Ανήκω σ εκείνο το ονειροπόλο κομμάτι των αριστερών που θα ήθελαν να δουν την Αριστερά ενωμένη. Και σ εκείνους τους ΑΕΚτζήδες που δεν μισούν τον Μπάγεβιτς και θέλουν την ΑΕΚ πρωταθλήτρια.
22 Σεπτεμβρίου 2009Αριστερά και ΑΕΚ:
βίοι παράλληλοι
Ανήκω σ εκείνο το ονειροπόλο κομμάτι των αριστερών που θα ήθελαν να δουν την Αριστερά ενωμένη. Και σ εκείνους τους ΑΕΚτζήδες που δεν μισούν τον Μπάγεβιτς και θέλουν την ΑΕΚ πρωταθλήτρια.
Αντιλαμβάνεστε την απελπισία μου. Με αληθινό πόνο έχω αποδεχτεί οτι η ένωση των δυνάμεων της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι πραγματική ουτοπία, αν και κάθε φορά που ρωτάω το ΚΚΕ και το Συνασπισμό γιατί δεν μπορούν να συννενοηθούν σε πέντε- δέκα βασικά ιδεολογικά ζητήματα στα οποία φαίνεται να συμφωνουν, εισπράττω ως απάντηση μια βαθειά αμοιβαία απέχθεια και ελάχιστα σοβαρά επιχειρήματα.
Μια τόσο απεχθή απέχθεια που στέλνει σούμπιτους τους μη σκληρά κομματικοποιημένους στο ΠΑΣΟΚ, στο Κόμμα των Κυνηγών, στους (ο θεός να τους κάνει) Οικολόγους -Πράσινους και σε λοιπές άσχετες δημοκρατικές δυνάμεις. Κι αν τα κύρια χαρακτηριστικά του ΚΚΕ- καλώς ή κακώς- μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο, ακόμα κι αν τελείως άκαιρα και σχεδόν χαιρέκακα κατηγόρησε το ΣΥΝ το Δεκέμβρη οτι χαίδευε τους κουκουλοφόρους ή αν επανέφερε μια συζήτηση για το Στάλιν που στην καλύτερη περίπτωση δεν αφορά κανέναν εκτός Περισσού, παραμένει ακόμα τουλάχιστον πιο αξιοπρεπές, συνεπές και καθαρό στις θέσεις του απ την παιδική χαρά που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ. (Παρένθεση: Η μάνα μου κοντεύει τα 70 και ψηφίζει ανέκαθεν «ΚΚΕ εσωτερικού», σε οποιαδήποτε μορφή το πετύχει: Εσωτερικού, ΕΑΡ, Ενιαίο Συνασπισμό, και παει λέγοντας.
Σας ορκίζομαι, δεν έχει ιδέα τι είναι ο ΣΥΝ και τι ο ΣΥΡΙΖΑ, τι διαφορά έχουν, τι είναι οι συνιστώσες και τι οι υποτείνουσες. Και είμαι βέβαιος οτι δεν είναι η μόνη.) Μετά τα ασύλληπτα καραγκιοζιλίκια του κ. Αλαβάνου- παραιτούμαι, δεν παραιτούμαι, μετάνιωσα κάτω απ την πίεση των μελών, επιστρέφω, τελικά επιμένω να μην είμαι υποψήφιος- τις αναπόδεικτες δηλώσεις του κ. Κοροβέση ότι και οι αριστεροί χρηματίστηκαν το βρώμικο 89 που έκαναν το κόμμα μπάχαλο καλοκαιριάτικα, ήρθε και η ιστορία με τον Στάθη Σταυρόπουλο και ολοκλήρωσε την ξεφτίλα.
Το λεω ευθύς αμέσως για να αποφύγω πιθανές παρεξηγήσεις: Ο Στάθης είναι φίλος μου. Που σημαίνει, χαίρομαι με τη χαρά του και λυπάμαι με τη λύπη του. Αλλά είμαι δίκαιος απέναντι στα γραφτά του. Αν γράψει κάτι που γουστάρω του το λεω. Κι αν γράψει κάτι που με ενοχλεί, του το λεω επίσης. Το οτι του προτείνουν να είναι επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του Συνασπισμου και μια (1) !! μέρα πριν την επίσημη ανακοίνωση αποσύρουν την πρόταση διότι κάποιοι εντός Συνασπισμού κρίνουν οτι είναι «εθνικιστής», μου φαίνεται ο πιο κωμικοτραγικός χειρισμός υποψηφιότητας από καταβολής εκλογών. Δηλαδή, όταν έγινε η πρόταση δεν ήταν «εθνικιστής»? Κι έπειτα, δεν είναι πολύτιμος για την Αριστερά ο Στάθης κι ο κάθε ενεργός πολίτης Στάθης? Πόσο εύκολα μπορούν να του κολλάνε τη ρετσινιά του «εθνικιστή»?
Και- εν πάσει περιπτώσει- ας μας πουν εκεί στον Συνασπισμό, τι είναι γι αυτούς ο εθνικισμός? Αλλά όλο κάτι τέτοιες μαλακίες κάνουμε κι έχουμε καταντήσει να χαρίσουμε τη λέξη «πατρίδα» στον Καρατζαφέρη... Κι επειδή δεν μπορούμε να φτιάξουμε μια ενδεκάδα της προκοπής, παρακαλάμε να νικήσει ο Άρης τον ΠΑΟ ή ο ΠΑΟΚ τον Ολυμπιακό. Δηλαδή, παρακαλάμε οι άλλοι να κόψουν βαθμό απ τον αντίπαλο. Γιατί εμείς, οι ΑΕΚ, ούτε τον ΠΑΣ Γιάννενα δεν μπορούμε να νικήσουμε. Και πάντα μας φταίει μια αόρατη συνωμοσία και χάνουμε το πρωτάθλημα ή παίρνουμε λιγότερο ποσοστό στις εκλογές.
Για τα δικά μας τα χάλια, φταίνε πάντα οι Άλλοι.
Υ.Γ. Να με συγχωρεί η αφεντιά σας, και με κίνδυνο να με πείτε και μένα εθνικιστή, αλλά λεω να παραμείνω Εθνική Ελλάδος μπάσκετ. Να ξέρω να κερδίζω γιατί είμαι καλύτερος. Και να ξέρω να χάνω γιατί ο αντίπαλος ήταν καλύτερος. Αλλά, κυρίως, να ξέρω να χαίρομαι και το ρημάδι το παιγνίδι.
