To άκουσα από Ray Charles, στο κρεβάτι, λίγο πριν αποκοιμηθώ. Μυθική εκτέλεση, από κείνα τα ακούσματα, που κάνουν και τους αδαείς επί των μουσικών, να γνωρίσουν έστω και χωρίς τεχνικό υπόβαθρο, να σκιρτήσουν.
02 Σεπτεμβρίου 2009
To άκουσα από Ray Charles, στο κρεβάτι, λίγο πριν αποκοιμηθώ. Μυθική εκτέλεση, από κείνα τα ακούσματα, που κάνουν και τους αδαείς επί των μουσικών, να γνωρίσουν έστω και χωρίς τεχνικό υπόβαθρο, να σκιρτήσουν.
Στην διάκριση αφήνεσαι από ένστικτο. Στην απόλαυση από επιθυμία.
Όπως περνάνε τα ζεστά βράδια του Αυγούστου, στα γλυκά βράδια του Σεπτέμβρη, όπως μπλέκει το μεγάλο καλοκαίρι στο σώμα του μικρού και ντεγκραντάρει σα χρώματα πολλά μαζί, που κύλησαν απ’ την παλέτα στο λινό και βάψανε εκεί για πάντα. Ή για όσο…
Ένας φίλος λέει, πως αν είσαι πολύ κοντά με κάποιον κινδυνεύεις να κολλήσεις τα όνειρά του…
Μάλλον έχει δίκιο.
Θυμάμαι καλοκαίρια με σημάδια στα γόνατα από το παιχνίδι, γρατζουνιές από το ποδήλατο, πολλά φωνήεντα από την έκπληξη των παιδικών ανακαλύψεων.
Άλλα εφηβικά, από κείνα που μυρίζουν αντηλιακό καρύδα, κι έχουν κρυμμένες πευκοβελόνες σε ανάκατα μαλλιά και t-shirts με στάμπα, φορεμένα από βιασύνη ανάποδα.
Θυμάμαι βόλτες με τον παππού μου στην Δροσιά, άλλοτε που ήταν πιο πολύ εξοχή παρά προάστιο και λεκέδες από παγωτό βανίλια σε καλοσιδερωμένα φουστάνια και τους Κυριακάτικους καφέδες του με φίλους του στου Ζόναρς. Που ελάχιστα ήταν τότε το talk of the town των νεοαστών Αθηναίων, αλλά σημείο με παλμό και φίλους, πολλούς φίλους να συναντιούνται με λευκά ψαθάκια και καλογυαλισμένα παπούτσια. Λίγο το καταλάβαινα, μα έντονα το ανακαλώ σα μνήμη.
Εικόνες που πάντα κάτι μένει σα να έχει κλαπεί από την πατίνα του χρόνου για να γίνει ιστορία, στίχος μετά, νευροσυσχετισμός που ανασύρεται υποσυνείδητα με μια μελωδία, μια επιγραφή, ένα οποιοδήποτε ερέθισμα.
Και πριν βάλεις μια τάξη στα χούγια που σου πέρασαν, στα όνειρα που σου κόλλησαν, στην ερμηνεία τους που φτάνει σα μεταλλαγμένος ιός κάπου στο προσκήνιό σου, οι ρόλοι έχουν αλλάξει.
Όπως το καλοκαίρι σε φθινόπωρο. Δεν είσαι πια η κόρη της μαμάς σου, αλλά η μαμά της κόρης σου. Just like that. Και φαίνεται τόσο ταχυδακτυλουργικά γρήγορο, όσο το χτύπημα των δαχτύλων…
Δεν πας πια με χαρτζιλίκι να πάρεις σάκα περιωπής για την αφεντιά σου.
Αλλά χάνεσαι σε διαφημιστικούς πλουραλισμούς να βρεις τη βινιεταρισμένη παραγγελιά του μονάκριβού σου, όχι στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σου, αλλά σε αλυσίδες παιχνιδιών με άθλια τζιγκλάκια σε φάλτσα ηχεία και διαδρόμους όπου όλα ρέουν αφειδώς εκτός της καλής ενέργειας.
Αναπολώ πολλά από τα παλιά μου. Αρνούμαι να μεγαλώσω, ή σάμπως είμαι ήδη πολύ μεγάλη να το δεχτώ;
Ας είναι.
Μπορεί να μην αναζητώ πια με σηκωμένα στις μύτες πόδια τον παππού για ανώνυμο χύμα παγωτό, να τρώω κάτω από ράθυμο ήλιο παγωτό Giantugia στα Zillions και να καρδιοχτυπώ για το σπίτι των ονείρων μου στο Γκάζι, αλλά πάντα κάτι που μένει κι αντιστέκεται στην αλλαγή και στο καινούργιο, σου θυμίζει μεταξύ άλλων πως κι η Φυσική με τις ευλογίες κάποιου φυσικού νόμου ονόματι «Αδράνεια», νομιμοποιεί το ανέτοιμο του καινούργιου, το Αγγελοπουλικό βήμα στο επόμενο, ίσα ίσα να βρει λίγο χώρο να τρυπώσει ένας μικρός φόβος μαζί με μια δημιουργική έμπνευση παρέα.
Ζητάς παρέα να περάσεις το τεντωμένο σκοινί, αλλά κάθε ταλάντωση που δεν υπολογίζεις και δεν είναι η δική σου, είναι τελικά μοιραία. Οπότε καλύτερα το πέρασμα να γίνεται ασκητικά, χωρίς εταίρους…
Όπως ο Αύγουστος πάει μόνος του στο Σεπτέμβρη.
Μετά τα βρίσκουν μεταξύ τους, ποιος δίνει τις νύχτες της δροσιάς, ποιος υπογράφει το λιοπύρι, ποιος το σκασιαρχείο και ποιος το τραγούδι που θα απενοχοποιεί στο βάθος.
Γιατί την ενοχή την τραγουδά, την κάνει διασκέδαση γδυτή απ’ τη μομφή.
Ε και τί έγινε στο κάτω – κάτω;
Κι αν είναι έγκλημα που κανείς δε θέλει να αφήσει το καλοκαίρι του και κοιμάται πλάι σε όνειρα γεμάτα ανεμελιά και σχέδια που κάνουν πάντα τα δωμάτια μικρά να τα χωρέσουν, είναι σα να αρνείσαι αυτό που έχεις ευχηθεί, που κάποιοι άλλοι κλέβοντας τις σκέψεις σου, την ίδια ώρα, το έκαναν τραγούδι.
Μια ταμπέλα ανάβει, ζητώντας λυρικό άλλοθι, για τη μετάβαση.
Από το "εύκολο ζην" στο δύσκολο.
Από το καλοκαίρι στο Φτηνόπωρο, όταν οι δικαιολογίες που επιστρατεύονται είναι φτηνές και ξιπασμένες, δειλές και λίγες.
Γιαυτό και κάθε χρόνο η διαδικασία επαναλαμβάνεται μέχρι να πληρωθεί το ηθικό τίμημα του περάσματος και το summertime and the living is easy να μείνει συνέχεια αναμμένο στην καρδιά και στη ματιά..
Αν τα δείτε αυτά τα μάτια που έχουν πληρώσει μετρητοίς το διόδιο αυτό, θα τα θυμάστε σαν τα αειθαλή καλοκαίρια της νιότης: εκπέμπουν δύναμη στη συχνότητα της ευτυχίας, ένα ζευγάρι τέτοια μάτια κοιτούν 12 μήνες καλοκαίρι.
*photo by Ceb Spyridoyiannaki
