Σημεία των καιρών και των social media θα έλεγα. Εμείς και για τα δύο κομμάτια πήραμε θέση άμεσα, από την πρώτη στιγμή: ήταν καταπληκτικά (ΕΔΩ κι ΕΔΩ). Ήταν φρέσκα, σύγχρονα και πρόσφεραν έναν άλλον αέρα στο κουρασμένο ελληνικό τραγούδι. Για τη Σάτι δεν υπήρξαν αντιδράσεις, το αντίθετο θα έλεγα, όλοι εκστασιάστηκαν. Ήταν και πιο εύκολο το κομμάτι. Επαιξε ρόλο εννοείται, καθοριστικό θα έλεγα, το ευφυές στη σύλληψη και τη δημιουργία του βίντεο κλιπ. 
 

Αλλά με τη Μόνικα; Με τη Μόνικα, ένας κακός χαμός. Από γνωστούς και αγνώστους. Γιατί τραγουδάει έτσι, γιατί κάνει τη φωνή της αλλιώς, γιατί το παίζει παιχνιδιάρικη, πόσο δεν της πάει το ελληνικό κ.ο.κ. Basta, για ένα τραγούδι ρε φίλε ολόκληρη συζήτηση ενώ θα αρκούσε ένα απλό «μου αρέσει» ή «δεν μου αρέσει». Προφανώς και η Μόνικα είναι μία μεγάλη καλλιτέχνις που κάνει γκελ στο κοινό, εξ ου και το ενδιαφέρον φίλων κι εχθρών ή, μάλλον, πιο σωστά, εχθρών και φίλων. 
 

Η «Μάντισσα» και η τεράστια επιτυχία της αποδεικνύει πλέον περίτρανα την ανανέωση που χρειάζεται η μουσική βιομηχανία. Ένα τραγούδι, μέσω YouTube, την άφησε χιλιόμετρα πίσω. Το ίδιο συμβαίνει και στην Αμερική με το hip hop.

Λέγαμε από πέρυσι  πως το 2017 θα αλλάξουν πολλά πράγματα στη μουσική και στον τρόπο που αυτή θα φτάνει στον ακροατή. Το 2018 να δείτε τι θα γίνει... 

Εκμυστήρευση: η Στάλα μου αρέσει περισσότερο από τη Μάντισσα.