Ήταν ο Κώστας Καββαθάς διάολε. Μεγάλος και τρανός. Και μοναδικός. Αργότερα ο Κώστας, ο «αρχηγός» όπως τον φωνάζω, έστησε τον Εν Λευκώ. Τον άκουγα τακτικότατα. Είχε τα καλά του αλλά και τα αρνητικά του. Ήταν φυσικά ένα καλό ραδιόφωνο, αλλά, άλλου στυλ. Είχε το στυλ του Καββαθά. Ειδικά οι εκπομπές του το μεσημέρι ήταν απόλαυση. Τα σχόλια του Κώστα χαιρόσουν να τα ακούς. Εστω και αν αυτή η εκπομπή δεν ακολουθούσε κανέναν ραδιοφωνικό κανόνα.

 

Έγραψα βέβαια κάτι αρνητικό σχόλιο μια φορά στην Ελευθεροτυπία για τον Εν Λευκώ. Δεν με ήξερε, δεν τον ήξερα. Αλλά ο Καββαθάς ερχόταν στην εφημερίδα. Κι ερχόταν στο γραφείο που ήμουν (με Τριάντη και Ρουμελιώτη). Καταλαβαίνετε τι έγινε μόλις με είδε και είπε, «α, εσύ είσαι;».

 

Τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε. Οι Τεχνικές Εκδόσεις, η εταιρία του Κώστα Καββαθά, αυτή η εταιρία-πρότυπο, αγοράστηκε από τις Εκδόσεις Λυμπέρη με τη γνωστή κατάληξη της πτώχευσης. Τον πήρε η μπάλα τον Κώστα χωρίς να φταίει.

 

Ο Καββαθάς συνεχίζει ως μοναχικός λύκος. Τον βλέπω και τα λέμε, δυστυχώς όχι και τόσο τακτικά. Διάβασα όμως τη συνέντευξη που έδωσε στον Θεοδόση Μίχο στο Popaganda (διαβάστε την ΕΔΩ, από εκεί και η φωτογραφία του Ανδρέα Σιμόπουλου) και το(ν) χάρηκα ξανά. 

 

Μπορώ να το πω με ευκολία και χωρίς κανέναν ενδοιασμό: ο Καββαθάς είναι ένας μικρός Θεός. Και στο χέρι του έχει χτυπήσει τατουάζ το V For Vendetta. Και ο νοών νοείτω.