Και εξηγούμαι: ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είχε δυο χρόνια να εμφανιστεί ζωντανά το χειμώνα και από πέρυσι σε καλοκαιρινή συναυλία. Γι' αυτό και ο κατάμεστος Βύρωνας -sold out- γι' αυτό και η τρίωρη συναυλία, τελείωσε λίγο πριν τη μία! 

 

Όπως, λοιπόν, μερικές φορές, η απόσταση αναθερμαίνει τις σχέσεις, έτσι και χθες στο θέατρο Βράχων, το κοινό αδημονούσε. Ήταν «ψημένο».  Με αυτό το αθώο «κόλπο», ο αγαπημένος τραγουδοποιός, ο σημαντικότερος των τελευταίων είκοσι χρόνων αναμφίβολα, είχε «κερδίσει από τα αποδυτήρια» (το μουντιάλ με έχει επηρεάσει έντονα).

 

Αν στο παραπάνω γεγονός προσθέσουμε: τα σπουδαία τραγούδια του παρελθόντος, τα «δυνατά» τραγούδια του παρόντος και του μέλλοντος (μιλώ για όσα καινούργια ακούσαμε χθες – «Ηλιόπετρα» και «Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ» ), την μόνιμη γοητευτική αμηχανία του ιδίου του Θανάση μπροστά στο μικρόφωνο και τη λαμπρή ορχήστρα με τους «παιχταράδες» της (αυτό με το μουντιάλ έχει παραγίνει), εύκολα και εύλογα καταλαβαίνετε τι διαδραματίστηκε χθες το βράδυ στους Βράχους. Την ώρα που ακούγονταν τα «Ορυχεία», μάλιστα, σκεφτόμουν ότι οι συναυλίες του Θανάση με αυτή τη μπάντα είναι – για μένα – ο ορισμός του καλοκαιρινού live. 

 

Ένα πράγμα που πρέπει να αναγνωρίσει κανείς στον Παπακωνσταντίνου είναι ότι σε όλα του τα live δίνει «χώρο» και χρόνο στους μουσικούς του να αυτοσχεδιάσουν και έτσι προκύπτουν οκτάλεπτες εκτελέσεις των τραγουδιών του, που, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, ηχούν μαγικές και άκρως ενδιαφέρουσες. Φυσικό επακόλουθο, θα μου πείτε, όταν στην «ενδεκάδα» (αχ, αυτό το μουντιάλ) έχεις: Μυστακίδη (κιθάρες), Ντούβα (τύμπανα), Πολυζωγόπουλο (τρομπέτα), Παντέλη (κιθάρες), Χριστοδούλου (πλήκτρα), Μπουκάλη (κοντραμπάσο), Αντωνιάδη (κλαρίνο) και το υπόλοιπο team. 
 

Είναι ο Θανάσης ένας «μπροστινός» διαφορετικός από τους άλλους. Διαφορετικός «μπροστινός» και διαφορετικός γενικότερα. Με αυθορμητισμό και αλήθεια, που χθες εκδηλώθηκε με δυο τρόπους: στην αρχή της συναυλίας, ζήτησε συγγνώμη από όσους όρθιους δεν βρήκαν θέση να καθίσουν ενώ θα το ήθελαν, δίνοντάς τους την επιλογή να επιστρέψουν το εισιτήριό τους και να πάρουν τα λεφτά τους πίσω (σ.σ. για την ιστορία, δεν αντιλήφθηκα να φεύγει κανείς). Και αργότερα, έκανε πρόταση από μικροφώνου, σε συναδέλφους του, για την πραγματοποίηση συναυλίας ενάντια στην ανέγερση φυλακών υψίστης ασφαλείας που δρομολογεί η κυβέρνηση στη χώρα μας. 

 

Δεν γνωρίζω την τύχη της πρότασης του Θανάση Παπακωνσταντίνου, αν και είμαι βέβαιος ότι θα βρεθούν κι άλλοι να τον ακολουθήσουν. Αυτό που γνωρίζω όμως, πέραν κάθε αμφιβολίας, είναι ότι θέλω να ξαναπάω να τον ακούσω live. Αυτόν, τη Ματούλα Ζαμάνη και την «μπάντα που παίζει τα πάντα» τους. 

 

Υ.Γ. Κοιτώντας το χθεσινοβραδυνό playlist έκανα μια ενδιαφέρουσα διαπίστωση: Όλα τα τραγούδια που ακούστηκαν χθες το βράδυ στη συναυλία είναι γραμμένα σε μινόρε κλίμακες. Κάποια από αυτά χρησιμοποιούν, είτε στο ρεφρέν (π.χ. Στην Αμερική), είτε σε καίριες στιγμές εντός τους (π.χ. Ουρά του αλόγου – αμέσως μετά την έναρξη), τη «σχετική» μείζονα κλίμακα προκαλώντας στον ακροατή μια «ανάταση». Ωστόσο, δεν παύει να είναι δείγμα εξαιρετικής ικανότητας του τραγουδοποιού, η δημιουργία έκστασης και γιορτινής ατμόσφαιρας (γιατί περί αυτού πρόκειται) στο κοινό, χρησιμοποιώντας μινόρε κλίμακες που είναι συνδεδεμένες (στη θεωρία – το τονίζω) με θλιμμένα ακούσματα. Ελπίζω σε κάποια μελλοντική μου συνάντηση με το Θανάση Παπακωνσταντίνου να μου δοθεί η ευκαιρία να τον ρωτήσω για αυτή την «κυριαρχία του μινόρε» στα τραγούδια του. Γιατί νομίζω ότι το παραπάνω φαινόμενο είναι ο ορισμός του «food for thought».