Το άσυλο πρέπει να καταστραφεί Αυτή είναι η μόνιμη επωδός, το ουρλιαχτό των λύκων και η προσευχή των φιρφιρίκων.
09 Απριλίου 2009Το άσυλο πρέπει να καταστραφεί
Αυτή είναι η μόνιμη επωδός,
το ουρλιαχτό των λύκων
και η προσευχή των φιρφιρίκων.
Το άσυλο – το άσυλο, αυτή η Καρχιδών πρέπει να καταστραφεί, εκ λίθων να ανασκαφεί
εις τα εξ ων συνετέθη να αποσυντεθεί
το άσυλο – το άσυλο, αυτό το σαρδανάπαλο επιτέλους να εκθεμελιωθεί.
Αυτή είναι η μόνιμη απαίτηση των μελανοχιτώνων της εποχής και των φοβισμένων: ό,τι και να συμβεί, πέτρα πέσει ή πτηνό κατρακυλήσει, είναι μια αφορμή, ίσως εν τέλει η χρυσή ευκαιρία, θέμα ασύλου να τεθεί, επιτέλους να απαλλαγούμε
απ’ αυτό το φάντασμα
απ’αυτά τα ερείπεια των πεσμένων πολεμιστών
να μην έχει πια ο Κουασιμόδος καμμιάν καταφυγή, ουκέτι Φοίβος παγάν λαλέουσα,
θάνατος επιτέλους σε αυτήν την κληρονομιά
που μόλις ακούει ζεϊμπέκικο θέλει να χορέψει,
που όταν συναντάει παιδάκι μόνο του να παίζει με τη σκιά του, δακρύζει
θάνατος σε αυτή τη βόμβα των ονείρων.
***
Το άσυλο δεν είναι ο νόμος που το διέπει.
Το ερώτημα δεν είναι πότε ο νόμος αυτός παραβιάζεται,
πότε συντελείται κακούργημα και πρέπει αυτεπαγγέλτως να επέμβει η αστυνομία, το ερώτημα δεν είναι πότε η αστυνομία πρέπει να καλείται κι από ποιον, ούτε αν αυτόκλητη δικαιούται να μπουκάρει όταν.
Το ζήτημα είναι η εκτέλεση απ’τα έξι βήματα μιας ιδέας.
Πράγματι! Το άσυλο σήμερα δεν προστατεύει την ελεύθερη διακίνιση των ιδεών. Το σύστημα δεν κινδυνεύει, τουλάχιστον όχι ακόμη, από την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και για αυτό άλλωστε την επιτρέπει και την ανέχεται.
Το άσυλο σήμερα πράγματι δεν είναι απαραίτητο για να συμβεί, υπό την αιγίδα του, ό,τι συμβαίνει ελεύθερα εξάλλου σε όλην την υπόλοιπη επικράτεια.
Το άσυλο σήμερα είναι ένα άδειο πουκάμισο.
Και για αυτό ακριβώς προκαλεί τέτοια μάνητα στους απολογητές της εξουσίας. Διότι πλανιέται πάνω από το κεφάλι τους σαν μια σημαία που αποζητά διαρκώς τη μέθεξη με την αρχετυπική ιδέα της – την αντίσταση στην τυρρανίδα, ακόμα κι αν αυτή έχει φορέσει από καιρό τα καθωσπρέπει καλά της
και κυκλοφορεί ωσάν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, μάλιστα αυτονόητο, πλαισιωμένο από τις διαφημίσεις του και τον συνήθη τρόπο ζωής.
Σε αυτόν τον Δούρειο Ίππο αντιστέκεται το άσυλο.
Σε αυτήν την ψευδαίσθηση, την αυταπάτη, τη φενάκη της αθωότητας του νόμου και της τάξης αντιστέκεται το άσυλο.
Είναι το άσυλο ένα άδειο πουκάμισο
μια Ανδρομάχη καρφωμένη στα τείχη
μια κληρονομιά
της κραυγής του Κουασιμόδου προς τον έρωτα, προς το δικαίωμα του τελευταίου των ταπεινών να κληρονομήσει τη γή. Συγνώμη, τη Γή!
Ως εκ τούτων, στην ιδιοπροσωπεία του ρωμαίικου το άσυλο δεν πρόκειται να καταργηθεί, παρά μόνον αν σβηστεί απ’ τους χάρτες και τα τοπία το αλώνι του Ακρίτη και το καραούλι του Κλέφτη, αν πάψει να μοσχοβολάει λεβάντα το δάκρυ του Αντάρτη κι αν ο Ναζαρινός τα βρει με τους εμπόρους στο Ναό κι αρχίσει να πουλάει καρφιά στους σταυρωτήδες.
***
Όχι, αγαπητές μου κουφάλες, το άσυλο δεν θα βγει απ’το Μεσολόγγι, διότι ποτέ δεν πρόκειται να παραδεχθεί την ήττα του, διότι δεν ξέρει να παραδίδεται, διότι όταν οι Μήδοι διαβαίνουν – πράγμα που εκ των προτέρων γνωρίζει – ήδη σκαλίζει με την δέουσα καλλιγραφία το επίγραμμα που θα διαβάσουν οι επόμενοι στον τάφο του για να βάλουν πάνω στις ασπίδες τους όχι τον λόγο της τραγωδίας τον λαμπρό
αλλά
τα
βήματα
στον χορό
για να πολεμήσουν κι αυτοί
τον Δάτι και τον Αρταφέρνη.
Και πάλι!
Και στον αιώνα!
Τον άπαντα.
