Ζήλεψα τις ανταποκρισεις των συνεκδιδομένων απ το βρεγμένο Rockwave, το Eject και τη Μόνικα και μιας και γίναμε site σχολιασμού των απανταχού συναυλιών, είπα να προσθέσω και την πιο πρόσφατη δική μου εμπειρία. Πήγα στη Loreena Mc Kennitt στο Θέατρο Βράχων, στο Βύρωνα.
01 Ιουλίου 2009Ζήλεψα τις ανταποκρισεις των συνεκδιδομένων απ το βρεγμένο Rockwave, το Eject και τη Μόνικα και μιας και γίναμε site σχολιασμού των απανταχού συναυλιών, είπα να προσθέσω και την πιο πρόσφατη δική μου εμπειρία.
Πήγα στη Loreena Mc Kennitt στο Θέατρο Βράχων, στο Βύρωνα.
Δεν ξέρω πόσο κόσμο είχε. Πάντως εγώ πάρκαρα σ ένα στενό έξω απ το θέατρο, στου διαόλου τον πατέρα, δεξιά, όπως βλέπουμε τη μάνα του, αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβω ούτε το μπιζ.
Γνωρίζοντας οτι οι κερκίδες χωράνε περίπου 3.500, ο χώρος έμοιαζε νάχει πάνω απο 6.000 θεατές.
Ξεκινάει η συναυλία, με λίγα λεπτά καθυστέρηση, και ξαφνικά βρίσκομαι στην... Ιαπωνία.
Εκτός απ τα αναπόφευκτα φλας, το μισό θέατρο έχει ανοίξει κινητά και κάμερες και παίρνει βίντεο τη συναυλία.
Η σκηνή είναι τόσο κωμικοτραγική, σα να βλέπεις νεράιδα να λούζεται στην άκρη του ποταμού κι αντί να μένεις κάγκελο απ το θαύμα, να πασχίζεις να τη φυλακίσεις σε φωτογραφίες.
Θέλω να τους αρχίσω στα χαστούκια, να φωνάξω, ρε σεις, εδώ είναι η γυναίκα, ίδιο ξωτικό, μπροστά σας, με σάρκα και οστά, που και πότε θα την ξαναδείτε, ζήστε τη στιγμή κι αφήστε τα ρημάδια τα γαμωκινητά, αποτυπώστε τη βραδιά στο σκληρό δίσκο της ατομικής σας μνήμης, τι στο διάολο θα θυμάστε, τον εαυτό σας να κινηματογραφεί την αληθινή ζωή;
Στο τρίτο τραγούδι το ζήτησε και η ίδια, με χιούμορ κι ένα μικρό γελάκι, σας παρακαλώ, μην αισθάνεστε υποχρεωμένοι να κουνάτε τις κάμερες, ελάτε μαζί μου στο ταξίδι.
Το κύμα των κινητών κόπασε για λίγο. Μετά, ξανα- μανα τα ίδια.
Θα πεις, και συ αυτούς κοίταγες; Η Loreena δεν σου έφτανε;
Μου έφτανε και μου περίσσευε, απλά, επειδή λόγω φόρτου εργασίας σπάνια έχω την τύχη να βρίσκομαι ανάμεσα στους θεατές, ξύπνησε μέσα μου για λίγο ο κοινωνιολόγος.
στερα τον κοίμησα οριστικά και αφοσιώθηκα σε μια πραγματικά εξαιρετική παράσταση.
Η Mc Kennitt έπαιξε άρπα, πιάνο, πλήκτρα και ακκορντεόν- συχνά άλλαζε όργανο μέσα στο ίδιο τραγούδι- πλαισιωμένη από μια ομάδα καταπληκτικών μουσικών, ανάμεσά τους κι ένας δικός μας λυράρης.
Η δε φωνή της παραμένει σε απίστευτη φόρμα, αν έκλεινες τα μάτια νόμιζες οτι άκουγες δίσκο.
Συγκινητική στιγμή όταν κάλεσε στη σκηνή τον Haig Yazdjan στο ούτι και τον Πάνο Δημητρακόπουλο στο κανονάκι και έπαιξαν παρέα το «Από ξένο τόπο».
Η συναυλία κράτησε, μαζί με τα δυο μπιζ, περίπου δύο ώρες. Από τους φαν του ξένου ρεπερτορίου μαθαίνω ότι για αλλοδαπό καλλιτέχνη αυτό θεωρείται υπερ- αρκετό, εγώ ήθελα λιγάκι ακόμα.
Φύγαμε μουρμουρίζοντας όποια μελωδία είχε κολλήσει του καθενός.
Εμένα μου κόλλησε το Santiago.
Μάλλον θα το σφυρίζω για αρκετές μέρες...
Υ.Γ. Το κείμενο το γράφω στον υπολογιστή ενός φίλου που με φιλοξενεί από χτές.
Αν και θα ορκιζόμουν οτι θυμάμαι που πάρκαρα, ακόμα δεν έχω βρει το αμάξι μου...
Μίλτος Πασχαλίδης
30 Ιούνη 2009
τελευταία μέρα νομίμως καπνίζων...
