Η πρόσκληση ήταν αυστηρά προσωπική, πήγαμε με τη Ναταλί Χατζηαντωνίου οι δυο μας. Χωρίς πολλά-πολλά και χωρίς εξηγήσεις. Γλυφάδα, Σάββατο βράδυ, σε ένα σπίτι, σε κάποιο ρετιρέ, με τη Ζανέτ Καπούγια στο τραγούδι. Σε ποια εποχή προσγειωθήκαμε ξαφνικά; Ποιο ταξίδι στο χρόνο είναι αυτό και μάλιστα προς το παρελθόν και όχι το μέλλον;

 

»Μπρρρράβο Ζανέτ» ακουγόταν η φωνή του... διοργανωτή μετά από κάθε τραγούδι που έλεγε η Ζανέτ, ειδικά τα αργεντίνικα. Να σας δώσω την εικόνα: λίγοι, ελάχιστοι οι καλεσμένοι, πιάνο, κιθάρα και φωνή τα συστατικά (συνθεσάιζερ για την ακρίβεια στην αρχή που γρήγορα έδωσε τη θέση του στο πιάνο - αυτό έλειπε δα), πολυθρόνες και καναπέδες, φρέσκα σπαράγγια με προσούτο στο τραπέζι, κρασιά ειδικής χρονολογίας αποκλειστικά κ.ο.κ.

 

Η πρόσκληση ήταν μυστηριώδης από την αρχή, κάτι σαν το Eyes Wide Shut ένα πράγμα. Θα είχε και τελετές, είχε τελετές (;), ποιος ξέρει... Θα είχε και σεξ σε κρυφά δωμάτια; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα σήμερα. Δεν γίνονται εύκολα δηλαδή. Πάντως στο κουδούνι δεν υπήρχε κάτι που να δίνει στίγμα, ούτε και χρειαστήκαμε συνθηματικό για να μπούμε.

 

Μέχρι τις 2 μετά τα μεσάνυχτα μείναμε, από τις 10 περίπου. Η Ζανέτ Καπούγια αειθαλής θα έλεγα. Κοίτα τι μπορεί να συναντήσει κάποιος εκεί που δεν το περιμένει... Το σπίτι ήταν η επιτομή του γούστου. Σε όλα του. Με πίνακες του Φασιανού στους τοίχους του. Φυσικά ο οικοδεσπότης έπαιξε πιάνο. Φυσικά Χατζιδάκι. Ήταν η καλύτερη... παρασπονδία της βραδιάς. Ήταν και λίγο μία ανάσα. Πόσα tangos να αντέξει ένας φυσιολογικός οργανισμός; Και η Εβίτα Περόν δεν θα το ήθελε. 

 

Θα σας πω για την επόμενη μυστική πρόσκληση, μήπως πάμε μαζί, πρέπει να το ζήσετε κι εσείς.