Ο καρκίνος τον καθάρισε γρήγορα, με συνοπτικές διαδικασίες, ειδικά το τελευταίο διάστημα. Εκεί που γελάγαμε γιατί πάχαινε ενώ ήταν άρρωστος, τους τελευταίους δύο μήνες άρχισε να χάνει κιλά, με αδιανόητα γρήγορο ρυθμό. Εκεί που τον έβλεπα σφριγηλό παρά την αρρώστια ξαφνικά άρχισα να αντικρίζω έναν άνθρωπο που γέρναγε, με άσπρα και αραιά μαλλιά πλέον. Ο Νίκος έπεφτε κι εμείς ζούσαμε με την πτώση του. Ήταν ενθαρρυντικό τουλάχιστον που ζούσε ακόμα όπως πάντα ήθελε να ζει: Gagarin, συναυλίες, μουσική και άφθονο αλκοόλ.

 

Ενας χρόνος πέρασε ήδη. Στην αρχή δεν πήγαινα εύκολα στο Gagarin, ευτυχώς η (προσωπική) κάθαρσις επήλθε στην τελευταία συναυλία των Last Drive, πριν από δύο-τρεις εβδομάδες μόλις. Μόνος μου ήμουν στη συναυλία μόνος μου πήγα (κι έφυγα) και, ξαφνικά, «καθάρισε» η ατμόσφαιρα. Η θλίψη έδωσε τη θέση της πια στη νοσταλγία, επιτέλους: έβλεπα τα κορίτσια του Gagarin (Μαρίνα, Χρύσα, Χριστιάννα) να γελούν, να χορεύουν και να χαριεντίζονται, ο Alex και οι υπόλοιποι Drive ήταν στη σκηνή, η Μαρίνα (αντί για τον Νίκο) μου έφερνε ποτά, η μουσική ήταν εκεί, ο κόσμος επίσης, η ζωή συνεχίζεται (και ας έλειπαν κάποιοι και κάποιες από εκεί μέσα που αγαπούσε ο Νίκος - και τον αγαπούσαν).

 

Με τον Νίκο κάναμε την τελευταία συνέντευξη της ζωής του στην Εφημερίδα των Συντακτών. Ετυχε. Γι' αυτό και ζήτησα από τη Μαρίνα, τη σύντροφό του, να βγάλουμε δύο από τις ταινίες του (Αισθηματίες, Ράδιο Μόσχα) με την «Εφ.Συν.». χωρίς χρήματα, χωρίς αμοιβές, μόνο τα έξοδα της παραγωγής να καλύψουμε. Το ζήτησα γιατί νομίζω πως θα το ήθελε και ο ίδιος.

 

Σβήνω από την άμμο όλα τα χνάρια, απόψε που σε κυνηγάνε, ξέρεις δε φταίνε τα λιοντάρια, αν μείνουν νηστικά πεινάνε...