Πίσω από στόματα κλειστά, μάτια γεμάτα δίψα ορθάνοιχτα, όπως μιξάρουν οι νότες και γράφουνε τα χρώματα.. οι λέξεις μένει μόνο να χορεύουν…
03 Ιουλίου 2009
Πίσω από στόματα κλειστά, μάτια γεμάτα δίψα ορθάνοιχτα, όπως μιξάρουν οι νότες και γράφουνε τα χρώματα.. οι λέξεις μένει μόνο να χορεύουν…
Έτσι όπως μπαίνει το πινέλο στο νερόχρωμα
σε πλάνο κοντινό, εικαστικό και τούτο σαν την πρόθεση, όπως γεμίζει απ’τη gouache πριν μπει να ξεπλυθεί στο καθαρό νερό, σε γυάλινο ποτήρι.
Σα σύννεφο από κόκκινα, μπλε, πράσινα και μαβιά που γίνεται αλλιώς…
Αλλιώς και το πινέλο και το χρώμα και το νερό κι ο χρόνος παραπίσω..
Όσο κρατά ένα ψέμα.
Όσο κρατά το ίχνος από το χρώμα να υγραίνει το χαρτί.
Φουσκώνοντας τους πόρους του, και κάθε ίνα αναριγεί σαν να έχει έναν παλμό κρυμμένο στη στιγμή της. Κι ύστερα σβήνει, στεγνώνει χρωματίζεται..
Η ακουαρέλα εκεί, ημιτελής, με τη σαγήνη ενός non finito αναγεννησιακού που ακόμη προσδοκά κάτι να γίνει.
Σαν ένας άνθρωπος που σβήνει τη μουτζούρα στον καθρέφτη, κι η όψη μένει εκεί ασάλευτη με πείσμα, όχι για το μέσα της.. εκεί τα φώτα είναι κλειστά όπως και τα περάσματα.
Στο βάθος χάνεται ένα τζαζάκι…
Παίζει χωρίς κανείς να το ακούει.
Χάνει το στοίχημα στο χρόνο, σαν το τσιγάρο που απαγορεύτηκε κι αναζητεί συνενοχή, σκάρτη παρέα, μα ας είναι..
Μίξεις αναμείξεις και χαρμάνια.
Του καφέ, του καπνού του ουίσκι.
Της μουσικής, της φωνής, της αλήθειας..
Χάνεσαι στις λέξεις σου, τις είπες αλλιώς κάθε φορά και δε θυμάσαι.
Ζητά μεγάλη μνήμη κάθε ψέμα.
Είναι όμως dark, δημιουργικό, ζωγραφίζεται, κινηματογραφείται αλλά αφήνει ίχνη. Πάντα το κάνει. Στο χαλί, στην ψυχή, στην ημέρα, στο ποτήρι από το νερό μου. Αυτό που τώρα έχει χρώμα…
Μόνο που εκεί το blend είναι μια νέα ύλη. Καινούργια και στέκει μοναχιά της άριστα, χωρίς υποχρεώσεις. Αυτόνομη. Αυτόφωτη. Σαν ήλιος. Όχι σα λάμπα μπλε.
Χρήσιμες είναι όμως κι από δαύτες. Μαζεύουν τα ζουζούνια…
Μόνο στη δίνη του σπουδαίου τραβάς από 19 κι ας παίζεις το πρώτο σου black jack…
Αλλιώς και 21 να’ναι αν το’ χεις δανεικό είναι σαν να γελάς σε εις βάρος σου αστείο.
Αφού όλοι για ότι έχουμε μιλούμε…
Ακούω στίχο γνώριμο: «…Ι’d give the world just to have you…»
Και την κιθάρα την ακούω καθαρά..
Όπως το ίχνος της γραφίδας που γράφει ευγνωμοσύνη στο χαρτί γιατί αλλιώς πώς θα’ χανε τόση ανυπομονησία τα όνειρα μέχρι να τα αγγίξεις;
Πόσο καλοκουρδιμένη η κιθάρα…
Τώρα όλα μπαίνουν στο κάδρο.
Με αναρχία κι αταξία.
Όπως όλα τα άπιαστα.
Όπως μπλεντάρεται η ευφυΐα με την ομορφιά…
Κι όμως…
Ανάταση. Ασφάλεια και προστασία. Σαν να σε κρατά αγκαλιά ο Άγγελός σου, αυτός εκεί του σκίτσου, του στίχου και του στόχου…
