Κεκαλυμμένες ιστορίες κοινωνικής ρουτίνας κάτω από τη μάσκα της μυθοπλασίας, χωρίς μακιγιάζ…
04 Απριλίου 2009
Κεκαλυμμένες ιστορίες κοινωνικής ρουτίνας κάτω από τη μάσκα της μυθοπλασίας, χωρίς μακιγιάζ…
Για τις γυναίκες,εικάζεται πως άλλα λένε κι άλλα εννοούν. Οι άνδρες, από την άλλη -καθώς οι κοινωνικές πεποιθήσεις το ταΐζουν αρμοδίως το ρητό αυτό- δε μιλούν πολύ.. τα λόγια τους τα δείχνουνε με πράξεις…
Κι όμως γιατί χρειάζεται είτε να πρόσκειται κάποιος στην αμαρτία, είτε στην αγιότητα; Ή να ακροβατεί περικολοζαμέντε ;
Αντιστοίχως γιατί χρειάζεται για κάθε επικοινωνία να κολλιέται μια ετικέτα κι η βάση να δίνεται στην αναγραφή της ετικέτας κι όχι στο τι έχει μέσα αυτό το σακούλι της επικοινωνίας;
Αλλιώς γιατί να μην είμαστε όλοι κι ότι λέμε ένα εισιτήριο που εκδόθηκε ινκόγκνιτο…
Λένε πως ένας από τους οριακά παρεξηγημένους ανθρώπους ήταν ταυτόχρονα κι ένας από τους μεγαλύτερους φωστήρες της ανθρωπότητας, ο γνωστός τοις πάσι Δημόκριτος. Ο τύπος, όταν δεν έσπαγε τα επιστημονικά κεκτημένα και δε διατύπωνε θεωρίες από τη Φυσική του μέλλοντος περιφερόταν στους δρόμους και γελούσε. Παρατηρούσε και γελούσε. Για πολλούς ηλιθίως, για κάποιος ευφυώς… Ο Δημόκριτος είχε συνδεθεί με μια σπουδαία ανθρωπολογική διόπτρα και μπορούσε να μεταφράζει ανθρώπους και συμπεριφορές έξω από ταυτοποιήσεις πολλώ δε μάλλον από ετικετοποιήσεις..
Η τέχνη που διατηρεί ίσως το λιγότερο λογοκριμένο αφηγηματικό λόγο ιστορεί εξαιρετικά όλη τη λούμπα της υποκειμενικότητας ή της -σε αντίποδα κείμενης αντικειμενικότητας- ορίζοντας την πιο μεγάλη τομή στην ανθρώπινη θέαση απέναντι στην ίδια τη ζωγραφική αλλά και στη ζωή εν γένει, θεμελιώνοντας την προοπτική σαν βασική μανιέρα για την αναπαράσταση.
Καθόλου διαφορετικά από τον διορατικό Δημόκριτο, η Αναγεννησιακή τέχνη όρισε τη σχετικότητα της εικόνας με το να αλλάζει η προοπτική της απεικόνισης ενός έργου όταν αλλάζει θέση ο παρατηρητής. Σιγά την ανακάλυψη της πυρίτιδας, θα σπεύσουν να παρατηρήσουν όσοι ξεχνούν εύκολα την πιο πρόσφατη διαφωνία στην οποία ενεπλάκησαν και τους έβγαλε έξω από τα ρούχα τους… Αμ, δεν είναι έτσι πατριώτη.
Τη στιγμή εκείνη που συνειδητοποιεί κάποιος πως αφηγείται τη δική του ιστορία, από την οπτική που τη βλέπει και τη ζει, αυτομάτως βιώνει το μεγαλείο της ανεκτικότητας για τον άλλον, που επίσης λέει μια άλλη ιστορία από τη δική του οπτική, ως διαφορετικά τοποθετημένος παρατηρητής… Κι οι δύο είναι εν δυνάμει αντικειμενικοί, αφού η αντικειμενικότητα είναι η υποκειμενικότητα της συμφωνημένης στιγμής..
Όσοι έχουν κάνει αρχιτεκτονικό σχέδιο γνωρίζουν άριστα πως η ίδια κάτοψη του συγκεκριμένου ίδιου κτιρίου, αν αποδοθεί σε προοπτικό σκίτσο με διαφορετική θέση παρατηρητή, δίνει διαφορετική εικόνα του κτηρίου. Μάλιστα εκεί, μπορείς να «κλέψεις» αρμοδίως χάριν ωραιοποίησης.. Βέβαια γνωστοποιημένοι κανόνες, είναι σεβαστοί κανόνες από το fair play. Σε μια λεκτική εμπλοκή, όμως, κι η προοπτική κι ο παρατηρητής πάνε περίπατο. Η μόνη προοπτική που μοιάζει να μένει είναι αν ο καβγάς έχει προοπτική επίλυσης ή εκτινασσόμενης καρέκλας…
Διπλανός λάκος σε διπλανή απολύτως φάβα είναι το ποιος έχει δίκιο ή ποιος έχει άδικο… ακόμη κι αν δεχτείς αυτό το παζάρεμα λογικής και παραλόγου, κανείς δε σκέφτεται μέσα στη μήνη του λόγου ποιος ωφελείται και ποιος όχι, ακόμη κι αν είναι ο έχων ένα βουνό δίκιο ή μια παραλία άδικα…
Δεν παίρνω θέση υπέρ ή κατά των διαπληκτισμών σε mute, εκεί στην ουσία δεν πρωταγωνιστούν τα ντεσιμπέλ, αλλά ο κυνισμός.. και τα ξίφη έχουν πιο οξυμμένες άκρες.
Αυτό που με βάζει σε μια τρίτη οπτική, πέραν της θέσης ή της αντίθεσης είναι η συνύπαρξη και των δύο ως υπερέχουσα και των δύο.
Όπως το ίδιο νόμισμα έχει δύο απόψεις, γιατί να μην αναζητάμε τη διττότητα σε όλα τα πράγματα που κάνουμε, λέμε ή ζούμε. Δε χρειάζεται να νομίζουμε πως είμαστε άλλοι -όταν για λόγο καταφανή ή χωρίς- κάνουμε κάτι άλλο από ότι συνήθως… Αφήστε που αυτό το «συνήθως» μας κάνει να μισούμε την άλλη πλευρά του νομίσματος που κρατάμε στη χούφτα μας…
Ας μη θυμώνουμε, ας γελάμε καλύτερα.
Άλλωστε η μεγαλοφυΐα είναι απλώς μια άλλη πλευρά της τρέλας. Κι οι δύο τους όμως είναι η ασυνήθιστη οπτική να βλέπουμε τα πράγματα, όντας πάνω και πίσω από τον όχλο και την καθοδηγούμενη εδώ και αιώνες οπτική του.
Υ.Γ. Συμπαθάτε με μα εγκαινιάζω τη νέα μου πνευματική ανακάλυψη, μεμφόμενη για λίγο την αγαπημένη ετικέτα της οξύνοιας κι υιοθετώντας τη διατύπωση της ξανθιάς – άλλωστε μια από της αρετές του μαλλιού είναι κι η επιλεκτική αντίληψη. Δε θες ν’ ασχοληθείς και βαριέσαι, ωραιότατα συμπληρώνεις το ντεκόρ δίπλα στο φίκο..
Και δηλώνω λοιπόν ως ξανθιά με τη διττότητά της, γι’ αυτό αγαπώ Διδύμους, Ζυγούς και Ψάρια… έχουν το διττό στο dna τους και δεν κωλώνουν αλλάξουν.
Παιδιά, Respect!
