1) Η άρνηση της Μαρίν Λεπέν να φορέσει μαντίλα στη συνάντηση με σουνίτη μουφτή και, 2), η καθαίρεση του Milo Yiannopoulos από την αρχισυνταξία του Breitbart, μετά από τη διαρροή δηλώσεών του, στις οποίες δικαιολογούσε την παιδοφιλία.

Του Νικηφόρου Γκολέμη
 

Από τη μια μεριά, η Μαρίν Λεπέν έπραξε κατά τη συνάντησή της με τον μουφτή της Βηρυτού το αυτονόητο, επιδεικνύοντας συμπεριφορά αρμόζουσα σε εκπρόσωπο του δυτικού πολιτισμού. Κι όμως, είναι τέτοια η κατάντια που έχουμε περιέλθει, που το αυτονόητο βρέθηκε να το κάνει η Μαρίν Λεπέν και όχι κάποιος «προοδευτικός» ηγέτης. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σε ανάλογες επισκέψεις σε συντηρητικά μουσουλμανικά κράτη, βλέπουμε μονίμως τις γυναίκες (πολλές φορές ακόμα και συζύγους αρχηγών κρατών) να προσέρχονται στις συναντήσεις με τους θρησκευτικούς και τους πολιτικούς άρχοντες, ούσες καλυμμένες με μαντήλα. Εικόνες τόσο προσβλητικές για τα κεκτημένα των γυναικών μέσα από αιώνες αγώνων που αναρωτιέται κανείς για ποιον τελοσπάντων λόγο δέχονται οι γυναίκες επισκέπτριες αυτόν τον εξευτελισμό. Προφανώς, διότι φοβούνται μη συμβεί αυτό που συνέβη στην περίπτωση της Λεπέν και ακυρωθεί η συνάντηση, αφού δεν είναι δα και σοφό να ανοίγεις μέτωπο με τους κραταιούς και επιφανείς «εταίρους». Άλλωστε, όλα έχουν μια τιμή. Ακόμα και η αξιοπρέπεια. Υπάρχει βεβαίως και η άποψη περί σεβασμού του πολιτισμού της χώρας, η οποία σε φιλοξενεί. Δεν θα έπρεπε όμως ο σεβασμός αυτός να είναι αμφίδρομος;

 

Ο Milo Yiannopoulos από την άλλη, ακολουθεί μια εκ διαμέτρου αντίθετη πορεία, ευρισκόμενος πλέον στο όριο της αποκαθήλωσης. Οι δηλώσεις του υπέρ της παιδοφιλίας ίσως σημάνουν την αρχή του τέλους του – κακά τα ψέμματα – δημοφιλέστατου στα social media και την Αμερική Milo. Το ότι ένας καιροσκόπος κατάφερε με τις ακραίες θέσεις του να αποκτήσει τέτοια απήχηση στην αμερικανική κοινωνία, «σκοράροντας» με μεγάλη επιτυχία σε τηλεοπτικά debates, καθώς και στις – κατάμεστες – ομιλίες του, σίγουρα γεννά προβληματισμό. Η διαρροή των συνομιλιών αυτών πιθανώς να βάλει «φρένο» στην ταχεία ανέλιξή του και να περιορίσει σημαντικά το ακροατήριό του, αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο λόγος ενός τέτοιου ανθρώπου βρίσκει τεράστια απήχηση μεταξύ των Αμερικανών και όχι μόνο.

 

Το «φαινόμενο Λεπέν», όπως και το «φαινόμενο Milo» είναι εύκολο να αποδοθεί στους στενόμυαλους, ακροδεξιούς, «ψεκασμένους» (εισαγάγετε όποια ταμπέλα επιθυμείτε) ακροατές. Είναι μια πολύ βολική ανάλυση που απαλλάσσει τους πραγματικούς υπαίτιους από τις ευθύνες τους και κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Στην πραγματικότητα όμως, η αύξηση και η διάδοση τέτοιων φωνών και απόψεων είναι η απόδειξη της χρεοκοπίας και του εκφυλισμού του προοδευτικού «λίμπεραλ» κινήματος. 

 

Ένα κίνημα χωρίς ταυτότητα, χωρίς προσανατολισμό, ένα κίνημα το οποίο έχει καταντήσει προϊόν εκμετάλλευσης από τους φορείς της εξουσίας, ώστε να μπορούν να βαφτίζουν «προοδευτική» οποιαδήποτε ενέργειά τους και «μη προοδευτική» αυτή των αντιφρονούντων, ένα κίνημα το οποίο κατά βάση αδρανοποιεί την κοινωνία και την ενθαρρύνει να αποποιηθεί τις ελευθερίες και τα δικαιώματά της στον βωμό κάποιας «φιλελευθεροποίησης». Ένα κίνημα που χαρακτηρίζεται από ημιμάθεια, από την πρώτη, επιφανειακή – και μοναδική – ανάγνωση των πραγμάτων και, το χειρότερο όλων, από εμφανή ένδεια επιχειρημάτων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο του ψευδοπροοδευτισμού, άτομα με μια στοιχειώδη ευφυΐα και κάποια ορισμένα χαρίσματα, δύνανται με απλές και προσεκτικές κινήσεις να εξελιχθούν σε «λαϊκούς ήρωες», αποκαλύπτοντας τη σαθρότητα του «προοδευτικού» οικοδομήματος, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί στις μέρες μας. Εξαιτίας της γύμνιας του προοδευτισμού, οι απανταχού Λεπέν και Γιαννόπουλοι δεν καλούνται να μάς παρουσιάσουν τον δικό τους δρόμο που - κατά τη γνώμη τους - πρέπει να ακολουθήσουμε. Αν αναγκάζονταν να κάνουν κάτι τέτοιο, αποκλείεται να απολάμβαναν αυτήν την αναγνώριση. Χρειάζεται απλώς να αποδείξουν ότι ο δρόμος που ακολουθούμε τώρα δεν είναι ο σωστός. Και όπως γνωρίζει μέχρι και ο τελευταίος άνθρωπος που έχει στοιχειώδεις γνώσεις επιχειρηματολογίας, το δεύτερο είναι σαφώς ευκολότερο από το πρώτο.

 

Είναι εμφανές λοιπόν ότι η προστασία από τέτοιου είδους επικίνδυνους περνάει πρωτίστως από την αλλαγή του υπάρχοντος θολοκουλτουριάρικου, δήθεν προοδευτικού συστήματος, το οποίο πρώτα τους εκτρέφει και ύστερα τους εκθέτει «οπλισμένους» απέναντι στην κοινωνία. Δεν χρειάζεται να γίνουμε υπέρμαχοι του ευγονισμού, υβριστές της διαφορετικότητας και της αντίθετης άποψης και προκλητικοί λαοπλάνοι, για να «ελευθερωθούμε» από τα δεσμά του ουτοτρόπως διαμορφωμένου πλαισίου. Χρειάζεται απλώς να μην είμαστε υποκριτές και να μην διολισθαίνουμε σε κακοδιατυπωμένες και κενές περιεχομένου παρόλες, κάθε φορά που ακούμε κάτι που δεν ταιριάζει στην κοσμοθεωρία μας. Άλλωστε, όταν σε γλεντάνε η Λεπέν και ο Yiannopoulos, τότε σίγουρα κάτι έχεις κάνει λάθος...