Ο Αλέξανδρος Ριχάρδος πάει Μαλακάσα και αποθεώνει τους Deep Purple.
24 Ιουλίου 2009
Πριν ξεκινήσω να σας περιγράφω πόσο όμορα πέρασα στο Terra Vibe βλέποντας και ακούγοντας τους Deep Purple, θα ήθελα να θυμίσω στους σημερινούς 50αρηδες το πάλαι ποτέ άπιαστο όνειρό μας να τους δούμε να παίζουν μπροστά μας ζωντανά.
Για να είμαι ειλικρινής, ούτε στο όνειρό μας. Η πρώτη συναυλία τους στο γήπεδο του Παναθηναϊκού το 1991 (με Joe Lynn Turner αλλά και με Blackmore να σπάει την κιθάρα του) ήταν η απαρχή για μια σειρά συναυλιών του μεγαλύτερου rock συγκροτήματος του πλανήτη στην Ελλάδα..
Ευτυχώς, εδώ και μια 30ετία περίπου βλέπουμε και ζούμε συναυλίες των συγκροτημάτων που η μουσική τους μας μεγάλωσε και μας συντρόφευσε (και συντροφεύει). Να αφήσω πίσω τα συναισθηματικά και να έλθω στο βράδυ της 22ας Ιουλίου στο Terra Vibe όπου στις 21.30 οι κ.κ. Ian Gillan, Roger Glover, Don Airey. Steve Morse και Ian Paice εμφανίζονται στη σκηνή μπροστά από 6.500 – 7.000 κόσμο, νούμερο το οποίο αποτελεί ρεκόρ προσέλευσης σε συναυλία των Deep Purple μετά από αυτή του 1991.
Εδώ να σημειώσω το μέτριο ήχο αλλά και τη σωστή απόφαση της εταιρίας να μη βάλει το συγκρότημα να παίξει στη μικρή σκηνή όπως αρχικά είχε ανακοινωθεί αλλά στην μεγάλη. Εκεί που τους αξίζει . Εξάλλου το πρόσφατο παράδειγμα των Saxon στο φετινό Rockwave που περίσσευαν είναι ακόμα νωπό. Τα μεγάλα group παίζουν σε μεγάλες σκηνές. Και εδώ γίνονται οι απαραίτητες συγκρίσεις των 60αρηδων Deep Purple με τους 26χρονους Mastodon που στο Rockwave σε καμία στιγμή δεν κατάφεραν να «γεμίσουν» μια από μεγαλύτερες σκηνές της Ευρώπης.
Γιατί οι κ.κ, Gillan, Paice, Airey και Glover έχουν ξεπεράσει εδώ και μερικά χρόνια τα 60 χρόνια τους, ο τελευταίος δίσκος που κυκλοφόρησαν ήταν το 2006 και σίγουρα η εμφάνισή της 22 Ιουλίου δεν ήταν από τις καλύτερες τους.
Και όμως …έπιασαν όλο το χώρο πάνω στη σκηνή. Μα τι στο διάολο είχαν τα συγκροτήματα της δεκαετίας του’70 και εξακολουθούν να κερδίζουν τις εντυπώσεις;
Να γυρίσω όμως στο μουσικό κομμάτι της βραδιάς που ξεκίνησε με το Highway star και συνέχισε με τα Things I never said και Wrong man. Έως τις 23.15 που τελείωσαν, ακούσαμε όλα όσα θέλαμε (Smoke don the waster, Fireball, Sometimes I feel like screaming, Strange kind of woman, Space truckin’, Perfect Strangers, The battle rages on (τι κομματάρα είναι αυτή!), Wring that neck, Rapture of the deep καθώς και τα Speed King, Hush και Black Night για encore.
Σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη εμφάνισή τους στην Αθήνα (αξέχαστο μου έχει μείνει το πριν τριετίας live τους στο «Μελίνα Μερκούρη» στο Βύρωνα), αλλά συγκροτήματα όπως οι Deep Purple έχουν ένας σταθερό standard απόδοσης που δεν σε αφήνει δυσαρεστημένο. Το δέσιμο των Glover/Airey/Morse και Paice είναι τέτοιο που ο ηχητικός τοίχος που χτίζουν είναι άψογος και ο Ian Gillan στα 63 του εξακολουθεί να είναι ένας μεγάλος ερμηνευτής με όλα τα παρεπόμενα της 6της δεκαετίας στην πλάτη του.
Τέλος, πριν τη συναυλία είχα τη τύχη να συνοδεύσω 2 ακροατές μου στα παρασκήνια όπου είχαμε ένα Meet and greet (στα ελληνικά to know each other) με το συγκρότημα. Από την εμπειρία μου, εκείνοι που έρχονται σε αυτές τις συναντήσεις είναι οι Roger Glover, Don Airey και Steve Morse. Αυτή τη φορά ήλθε και ο Ian Gillan, που ήταν εμφανώς καταβεβλημένος, σε σημείου ανησυχητικό. Εύχομαι να ήταν η κόπωση της περιοδείας. Τέλος είναι εξαιρετικά ευγενικό να ακούς τους Glover Morse να μας λένε «thank you for your support». Μέσα μου αισθάνθηκα μια δικαίωση!
Ακούστε την εκπομπή του Αλέξανδρου Ριχάρδου κάθε απόγευμα στις 6 από το web radio, www.rockmachine.gr
