ξανά κι ίσως να ακούγεται αρκετά γραφικό, αλλά live χωρίς flow, δεν είναι ένα καλό live. Στο ένα κομμάτι να χορεύεις σαν τρελός και στο επόμενο να αναρωτιέσαι αν ο dj βαριέται. Είναι ζήτημα αισθητικής.



Παρ' όλα αυτά, στο χθεσινό gig οι καλές στιγμές ήταν πολύ έντονες.  My conviction ολοκαίνουργιο και πολύ δυνατό, Trails για τριπάρισμα από τα παλιά και φυσικά Moan προς το τέλος για να ζητάς encore σαν διψασμένο αδέσποτο και να πεις ξανά τον Trentemoller, πρίγκηπα. Στο encore ακούσαμε Where the shadows fall και Into my skin, ανέλπιστα ταιριασμένα μεταξύ τους, με πολύ καλύτερη δυναμική, φυσικά σε live εκτέλεση. 

 

Not bad, λοιπόν. Αλλά περιμέναμε περισσότερα, τι να κάνουμε.

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού