Προς Κύριο Δημ. Κανελλόπουλο: Σας γράφω για να σας ενημερώσω ότι τελικά δεν θα αγοράσω το διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους, παρά την δελεαστική προσφορά σας της προηγούμενης βδομάδας. Για δυο λόγους:
03 Ιουνίου 2009Κύριο Δημ. Κανελλόπουλο
Ενταύθα
Σας γράφω για να σας ενημερώσω ότι τελικά δεν θα αγοράσω το διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους, παρά την δελεαστική προσφορά σας της προηγούμενης βδομάδας.
Για δυο λόγους:
Ο πρώτος: έχω περάσει τη μισή ζωή μου στην οδό Αργολίδος, αριθμός 20 και δεν αντέχω πια μιάμιση ώρα αναμονή για να παρκάρω.
Ο δεύτερος: υπήρξα πιο τυχερός από σας, φίλτατε. Ο τότε κολλητός μου, ο Λευτέρης, είχε σπίτι στον τέταρτο όροφο στον κάθετο δρόμο δίπλα στο «Ελληνίς», παει να πει, εμείς βλέπαμε οθόνη!
Το Μάη και τον Ιούνη, τρεις φορές τη βδομάδα, κάθε που άλλαζε έργο δηλαδή, είχαμε βραδιά τζάμπα σινεμά.
Υπήρχαν βέβαια κάποια μικροπροβληματάκια, ας πούμε, το μπαλκονι ήταν αρκετά κοντά για να βλέπουμε καθαρά την ταινία, αλλά αρκετά μακριά για να διαβάζουμε τους υπότιτλους.
Αλλά ποιός νοιάζεται που δεν ξέρει γρι ιταλικά άμα ειναι να δει την Ορνέλα Μουτι με μπειμπι ντολ; Κι ασε τον Αντριάνο Τσελεντάνο να κόβει ξύλα...
Στου Λευτέρη πήγαινα από νωρίς το απόγευμα. Παίζαμε Subbuteo, καίγαμε σάντουιτς στην τοστιέρα και αβγά μάτια στο τηγάνι, πίναμε Άμστελ και ακούγαμε το Highway Star στη διαπασών.
Είχαμε καμιά εικοσαριά ομάδες ο καθένας. Και όλες τις κασέτες των Deep Purple, των Led Zeppelin και των Rainbow. (Και των Abba, αλλά παρακαλώ να μην διαρρεύσει...)
Εγώ είχα την Πόρτο, τη Λίβερπουλ, τη Σάντος, (είχα διαβάσει τη ζωή του Πελέ σε συνέχειες στο «Αγόρι» και έπρεπε να την αποκτήσω πάση θυσία), την ΑΕΚ φυσικά, με ριγωτή κιτρινόμαυρη μπλούζα παρακαλώ, τη Σταντάρ Λιέγης, το Περού, τη Γκλάντμπαχ, την Έβερτον, την Ατλέτικο Μαδρίτης και κάνα δυο περίεργες, την Φόρφαρ Αθλέτικ και την Νταντί Γιουνάιτεντ απλά γιατί μου άρεσαν τα χρώματά τους.
Ο Λευτέρης είχε τον Παναθηναικό, την Βραζιλία, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τη Μπαγερν, τη Μπαρτσελόνα, τη Λάτσιο κι άλλες που δεν τις θυμάμαι.
Παίζαμε με τις ώρες, ήμαστε σχεδόν ισοδύναμοι, παθιασμένοι την ώρα του αγώνα, κολλητοί ξανά μετά. Τα ματς συνήθως τα αφήναμε στην ισοπαλία ή στο ένα γκολ διαφορά γιατί άρχιζε η ταινία.
Είχε Αγκάθα Κρίστι και Ουγκο Τονιάτσι, Τζέιμς Μποντ με Σην Κόννερυ και Το τραίνο θα σφυρίξει τρεις φορές, είχε Ρόδα τσάντα και κοπάνα, Ροζ Πάνθηρα με Πήτερ Σέλερς, είχε Εμμανουέλα και τον Εραστή της λαίδης Τσάτερλυ.
Είχε Πόλεμο των Άστρων, Γρανίτα από λεμόνι, είχε τον Καλό, τον Κακό και τον Άσχημο, είχε Κλιντ Ήστγουντ και Τσαρλς Μπρόνσον, Μάρλον Μπράντο, Τζέιμς Ντην, είχε Σοφία Λόρεν, Ρίτα Χέιγουορθ, είχε Γεράκι της Μάλτας και Γούντι Άλλεν.
Ώρες ώρες μου φαίνεται πως οτι πληροφορία έχω για τον έξω κόσμο, την πήρα σ εκείνο το μπαλκόνι.
Κλείνοντας τη σύντομη επιστολή μου, και αν δεν ζηλέψατε αρκετά, σας πληροφορώ ότι τις ομάδες του Subbuteo τις έχω ακόμα. Άλλες ταλαιπωρημένες, άλλες σχεδόν άθικτες. Όλες σε σχετικά καλή κατάσταση. Το ίδιο και το πράσινο τσόχινο γήπεδο, τα γκολπόστ και, δυστυχώς, μόνο μια μπάλα.
Προφανώς δεν τις πουλάω.
Αλλά αν δείξετε καλή διαγωγή στο μέλλον, ίσως σας επιτρέψω να περάσετε ένα απόγευμα απ το σπίτι να παίξουμε ένα ματσάκι, απλώς και μόνο για να αγγίξετε ένα κομμάτι μιας ηλικίας και μιας εποχής ανεπίστρεπτα χαμένης.
Βάζω τις μπύρες και τα σάντουιτς, φέρτε τους Deep Purple ή τους Dire Straits, δεν έχω την παραμικρή ιδέα σε πιο συρτάρι έχουν ξεχαστεί.
Ειλικρινά δικός σας
Σημείωση Δημ.Κανελλόπουλου:
Ο φίλτατος Μιλτιάδης αναφέρεται σε ένα κείμενό μου που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία την προηγούμενη εβδομάδα. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.
