Στην προηγούμενη επικοινωνία μας επ' ευκαιρία της κυκλοφορίας του dvd των Return to Forever, Returns είχαμε μιλήσει για το fusion. Αν σας ενδιαφέρει το είδος και θέλετε να αποκτήσετε μερικoύς δίσκους διαμάντια διαβάστε το παρακάτω κείμενο.
30 Απριλίου 2009
Στην προηγούμενη επικοινωνία μας επ' ευκαιρία της κυκλοφορίας του dvd των Return to Forever, Returns είχαμε μιλήσει για το fusion. Αν σας ενδιαφέρει το είδος και θέλετε να αποκτήσετε μερικoύς δίσκους διαμάντια διαβάστε το παρακάτω κείμενο και δώστε την ευκαιρία στο ηχοσύστημα σας να δείξει τις δυνατότητες του. Και το γράφω αυτό γιατί όσο και αν ο ήχος του cd είναι άψογος, η ανάγνωση που κάνει η βελόνα του πικ απ σας δεν συγκρίνεται με τίποτα.
Η αλήθεια είναι ότι όλα ξεκίνησαν από τον Miles Davis και τα άλμπουμ του In a silent way (1969) όπου πριν διαβάσετε ποιοι μουσικοί συμμετείχαν, σε ένδειξη σεβασμού θα σας πρότεινα να σηκωθείτε όρθιοι: Chick Corea, Herbie Hancock, πλήκτρα, John McLaughlin κιθάρα, Wayne Shorter σαξ, Zoe Zawinul πλήκρα, κ.α. αλλά και το Bitches Brew (1970) όπου μεταξύ άλλων συμμετείχαν οι παραπάνω με την προσθήκη των Lenny White και Billy Cobham ντραμς, Airto Moreira περκάσιονς και Don Alias κόνγκας. Η μουσική ιδιοφυΐα του Davis δημιούργησε ένα καινούργιο μουσικό είδος που αναπτύχθηκε κυρίως στην Αμερική και λιγότερο στην Ευρώπη (Αγγλία).
Εκτός από τα δύο άλμπουμ που διαβάσατε πιο πάνω θα σας πρότεινα να ακούγατε τους Return to Forever που σχημάτισε ο Chick Corea το 1972. Μέλος της μπάντας του Davis, o Corea κατάλαβε ότι συμμετείχε στη γέννηση ενός νέου μουσικού ιδιώματος. Με τους Return to Forever κατάφερε να δώσει οντότητα στο fusion και στα άλμπουμ τους, Light as a feather (1972), No Mystery (1975) και Romantic Warrior (1975) αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τη δυναμική του fusion.
Ένα άλλο συγκρότημα που βάδισε στα μονοπάτια του fusion είναι οι Weather Report που όμως συγγέυεαν πολύ με τη jazz. Οι προσωπικότητες των Zoe Zawinul και Jaco Pastorius έκτισαν άλμπουμ σαν τα Black Market και Heavy Weather ενώ κατάφεραν και άφησαν πίσω τους και μια ...εμπορική στιγμή, το Birdland. Επ΄ευκαιρία θα σας πρότεινα να αγοράζατε το άλμπουμ του Jaco Pastorious (1976) που φέρει για τίτλο τ’ ονομά του, είναι από τα αντιπροσωπευτικά του είδους.
Άλλο τεράστιο όνομα είναι οι Mahavishnu Orchestra των John McLaughlin κιθάρα, Jerry Goodman βιολί, Jan Hammer πλήκτρα,Rick Laird μπασό και Billy Cobham ντραμς. Ασήκωτα ονόματα και εκπληκτικοί δίσκοι. Σας προτείνω τα πρώτα δύο άλμπουμ τους The Inner Mounting Flame (1972) και το αριστουργηματικό Birds of fire (1973).
Ένα πραγματικά εξαιρετικό άλμπουμ είναι το Spectres (1973) Billy Cobham με καλεσμένο τον Tomy Bolin, όπως και τα Aurora (1975), Imaginary Ocean (1977) και Enigmatic Ocean (1977) του γάλλου βιολιστή Jean Luc Ponty. Τον μάθαμε το 1969 με τη συμμετοχή του στο Hot Rats του Zappa, ενώ συνεργάστηκε ακόμα και με τους Stephan Grappelli και Mahavisnhu Orchestra. Σίγουρα διαφορετική προσέγγιση του fusion με πολύ ενδιαφέρον και σας συνιστώ ακόμα μια φορά τα τρία προαναφερόμενα άλμπουμ του.
Μετά το 1974 το fusion αναπτύχθηκε και άγγιξε το progressive αλλά και το funk. Όμως μια τέτοια μετάλλαξη ήταν πολύ λογική αφού σαν είδος βρήκε πρόσφορο έδαφος στους καλλιτέχνες αλλά και στο κοινό.
Η βρετανική σκηνή ήταν σίγουρη μικρότερη σε σχέση με την αμερικάνική αλλά εξ’ ίσου ενδιαφέρουσα. Ακούστε τα Third και Softs των (δύσκολων) Soft Machine, αλλά και τη μετάλλαξη των progress Colosseum σε Colosseum II που κυκλοφόρησαν 3 άλμπουμ. Για την ιστορία στους Colosseum II δημιούργημα του θεϊκού ντράμερ Jon Hiseman έπαιξαν και οι Neil Murray, Gary Moore. Καταλαβαίνετε...
Στα μέσα της δεκαετίας του '70 ο Jeff Beck έκανε μια στροφή στην καριέρα του και έπαιξε fusion και μάλιστα πολύ καλά. Τσεκάρετε τον στα Blow by blow και Wired, είναι εξαιρετικά. Ένα άλλο βρετανικό συγκρότημα που εξερεύνησε τους δρόμους του fusion ήταν οι Brand X που δημιούργησε ο Phil Collins. Το Unorthodox Behaviour (1976) είναι το καλύτερό τους.
Να ξαναγυρίσουμε στην άλλη μεριά του Ατλαντικού και να ακούσουμε τον τεράστιο Carlos Santana. H προσφορά του στο fusion είναι εξ’ ίσου σημαντική με τον μέγεθός του σαν κιθαρίστας. Το άλμπουμ του Love Devotion Surrender (1973) με τη συμμετοχή του John McLaughlin (σε ένα άλμπουμ οι Santana McLaughlin μαζί!) αλλά και των Illuminatioins (1974) με την Alice Coltrane και Oneness: Silver dreams Golden Reality (1979) είναι εξαιρετικά δείγματα του είδους. Ακόμα αναζητήστε τα Caravanserai (1972)και Borboletta (1974) όπου ο σπουδαίος μεξικάνος κιθαρίστας προσθέτει στοιχεία latin δίνοντας στο fusion μια διαφορετική μορφή, που όμως του ταίριαζε πολύ. Μια που ανάφερα τον John McLauglhlin ακούστε το προσωπικό άλμπουμ του My goal's beyond (1971) , όπως και τα όπως το ίδιο πρέπει να κα΄νετε και με τον κιθαρίστα Pat Methney και τα άλμπουμ του Pat Mehtney Group και American Garage του αμερικάνου κιθαρίστα Pat Metheny. Κλείνοντας αυτό το άρθρο θα ήθελα να μνημονεύσω την πορεία δύο μουσικών που μου αρέσουν πάρα πολύ. Πρώτα του οργανίστα Jam Hammer (τσέχικης καταγωγής που συνεργάστηκε και με τους Jeff Beck, Santana, Tomy Bolin για να φθάσουμε στο 1985 και να γράψει το μουσικό θέμα της τηλεοπτικής σειράς Miami Vice. Ο άλλος μουσικός που θα αναφερθώ είναι σίγουρα πολύ λιγότερο γνωστός και είναι ο βιολιστής Jerry Goodman που τον πρωτάκουστα στους Mahavishnu Orchestra. Λίγα χρόνια αργότερα τον ξανακουσα με τους Flock που σας συνιστώ το πρώτο τους άλμπουμ (1969) με τίτλο το όνομά τους. Καλή εξερεύνηση.
Η αλήθεια είναι ότι ο κατάλογος των μουσικών που ασχολήθηκαν με το fusion είναι ατελείωτος. Σαν μουσικό είδος παραμένει ζωντανό με καινούργια ονόματα τους Planet X των Tony MacAlpine κιθάρα, Virgin Donati ντραμς και Derek Sherinian πλήκτρα ή και τη πρόσφατη δισκογραφία του Grreg Howe αλλά και των Allan Holdsworth και του αμερικάνου John Scofield στα Blue Matter (1987) και Loud Jazz (1988) . Καλή ακρόαση.
Ακούστε την εκπομπή του Αλέξανδρου Ριχάρδου κάθε μέρα 18.00 – 20.00 από
το web radio Rockmachine.gr
