Γι αυτό, εμείς που γράφουμε για μουσική, και μάλιστα για την πιο ζωντανή της πλευρά, το live, κάνουμε κατάθεση βιωμάτων που αναπόφευκτα προσδιορίζονται από τις αισθήσεις, τις καταβολές και τις απόψεις μας. Φανταστείτε τι συνέβη χθες το βράδυ, για να μπούμε σε τέτοιους προβληματισμούς.

 

Καταρχάς Holy Monitor και The Big Nose Attack, το νέο αίμα στο χθεσινοβραδινό σκηνικό, μας έφτιαξαν το απόγευμα. Κι ας είχε ζέστη, κι ας μην είχε κόσμο. Οι Last Drive από την άλλη, έπαιξαν παλιά και νέα και ήταν όπως ακριβώς τους αγαπάμε. Κλασικές μορφές και φωνές, αρπίσματα στα καλύτερά τους και μας απέδειξαν πάλι πόσο τους πάει το psych στοιχείο που έδωσαν στο Always the sun, όπου ο Καρανικόλας έδωσε τα ρέστα του.

 

Όμως, ας το παραδεχτούμε, τα Διάφανα Κρίνα ήταν το μεγάλο ζήτημα σ΄αυτό το βράδυ της ελληνικής ροκ. Ποια Διάφανα Κρίνα, θα μου πείτε και να το πρώτο ωραίο ερώτημα που εγείρεται. Η μπάντα είχε την αρχική της σύνθεση και στα ακριβοθώρητα φωνητικά ήταν ο Παναγιώτης Μπερλής. Φυσικά έλειπε η «Μουχλαλούδα», ο Θάνος Ανεστόπουλος. Για να το πούμε με άλλα λόγια, έλειπε ο Ντέιβιντ Γκίλμορ από τους Pink Floyd, ο Μάρλον Μπράντο από τον Νονό, η Γεωργία Βασιλειάδου από την Καφετζού. Αν το ξεπεράσεις όμως, βλέπεις κάτι άλλο, μαγικό. Ότι η ζωή συνεχίζεται, ή όπως το ΄χε πει καλύτερα ο Ανεστόπουλος τότε στην Τεχνόπολη, «ζούμε όση ζωή θέλουμε να ζήσουμε». Και τα Διάφανα Κρίνα ζουν ακόμα. Με όλο το σκοτάδι των στίχων τους, με όλη τη δύναμη της μουσικής τους, με όλη αυτή την αντίθεση ζωής και θανάτου που τους τριβελίζει τόσα χρόνια, και που τώρα γίνονται οι ίδιοι υπαρκτό παράδειγμά της. Εμφανίστηκαν χθες, χωρίς τον πρωταγωνιστή τους, αλλά πήραν τη σκυτάλη με την ταπεινότητα που ταιριάζει στη δημιουργία τους και στην απώλειά τους. Γιορτή, Κλόουν την Τετάρτη την Κυριακή νεκρός, Αν το βρεις, Η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση, Μέρες Αργίας, Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά, Ένας σωρός λευκά φτερά, για το τέλος. Είναι τελικά τι θες να κρατήσεις στη βαλίτσα σου για να πας το επόμενο ταξίδι μετά τη «στραβή»: τα παλιά εισιτήρια σε κορνίζα ή καινούριους χάρτες;

 

Και για να συνειδητοποιήσουμε αυτό το σοφό «ρόδα είναι και γυρίζει», ο Αγγελάκας που ανέβηκε last but not least στο stage, υπήρξε η ψυχή στις Τρύπες και στη συνεργασία του με τους Επισκέπτες, χαρίζοντάς μας αναρίθμητες μεγάλες στιγμές. Και να που τώρα, εμφανίζεται με ένα ολοκαίνουργιο σχήμα και συνεχίζει την πορεία που χάραξε πριν χρόνια ως αγαπημένου συνθέτη και ερμηνευτή, αυτή τη φορά στο πλευρό των 100 C. Φέτος, έπαιξαν καινούρια κομμάτια από το ντεμπούτο τους, Νεάντερνταλ, Μονάχα από τη λύπη σου, Παίρνε με μαζί σου. Μας άφησε με μια στιφάδα στα χείλη, όμως. Σαν να μην άλλαξε ποτέ μπάντα, μιας και τα «Ήσυχα τραγούδια για ανέμελα λιβάδια», θυμίζουν υπερβολικά τη δουλειά του με τους Επισκέπτες, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Τους αναγνωρίζουμε ότι έχουν κάνει εξαιρετικές παρεμβάσεις στα «παλιά» του Αγγελάκα, βέβαια, και έτσι δείχνουν και την ορχηστρική δεινότητά τους. Τα Θ’ ανατέλλω, Γιορτή, Ακούω την Αγάπη, Όλα είναι δρόμος, Πόθοι, Αιρετικό, Ταξιδιάρα ψυχή, Σιγά μην κλάψω μας συγκίνησαν, μας ανέβασαν, άναψαν και τις φωτοβολίδες μας και επήλθε κάπως η.. «κάθαρσις».

 

Μια βραδιά για το παλιό και το καινούργιο, για το τώρα και το πριν, για το πως ταιριάζει η γέννηση με το θάνατο και πως αυτά τα δυο συγκρούονται, αλληλεπιδρούν, συμπορεύονται και τελικά ενώνονται σε μια στιγμή τόσο μικρή όσο ένας στίχος και τόσο μεγάλη όσο ολόκληρη η ζωή μας. Τυχεροί όσοι από τους έξι χιλιάδες παρευρισκόμενους, πήραν αυτό το κάτι από το χθεσινό live. 

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού