Συγνώμη κύριε, ποιος είστε? Μέχρι την Τετάρτη έφτασα όπως καταλάβατε...
08 Σεπτεμβρίου 2009
Συγνώμη κύριε,
ποιος είστε?
Μέχρι την Τετάρτη έφτασα όπως καταλάβατε...
Παρ’ ότι εκδηλώθηκαν παράπονα στον εκδότη, έγινε και κάποια πορεία νομίζω, εκείνος ανένδοτος, δεν μετακινεί το Vanity Mirror τις Πέμπτες. Ποιος νομίζει τέλος πάντων ότι είναι? Ευτυχώς τουλάχιστον που μου έχει βάλει δικό μου tab επάνω δίπλα στα άλλα γκρι στο menu. Αν και το δικό μου δεν θα έπρεπε να είναι γκρι δηλαδή...Θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον φούξια, ίσως και με λίγο τούλι...
Εκλογές? Δε μιλάς σοβαρά... σιγά μην ασχοληθώ με τις εκλογές. Εδώ δεν ασχολούνται αυτοί με τη χώρα καλέ, θ’ ασχοληθώ εγώ με τις εκλογές? Κάθε μέρα, ευχαριστώ το Θεό για δύο πράγματα σε αυτή τη ζωή: που δεν έχω πολιτικές πεποιθήσεις και που είμαι ακόμα κάτω από τα 60 κιλά...
Στο μεταξύ, είναι αδύνατον να δουλέψω...
Είναι σαν όλα να συμβαίνουν σε αργή κίνηση γύρω μου.
Πάω στην κουζίνα στο γραφείο να φτιάξω ένα καφέ, σταματάω στο διάδρομο γιατί σαν να μου φαίνεται ότι έχει ξηλωθεί η φούστα μου, δεν πανικοβάλλομαι μέχρι να διαπιστώσω ότι έχει τσαλακωθεί το στρίφωμα, γυρνάω στο γραφείο μου. Πάλι δεν έχω καφέ.
Κάνω πάλι να σηκωθώ, χτυπάει το τηλέφωνο, σηκώνομαι με το ασύρματο, πάω κουζίνα, βάζω ένα στυλό στο ψυγείο, ξανακάθομαι... Πάλι δεν έχω καφέ.
Ψάχνω μία ώρα το στυλό μου και έχω πάρει ανάποδες γιατί κόβομαι ότι μου το έχουν βουτήξει οι διπλανές, δεν έχω πιει και καφέ...Ε αϊ στο διάολο! Θα παραγγείλω απ’ έξω! Ούτε ένα καφέ δεν προλαβαίνεις να κάνεις εδώ μέσα!!
Το μυαλό μου είναι ακόμα στις διακοπές. Κάνει διακοπές. Κανονικά. Ρετάρω νομίζω...
Διάβαζα σε ένα άρθρο ότι αυτό είναι αποτέλεσμα στρες. Όλα εκεί τα έχουμε φορτώσει πλέον. Έχουμε πολύ δουλειά? Έχουμε στρες γιατί δεν προλαβαίνουμε. Δεν έχουμε δουλειά? Πάλι έχουμε στρες γιατί δεν έχουμε να φάμε. Συνεπώς καταλήγω πως το στρες είναι η καθημερινότητα που ξεκινά από τους 30+κάτι, μην σου πώς από τους 30 παρά κάμποσο τελικά.
Δεν το καταλαβαίνω αυτό το θέμα με το σύμπτωμα πάντως. Τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο επιλέγουμε να ανάγουμε το σύμπτωμα στο αίτιο. Ετοιμάζεσαι ας πούμε να πας στο γάμο της προ-τελευταίας (τελευταία είσαι εσύ) ανύπαντρης συμμαθήτριας σου και έχεις κάνει την απόλυτη προετοιμασία για να είσαι Θεά. Ξυπνάς το πρωί και έχεις βγάλει μια δροτσίλα παντού! Αν είναι άνοιξη, αποφασίζεις ότι είναι κάποια άγνωστη αλλεργία που δεν ήξερες ότι έχεις, αν είναι καλοκαίρι είναι φωτο-αντίδραση από τον ήλιο, αν είναι φθινόπωρο είναι από κάποια after sun ενυδατική που έβαλες και δεν ήταν καλή, αν είναι χειμώνας είναι χιονίστρες από το κρύο. Για κάτσε ρε κοπελιά! Η ίδια καντήλα είναι, πώς διάολο φταίει άλλο πράγμα κάθε φορά? Έτσι επιστρέφουμε στο στρες. Το στρες τα βολεύει όλα!
Πας ας πούμε να δοκιμάσεις ένα manolo στις εκπτώσεις (και καλά) και όπως πας να σκύψεις να το δέσεις εκτοξεύεται ένα κουμπί από το πουκάμισο σου στη μούρη της άτυχης πωλήτριας. Τί να πεις? Πως έφαγες ένα βόδι εχθές και σου έχει κάτσει? Λες πως φταίει το βόδι ο άντρας σου που σε έχει σκάσει από την καταπίεση και σου έχει προκαλέσει στρες (ξαναγυρίσαμε) και κατ’ επέκταση φούσκωμα.
Παίρνεις λίγο και αυτή τη φάτσα που έπαιρνε ο γάτος στο Shrek όταν ήθελε να του κάνουν κάποια χάρη μπας και τσιμπήσεις και ένα 10.
