Ως πότε τούτη η άνοιξη, ραγιάδες. Ραγιάδες. Είμαστε μια κωμικοτραγική χώρα. Ο μισός πληθυσμός ετοιμάζεται να εκδράμει για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, αδιαφορώντας για τις Ευρωεκλογές
27 Μαΐου 2009Ως πότε τούτη η άνοιξη, ραγιάδες.
Ραγιάδες.
*
Είμαστε μια κωμικοτραγική χώρα.
Ο μισός πληθυσμός ετοιμάζεται να εκδράμει για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, αδιαφορώντας για τις Ευρωεκλογές, σα να πρόκειται για το Κύπελλο Ελλάδος που είναι κάπως υποδεέστερης σημασίας απ το Πρωτάθλημα, ξεχνώντας οτι για όλες τις μεγάλες αποφάσεις, είτε πρέπει να πάρουμε την άδεια της Ευρωπαικής Ένωσης, είτε προφασιζόμαστε οτι πρέπει να πάρουμε την άδεια της Ευρωπαικής Ένωση.
Ο Καραμανλής ο Β, σεμνά και ταπεινά, ανακαλύπτει παντού πράσινα παπαγαλάκια- λες και τα γαλάζια έχουν μουγκαθεί, κι ο μέγας σοσιαλιστής Παπανδρέου ο Γ θέτει το δίλημμα της Κόκκινης Ρόζας: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Κι έτσι αισθάνονται προσβεβλημένοι οι μυγιάγγιχτοι μπλε, ερμηνεύοντας το συγκλονιστικά διατυπωμένο δίλημμα ως : «Πας μη σοσιαλιστής, βάρβαρος».
Το ΚΚΕ βρήκε εχθρό τους Οικολόγους και ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ αγόρι μου.
Τα πάντα σέρνονται.
Τα κόμματα, οι ομάδες στο ποδόσφαιρο- πλην Παναιτωλικού-, ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ, η ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη, τα πόδια μας στην πυρωμένη άσφαλτο κάτω από έναν ήλιο που πια αρχίζει και δαγκώνει απ τα μισά του Μάη, μια μύγα στο γραφείο μου.
Μια μύγα που βαριέται να πετάξει και τρίβει αδιάκοπα τα φτερά της.
Οι μύγες έχουν προσδόκιμο χρόνο ζωής σαράντα μέρες.
Αυτή πρέπει να τα χει φαει τα ψωμιά της.
Βαριέμαι να σκοτώσω τη γιαγιά- μύγα.
Αστηνε να γίνει η πρώτη μύγα που θα πεθάνει από φυσικά αίτια.
Από γεράματα και βαρεμάρα.
*
Δεν είναι άνοιξη εδώ να τραγουδάω.
