Φυσικά δεν περιμένεις από τους U2 να σου βγάλουν μετά από 40 χρόνια καριέρας το άλμπουμ εκείνο που θα άλλαζε τον ρουν της ιστορίας. Κανένας σχεδόν στη μουσική δεν το κατάφερε αυτό, άλλωστε για τη συντριπτική πλειοψηφία των ονομάτων μία επταετία ήταν η περίοδος της μεγάλης ακμής τους, από τους Led Zeppelin και τον David Bowie μέχρι και τους Beatles ακόμα. Όταν έρχονται όμως οι U2 και βγάζουν ένα αξιοπρεπέστατο (και καλό!) άλμπουμ το 2017, δεν μπορείς παρά να σταθείς με σεβασμό μπροστά τους. Ξέρω-ξέρω τι είναι ο Bono και τι καραγκιοζιλίκια κάνει εδώ και χρόνια, αλλά αυτό είναι κάτι διαφορετικό, μην τα συγχέουμε με τη μουσική.

 

Και ο Μίκης Θεοδωράκης είναι τόσο άνισος στα προσωπικά του, πολιτικά και άλλα, αλλά στη μουσική του είναι αληθινός Θεός. Και δεν διστάζω να το ομολογήσω, τα τελευταία χρόνια ο Μίκης μου αρέσει περισσότερο από τον Μάνο Χατζιδάκι. Είναι και πιο παγκόσμιος άλλωστε, η επιτυχία του στο εξωτερικό είναι σαφώς μεγαλύτερη από εκείνη του Μάνου. Όχι πως αυτό παίζει και μεγάλο ρόλο βέβαια για την αξία κάποιου, απλώς το αναφέρουμε. Αλλωστε το δίπολο Μίκη-Μάνου είναι σαν τους Beatles και τους Stones, μία γουστάρεις περισσότερο τους μεν και μία τους δε, οι συγκρίσεις αποτελούν περισσότερο την αφορμή για μία συζήτηση περί μουσικής (στην οποία θα αποθεώνουμε και τις δύο πλευρές). 

 

Πρόλαβε το Rolling Stone κι έβγαλε το «Songs Of Experience» των U2 μέσα στα καλύτερα του 2017 (το ροκ άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις από πέρυσι με τους Metallica). Το άκουσε νωρίτερα το άλμπουμ και το εκτίμησε. Κάτι θα ξέρουν και αυτοί, δεν μπορεί. Εδώ στην ωραία Ελλάδα μας τους αποδομούν και τους λοιδορούν. Κάτι θα ξέρουν και αυτοί, έτσι δεν είναι;

 

Μέσα σε 12 λεπτά τελείωσαν τα εισιτήρια για τη συναυλία τους στη Ρώμη το καλοκαίρι, στο «Stadio Olimpico». Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι το ξέρουμε, αλλά μήπως είναι και μαλάκες;