Ραντεβού με τα τείχη που φυλακίζουν τη σκέψη αλλά λίγη σημασία έχουν αν καταφέρεις να τα δεις από... ψηλά. από το τρίτο μάτι της τέχνης, από το θρόνο της μουσικής που αφυπνίζει κάθε νευρικό κέντρο του κεφαλιού σου σαν απόκοσμο ναρκωτικό, όταν κάθε δομή οργάνωσης πασχίζει να σε κρατήσει καθηλωμένο. 

 

Δεν υπήρξε support. Και πώς θα μπορούσε; Το μόνο που θα κατάφερνε είναι να σε αποσπάσει από ένα δίωρο ιεροτελεστικό, σχεδόν διονυσιακό, βγαλμένο από τα μέσα των 80's, όταν οι E.N. ήταν το απόλυτο avant garde φαινόμενο. Μια παρουσίαση των Greatest Hits τους, όπως ακριβώς τα διάλεξε -σίγουρα με ειρωνικό γελάκι και γουρλωμένο μάτι- ο Blixa Bargeld, ο ιθύνων νους όλου του εγχειρήματος.  Αυτός που χθες έλεγε «shut up» στο κοινό χωρίς κανένα δισταγμό, χωρίς καμία έπαρση, όσο κι αν θα ταίριαζε απόλυτα στην εκκεντρικότητά του. Απλός, κατανοητός, ξυπόλυτος, ωμός, μέσα στο μαύρο κουστούμι του, με τη σκληρότητα της γερμανικής προφοράς του, με το στόμα του να ξεκολλάει από το μικρόφωνο μόνο για να ουρλιάξει, με το χαρακτηριστκό γκροτέσκο που κάνει την performance των E.N. να μοιάζει περισσότερο με θεατρικό έργο παρά με gig.

 

Πλαστικοί σωλήνες, δοχεία βενζίνης, μεταλλικές βέργες που έπεφταν από ψηλά για να ακουστούν σαν βιτρίνες που καταρρέουν, industrial ήχοι βγαλμένοι από ό,τι μπορεί κανείς να βρει σε ένα γιαπί, όλα plugged in και παραδόξως στοιχισμένα πίσω από τις ανεξάρτητες μπασογραμμές του Alexander Hacke.
«Nagorny Karabach», «Sonnerbarke», «Sabrina», «How did I die», «Youme and meyou». Και για το τελείωμα αυτού του σουρεάλ οργασμού, ένα δεύτερο encore με «Salamandrina» και «Redukt».

 

Στη μανία του δυτικού κόσμου να αποδόσει τίτλους και ορισμούς, το χθεσινοβραδινό live θα μπορούσε να ονομαστεί ως η live απόδοση κάθε αρμονίας που μπορεί να υπάρξει σε κάτι τόσο άναρχο όσο το dada element.  Αν αφ’ ετέρου σώπασες κι εσύ στωικά, περιμένοντας ν’ ακούσεις την καύτρα του Blixa στο Silence, αν βούτηξες στο Susej κι αν μπήκες στη σκουληκότρυπα που ανοίγουν οι E.N. ακόμα και μετά από 35 χρόνια, το χθεσινό live το λες απλά συλλεκτικό. Γιατί δε θα δεις τέτοιο show πουθενά αλλού. Kαι γιατί όσο κι αν ο Blixa συνηθίζει να λέει ότι η μπάντα ανήκει στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας, είναι όλα τα άλλα ιδιαίτερα στοιχεία τους, όπως η φαντασία, οι ρηξικέλευθες ιδέες τους, οι παύσεις και τα συναισθήματα που ανασύρουν από μέσα σου, που τους κάνουν μοναδικούς.

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού