Της Δέσποινας Παπαγεωργίου

 

Πού πήγαινε, βράδυ Παρασκευής, με βήμα αταίριαστα σιωπηλό για το πλήθος τους, το λεφούσι των εικοσάχρονων  ̶  με θητεία βαριά στην πλάτη ολόκληρη εφηβεία στα μνημόνια; Όχι στα μπαρ, αλλά στη συναυλία για την Ηριάννα, στο Άλσος Γουδή. 

 

Παρόλο που ο προσδιορισμός «ασφυκτικά γεμάτο» για την τεράστια έκταση του Άλσους Γουδή ήταν ο καταλληλότερος για να περιγράψει την κατάσταση, δεν ήταν μόνο κυρίαρχα ΜΜΕ που εξαφάνισαν το γεγονός από τις «ειδήσεις» τους, σαν να μην έγινε ποτέ• ήταν και κάποιοι «υπερεπαναστάτες» που έσπευσαν να υποβαθμίσουν τη σημασία της μαζικής προσέλευσης, υποστηρίζοντας ότι μεγάλο ποσοστό από τις δεκάδες χιλιάδες πολιτών που έδωσαν το «παρών» στη συναυλία με αίτημα την απελευθέρωση της Ηριάννας απλώς άδραξαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα πλούσιο συναυλιακό πρόγραμμα μόνο με 5 ευρώ. Διαφορετική η αφετηρία τους μεν, πλην, όμως, τόσο η κατευθυνόμενη ενημέρωση, όσο και «πεφωτισμένες» «επαναστατικές» μειοψηφίες «αγνόησαν» τη σημασία του πλήθους.

 

Είναι σαφές ότι οι ειδήσεις των κυρίαρχων τηλεοπτικών ΜΜΕ επισπεύδουν την παρακμή της ελληνικής κοινωνίας υπηρετώντας μια εκδοχή κλινικής κατάθλιψης και αποσιωπώντας γεγονότα που δίνουν ελπίδα, όπως θα διαπίστωνε και ο Αλέν ντε Μποτόν. Βέβαια, την ελπίδα που δίνει η μαζική και έμπρακτη αμφισβήτηση μιας μακιαβελικής εξουσίας, τα συγκεκριμένα ΜΜΕ δεν θέλουν να τη δώσουν, καθώς αυτή την εξουσία υπηρετούν. 

 

Και από την άλλη πλευρά, μήπως θα έπρεπε να υπάρχει εξεταστική επιτροπή στο Άλσος Γουδή, που να επιτρέπει την είσοδο μόνο με την επίδειξη «κινηματικών παράσημων» και την απαγγελία τσιτάτων του Μαρξ ή του Μπακούνιν; Ειρωνικό το ερώτημα, αφού, αφενός κανένα γνήσια λαϊκό κίνημα δεν χρειάζεται «στρατονόμους», αφετέρου καμιά θεωρία και κανένα επίπεδο θεωρητικής κατάρτισης δεν μπορεί να συναγωνιστεί τη δύναμη, τη δημιουργική ορμή και τη μαγεία της φυσικής συνεύρεσης των σωμάτων σε έναν χώρο. Επιπλέον, συχνά είναι η πράξη που φέρνει τη θεωρία. Στο «Άρωμα του Ονείρου» του Τομ Ρόμπινς, η Κούδρα λέει: «Αν είμαστε σημαδεμένοι μ’ ένα μοναδικό άρωμα, ένα άρωμα ολότελα δικό μας, θα μπορούσαμε πάντα να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλο, ακόμα κι αν ο φωτισμός δεν ήταν αρκετός, ακόμα κι αν η όρασή μας ήταν θαμπή ή το σχήμα μας αλλοιωμένο. Θα μπορούσαμε πάντα να βρούμε ο ένας τον άλλο αν χανόμαστε στις αίθουσες του θανάτου».  

 

Ήταν χάρη σε ένα τέτοιο άρωμα, λοιπόν, που αναγνωριστήκαμε στην ιδιαίτερη συναυλία για την καφκική Ηριάννα: δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εκεί, όλοι λίγο-πολύ χαμένοι σε «αίθουσες θανάτου», σέρνοντας τις αλυσίδες της μνημονιακής ομηρίας  ̶  το ένιωθες στην ατμόσφαιρα, την αισιοδοξία κατάπινε μια μουδιασμένη ελπίδα, μια ελπίδα την οποία, όμως, στην πορεία της βραδιάς, ανέλκυε περήφανη από την κοιλιά του κήτους, μαζί με ένα συγκρατημένο χαμόγελο, η ζεστασιά και η δύναμη του «μαζί».

 

Και, ναι, ζυμώνει και η μουσική εξεγερσιακό ψυχισμό και συνείδηση: αυτό ήταν τα αντάρτικα, αυτό τα τραγούδια του Θεοδωράκη, αυτό είναι σήμερα μέρος της ροκ ή του χιπ χοπ ή άλλων ειδών μουσικής. Το γιατί τέτοιου τύπου μαζική συμμετοχή σε μια βαθύτατα πολιτική εκδήλωση δεν φαίνεται προς το παρόν να μετουσιώνεται σε μαζικό κίνημα είναι μια άλλη συζήτηση, που πρέπει να λάβει υπόψη της ποικίλους παράγοντες.

 

Ας μην υποτιμούν, όμως, κάποιοι το «σημάδι» από το «άρωμα», γιατί είναι ακόμα αρκετά έντονο για να αναγνωριζόμαστε. Επίσης, στη συναυλία «σημαδεύτηκαν», έστω με μικροποσότητα από αυτό, και πολλοί νεότεροι  ̶  που στις μεγάλες κινητοποιήσεις του 2011 ήταν ανήλικοι. Και είναι γνωστό ότι η όσφρηση είναι η πιο δυνατή από όλες τις αισθήσεις.