...υπέρ της δημοκρατίας της νύξης, της δήλωσης, της ανατροπής. Φέτος το Πάσχα ας γίνει μια μικρή αλλαγή, για την εσώτερη ανάσταση…
15 Απριλίου 2009
...υπέρ της δημοκρατίας της νύξης, της δήλωσης, της ανατροπής. Φέτος το Πάσχα ας γίνει μια μικρή αλλαγή, για την εσώτερη ανάσταση…
Ένας πιτσιρικάς είπε στη μαμά του «και φέτος έχουμε Πάσχα;»
Στην παιδική ισοπεδωτική αθωότητα οι πολλοί βλέπουν το κλισέ της επανάληψης, μιας ακατάληπτης ρουτίνας, από στοιβαγμένα πουκάμισα, ανάκατες βαλίτσες, τα κουλούρια της μάνας και τα πακεταρισμένα καλώδια του μηχανισμού της σούβλας.
Όμως η παρτίδα παίζεται κι αλλιώς.
Μερικοί βλέπουν στην τράπουλα φιγούρες κι άσσους. Κι άλλοι ισομεγέθη χαρτάκια μιας κάποιας εικαστικής απεικόνισης και χτίζουν πύργους, αποπειρώνται κάτι να ανασκευάζουν και να πουν.
Το νόημα του πώς ο καθένας έχει αποφασίσει να βιώσει το Πάσχα και των παρελκόμενων αυτού διδαχών, είναι εξωεκκλησιαστικό και βαθειά Θείο.
Το μήνυμα της Ανάστασης είναι μια κωδικά κεκαλυμμένη ωδή στον οπτιμισμό και την αισιοδοξία. Τρέχουν μπροστά μας τα μηνύματα, όπως πολλές φορές κι η ζωή μας, αλλά πάντα θα έρχονται ευκαιρίες να αναπλαισιώσουμε. Να βρούμε τώρα μια ευκαιρία να γεμίσουμε συναίσθημα, να καθαρίσουμε τις δημιουργικές μας μηχανές από κάθε τι που τις βραδύνει και τις καταδικάζει στην κακουχία. Δικαίωμα πολλών να ταυτίζονται με τις οδύνες του Ιησού. Εσωτερικός σεβασμός, όμως, όλων των υπολοίπων να πρόσκεινται στην νίκη του, στην ανατροπή κάθε κανόνα, κάθε γνωστού, στο σπάσιμο του σχηματοποιημένου κατεστημένου.
Το Πάσχα είναι μια επαναλαμβανόμενη μελωδία στο χρόνο, είναι ένα μοτίβο συμβολισμών, ένα επαναστατικό μανιφέστο για το πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον Κόσμο με όσα ξέρουμε ήδη. Ίσως το μοναδικό μηχάνημα που επικυρώνει το one way ticket to the optimism, είναι το συναίσθημα κι η επιθυμία.
Ζώντας σα να έχεις αναστηθεί, είσαι ήδη αναστημένος ακόμη και πάνω στο σταυρό. Τα σύμβολα έχουν την πληροφορία, όχι η εικονοποίησή της. Για να ζήσεις το καινούργιο, χρειάζεται να έχει λήξει το παλιό, να του έχει κάνει χώρο για τον ερχομό του. Δε χρειάζεται γνώση το σύστημα. Το σύστημα –όποιο κι αν είναι αυτό- έχει ανάγκη μόνο από κίνηση για να δουλέψει. Κι η μόνη αειθαλής κίνηση, είναι η καθαρή ενέργεια του συναισθήματος.
Μεταφυσικά, φιλοσοφικά, θρησκευτικά, όλα μιλούν για την αλλαγή που μόνο αν εμπιστευτείς και συνδεθείς μαζί με το συναίσθημα του να αλλάξεις, έρχεται και γίνεται βίωμα. Κι ενώ για όποιον το βιώνει είναι η απόλυτη πραγματικότητά του, οι μωροί λοιποί πελαγοδρομούν, σε άρρητες εικασίες για το πώς έσπασε το μάρμαρο, το σχήμα και το πλαίσιο κι ανελήφθη η ιδέα σε άλλα εξαιρετικά αρχετυπικά και ακατανόητα επίπεδα. Κανένα ίχνος ζωής δεν βρίσκεται σε ταφικά μνημεία…
Απλώς η διαφορετικότητα από μόνη της προσδιορίζεται με τα ίδια αντιληπτικά όπως κι η μεγαλοφυΐα. Τρομάζουν και γοητεύουν εξίσου..
Φέτος, ας δώσουμε εξιτήριο στο παλιό, αυτό που μας κρατά κάτω στο φόβο, στην ανασφάλεια και στη στασιμότητα κι ας μπούμε στη ζωή, σ’ αυτή που θέλει εμπιστοσύνη στο αβέβαιο. Γιατί τελικά, τίποτα πιο γνωστό στην ψυχή από αυτό που διαβάσουν άγνωστο τα μάτια…
Από συναίσθημα όλα γεννιούνται και κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, μαθαίνουμε πως κι από συναίσθημα ανασταίνονται. Για λογική δε μίλησε ποτέ κανένας. Γιατί το ζητάτε από μένα;
