Ομολογώ πως προσήλθα με αμιγώς προβοκατόρικη διάθεση, δεν ήταν καλλιτεχνικοί οι λόγοι φυσικά. Αλλά όλα έχουν τα όριά τους. Αυτό που παρακολούθησα live ξεπερνούσε κάθε φαντασία... Πρώτη φορά είδα διευθυντή ορχήστρας (διευθύντρια εν προκειμένω) να διευθύνει το «Fame» χορεύοντας σαν τον... Τζον Τραβόλτα στο «Grease». Πώς χορεύουν οι gay τα ντίσκο τραγούδια στις φαντασμαγορικές πίστες σηκώνοντας τη γροθιά ψηλά; Ετσι διηύθυνε η Ευγενία Μανωλίδου την ορχήστρα. Οχι κάποια μεγάλη ορχήστρα, λίγα έγχορδα αριστερά, άλλα τόσα πνευστά απέναντί τους και μια ηλεκτρική μπάντα με ένα πιάνο μπροστά της. Και τα έργα που παρουσίασαν ήταν αποσπάσματα από μιούζικαλ, από σοβαρά, όπως το «West Side Story», μέχρι πιο ανάλαφρα, όπως το «Footloose». 

 

Δεν άντεξα ωστόσο. Ηταν χειρότερο και από τα trash τηλεοπτικά shows ενός ξεπερασμένου life style που ψυχορραγεί. Το σενάριο ήταν φαιδρό και η μουσική του αξία ανύπαρκτη. Σκεφτείτε πως ανάμεσα στα τραγούδια ακουγόταν μια παιδική φωνή να προαναγγέλλει τα τραγούδια μιλώντας άλλοτε για τα Χριστούγεννα, άλλοτε για τους άστεγους, μέχρι και για τις καλοκαιρινές διακοπές είπε - όχι δεν διηύθυνε Καρβέλα εκείνη την ώρα, αλλά το «Summer Nights» που ερμήνευαν ο Τραβόλτα και η Ολίβια Νιούτον Τζον, «tell me more, tell me more. Was it love at first sight?» Sorry, ούτε σχολική εορτή 5ης τάξης του Δημοτικού. 

 

Τι έκανε όλη αυτή την ώρα η Ευγενία, που έχει χορέψει και στο «Dancing With The Stars»; Διηύθυνε. Την ορχήστρα. Με πλάτη στο κοινό, με το πόντιουμ υπερυψωμένο, με κιτς χριστουγεννιάτικα δέντρα στο σκηνικό. Και το «Παλλάς» να είναι ασφυκτικά γεμάτο. Αποτελούσε βέβαια και εκδήλωση της Ελπίδας, ήταν για φιλανθρωπικό σκοπό! Την Τετάρτη η κυρία Μανωλίδου έπαιξε στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, χθες Σάββατο όπως είδα κάπου στη Λαμία, τεράστια επιτυχία! Tην έκλεισαν όλοι αυτοί πριν τη ζητήσει το Royal Albert Hall του Λονδίνου. Τους προλάβαμε τους εγγλέζους...