Στοπ καρέ στη συλληψή μου από δυό όργανα της τάξης το 1991 στο Ηράκλειο, ως υπεύθυνου λειτουργίας παράνομου ραδιοφωνικού σταθμού. Τι υπεύθυνου δηλαδή, απλά ο ιδιοκτήτης ήταν φαντάρος και έτυχε να έχω εγώ εκπομπή την ώρα που ήρθαν οι αστυνομικοί.
01 Απριλίου 2009
Επί τροχάδην τι συνέβη στο προηγούμενο επεισόδιο:
Στοπ καρέ στη συλληψή μου από δυό όργανα της τάξης το 1991 στο Ηράκλειο, ως υπεύθυνου λειτουργίας παράνομου ραδιοφωνικού σταθμού.
Τι υπεύθυνου δηλαδή, απλά ο ιδιοκτήτης ήταν φαντάρος και έτυχε να έχω εγώ εκπομπή την ώρα που ήρθαν οι αστυνομικοί.
Επίσης, ο σταθμός δεν ήταν παράνομος, απλά δεν είχαν δοθεί οι άδειες.
Ακολουθεί η προσαγωγή μου στην Ασφάλεια Ηρακλείου.
Εκεί ενημερώνομαι οτι ο αρμόδιος εισαγγελέας παίρνει τον μεσημεριανό του υπνάκο.
«Παιδιά, τι θα γίνει με το θέμα μου;» τους ρωτάω
«Θα περιμένεις να ξυπνήσει ο εισαγγελέας» μου απαντά ο αξιωματικός υπηρεσίας.
«Μάλιστα. Και τι ώρα ξυπνάει;»
«Μετά τις 6».
Δεδομένου οτι το ρολόι πίσω του δείχνει 3 και τέταρτο, μου ρχεται να πω καμιά εξυπνάδα για την διαύγεια της ελληνικής δικαιοσύνης, αλλά εγκαίρως δαγκώνω τη γλώσσα μου. Και δεν ρωτάω τι στον κόρακα θα κάνω στην Ασφάλεια για άλλες τρεις ώρες, διότι ο αξιωματικός έχει ήδη απαντήσει:
Θα περιμένω.
Μου υποδεικνύουν ένα γραφείο στον πρώτο όροφο ως τον χώρο της αναμονής μου.
Σε λίγο έρχονται δυο- τρεις παραγωγοί απ το σταθμό να μου συμπαρασταθούν. Θυμάμαι την Ειρήνη την Παπαδάκη που μου έφερε ένα κρυο σάντουιτς, δυο μπουκάλια νερό κι έναν έτοιμο νεσκαφέ περιπτέρου. Μέτριο.
Ήταν συγκινητικό, αλλά με πιάσαν τα γέλια: «Ρε Ειρήνη, δεν πεινάω. Επίσης δεν παω εξορία, μια παρεξήγηση είναι, θα ξυπνήσει ο εισαγγελέας και θα πάμε για μπύρες».
«Δικηγόρο έχεις;» με ρωτάει σοβαρή.
Ήταν η ατάκα που έκανε τα φίδια να με ζώσουν. Όχι γιατί δεν είχα δικηγόρο, αλλά γιατί τότε μόνο συνειδητοποίησα οτι ήμουν υπό κράτηση. Και οτι πιθανόν να χρειαζόμουν νομική κάλυψη.
Πήγα στον αξιωματικό υπηρεσίας με την επόμενη ερώτηση υπό μάλης:
«Τι θα συμβεί μόλις ξυπνήσει ο εισαγγελέας;»
«Θα ενημερωθεί για την περίπτωσή σου και θα αποφασίσει αν θα αφεθείς ελεύθερος ή αν θα πας Αυτόφωρο».
Δεν σήκωσε καν το κεφάλι από τις σημειώσεις του.
«Δεν είναι προφανές οτι δεν είμαι ένοχος;»
Ασφαλώς πρόκειται περί ηλίθιας ερώτησης, αλλα νομίζω οτι μου συγχωρείται λόγω της περίστασης.
«Θα είναι προφανές όταν το πει ο εισαγγελέας».
Προφανώς.
Ο οποίος έτσι και στραβοξυπνήσει, δεν τοχει σε τίποτα να με μπουζουριάσει κιόλας.
Επέστρεψα στο γραφείο και καταβρόχθισα το σάντουιτς με βουλιμία, υπό το απορημένο βλέμμα της Ειρήνης- καλά εσύ δεν είπες οτι δεν πεινούσες;- ήπια μισο μπουκάλι νερό και τον μέτριο νεσκαφέ μονορούφι. (Γενικά, για την περίπτωση που κερνάτε, τον πίνω σκέτο).
Η ιδέα να γίνω λαικός ήρωας του ραδιοφώνου άρχιζε να μοιάζει ελάχιστα γοητευτική.
Τελικά, οι ώρες που πέρασα στην Ασφάλεια Ηρακλείου δεν είχαν τίποτα το ηρωικό.
Μόνο τυπικούς, βαριεστημένους αστυνομικούς.
Και μια ατέλειωτη αναμονή με μοναδική ευχή να μην έχει βαρυστομαχιάσει ο κυρ- εισαγγελεύς, να μην τσακώθηκε με την γυναίκα του, να μην έφερε κακούς βαθμούς ο γιός του και να μην έπιασε την κόρη του να φιλιέται με κανά συμμαθητή της.
Για λόγους που αγνοώ, τα πράγματα πήγαν καλά.
Βασανιστικά αργά, αλλά καλά.
Κατά τις 8.30 με άφησαν ελεύθερο.
Απεχώρησα υπό τις επευφημίες δυό φίλων που μου έκαναν καζούρα και υπό το ειρωνικό βλέμμα του αξιωματικου υπηρεσίας.
Την άλλη μέρα ο Ρουμελιώτης έγραψε τα καθέκαστα στην Ελευθεροτυπία, αναφέροντας οτι συνελήφθη ο ραδιοφωνικός παραγωγός Νίκος Πασχαλίδης κι έτσι έχασα την ευκαιρία να γίνω διάσημος τουλάχιστον στους γνωστούς μου στην Αθήνα.
*
Η δίκη έγινε μετά από 3 χρόνια. Αθωώθηκα πανηγυρικά, αφού στο μεταξύ είχαν μοιραστεί οι άδειες και ο σταθμός- απ τον οποίο είχα αποχωρήσει πριν αρκετό καιρό-λειτουργούσε πλέον νόμιμα.
*
Την ιστορία την είπα καταρχήν για να επιβεβαιωθεί άλλη μια φορά οτι η ελληνική κρατική παράνοια είναι αστείρευτη.
Αλλά κυρίως για να βρω μια αφορμή να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά των ραδιοσταθμών : Studio 19, City FM, Star FM, ΕΡΑ Ηρακλείου και Δεύτερο Πρόγραμμα για την συνεργασία μας την περίοδο 1989-1999.
Σας φιλώ
Υ.Γ. Ακούω στον Μελωδία δυό εξαιρετικά καινούργια τραγούδια, το «Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα» του Αλκίνοου και τον «Νταβέλη» του Κραουνάκη με τον Τσακνή. Η Λαμπρινή πάλι έχει κολλήσει με το « I m a bitch, I m a mother» απ την εκτέλεση της Alanis Morissette.
Και κάπως έτσι φεύγει κι ο Μάρτης...
