Καμιά φορά ο Θεός ξεχνάει το ρολόι του όντως... Πολύ μακριά από τις ζωγραφικές απεικονίσεις του Goya ή των Αναγεννησιακών για έναν Θεό σύμβολο της ρώμης, της αυστηρότητας και μιας απόμακρης ανθρωπομορφικής αναγωγής, είναι κάτι ηλιόλουστες μέρες...
09 Μαΐου 2009
Καμιά φορά ο Θεός ξεχνάει το ρολόι του όντως... Πολύ μακριά από τις ζωγραφικές απεικονίσεις του Goya ή των Αναγεννησιακών για έναν Θεό σύμβολο της ρώμης, της αυστηρότητας και μιας απόμακρης ανθρωπομορφικής αναγωγής, είναι κάτι ηλιόλουστες μέρες, που νομίζεις πως το MATRIX δεν είναι απλά μια φωτισμένη νεοπλατωνική σκηνοθεσία για το ζήτημα της αντικειμενικής πραγματικότητας αλλά απλώς ένα κομμάτι από την καθημερινότητα σου.
Είναι από κεινες τις φορές που ο Θεός μοιάζει ένας τύπος με τζην,T-shirt και all stars που απλώς κάνει κοπάνα από τη δουλειά του, αφήνοντας την ενέργεια των ευνοημένων συνθηκών να πλανώνται στο σύμπαν, ελεύθερες στη διαχείρισή τους από όποιον αποφασίζει κάποια καθημερινή να πάει απλώς 3 ώρες αργότερα στο γραφείο...
Γνωστό τοις πάσι ότι η συνήθεια είναι ισχυρότερη κι από την ίδια μας τη φύση..
Αν τη σπάσεις όμως, αιφνιδιάζοντας ακόμη και την ίδια τη ρουτίνα της σφιχτοδεμένης επανάληψης, αυτού του «κάθε πρωί τα ίδια» έχεις καταφέρει να προσθέσεις μια ακόμη μαγική εικόνα, από κείνες, που δε σβήνουν εύκολα όχι τόσο από τις μνήμες σου αλλά από τις προθέσεις σου...
Κι είναι τόσο απλό. Τόσο εξωφρενικά απλό όσο το αυγό του Κολόμβου, είναι μόλις μια μοίρα παραδίπλα από αυτό που γίνεται, συνήθως, που είναι κοινώς αποδεκτό κι είναι τελικά μια μικρή αλλά σπουδαία διαφοροποίηση.
Τα πιο σπουδαία πράγματα ανακαλύπτεις πως πάντα ήταν εκεί στην ίδια ακριβώς θέση με τη συγχρονική στιγμή που «απλώς» εμείς τους επιτρέψαμε να φανούν, να έχουν θέση για να υπάρχουν..
Μικρές καθημερινές πολυτέλειες, μια τζούρα καφέ και μια πιο νωχελική δαγκωνιά στο croissant... μια ματιά στην εφημερίδα...πίσω ή ανάμεσα από τις γραμμές.. Μια παραπάνω προσοχή στο στίχο του τραγουδιού που «τυχαία» ακούστηκε με το που ανοίγεις το ραδιόφωνο όταν μπαίνεις στο αυτοκίνητο σου, κρατώντας 15 πράγματα, ακόμη και με τα δόντια, υπολογίζοντας και την 3λεπτη καθυστέρηση στο φανάρι της Κηφισίας, ή το χαμένο χρόνο για ανεύρεση θέση πάρκιν...
Εκεί ακριβώς που παίρνεις μια λάθος στροφή στα στενάκια για να αποφύγεις την κίνηση και πάλι κολλάς σε έργα του δήμου, βλέπεις μια ταμπέλα..για το Σούνιο. Αλλάζεις σταθμό κι ακούς Πασχαλίδη: «όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω...» χτυπά το κινητό κι η αδελφή σου, σου ζητά να πας να την πάρεις, να πάτε κάπου.. οι δυο σας γιατί είναι πηγμένη, γιατί τελικά το μόνο δάχτυλο που μπορεί να πατήσει pause στην αέναη ροή των υποχρεώσεων είναι ακριβώς και μόνο το δικό σου.
Κάνεις αναστροφή.
Χωρίς ενοχή.
Φουλάρεις το ρεζερβουάρ προωθείς το κινητό στη γραμματέα σου στο γραφείο. Δε ζητάς να λείψεις. Απλώς την κάνεις...
Και ξαφνικά σα να έχεις φορτώσει MATRIX δεινότητες..
Σα να μη γίνονται όλα σε γραμμικό χρόνο. Αλλά κάπως αλλιώς.
Διακτινίζεσαι. Αλλού.
Εκεί που είσαι κάτω από τον ήλιο, στην παραλία και συνειδητοποιείς ακριβώς όπως κυλά η άμμος στις χούφτες σου, ότι κάπως ανάλογα κυλά ο χρόνος, φεύγει και χάνεται κι αρκεί μόλις να κλείσεις την παλάμη σου και να μείνει εκεί η στιγμή σαν τους κόκκους της άμμου, που δεν έφυγαν..
Κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι την ίδια ώρα που λαμβάνεις ασταμάτητα mail ή ενοχλείσαι γιατί η βοηθός σου –που και καλά προσελήφθη για να σου κάνει τη ζωή ευκολότερη- στην κάνει πιο πολύπλοκη, την ίδια ακριβώς ώρα ο ήλιος είναι φωτεινός και ζεστός χωρίς να καίει, η θάλασσα είναι τόσο ήρεμη, όσο χρειάζεται να χάνεσαι στην απεραντοσύνη της κι ο αέρας σε χαϊδεύει τόσο ώστε να νευροσυσχετίζεται η γεύση του αγαπημένου σου latte με τον ήχο του κύματος...
Κοιτάω την αδελφή μου, από δίπλα... Βρίσκω άλλον έναν λόγο να τη θαυμάζω.
«Βανίλια σοκολάτα...» αυτό μου έλεγε πάντα.. «εσύ θα είσαι η βανίλια μου γιατί είσαι ξανθιά κι εγώ η σοκολάτα σου..»
κι έτσι όπως γελάμε και πέφτουν τα μαλλιά στα πρόσωπά μας..
σηκωνόμαστε να πάμε πίσω, αλλά με μια πολύ διαφορετική ψυχολογία.
Με φορτωμένες μπαταρίες και μαγικές εικόνες..όχι από κείνες που εξαφανίζονται αλλά από τις αντίθετες τους...
Το πρώτο τραγούδι που ακούμε από το ραδιόφωνο: The time is now...
Ανοίγω το παράθυρο, αν κι ούτε ο ρεαλισμός του αέρα που μου ανακατεύει τα μαλλιά μπορεί να με επαναφέρει..
Κι ώρα είναι μόλις 9.30
